Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1963, Blaðsíða 4

Afköstin gátu mest orðið 10 kindur á
klukkustund eða þar um bil, með því
þó að engar óeðlilegar tafir yrðu, og
myndi það líklega þykja lítill vinnu-
hraði við sömu störf nú á tímum.
Auk mannaflans, sem áður greinir,
varð að minnsta kosti sinn maður að
auki að vera til staðar til þess að
flytja að baðlöginn, svo og til þess
að sinna ýmsum daglegum utanhúss-
störfum á heimilinu. Sá hinn sami
var og látinn hvíla mennina, sem
héldu fótum kindanna í baðinu, en
þar var um langerfiðasta verkið að
ræða. Hvildin var því sú ein, að hafa
verka skipti. Eftir því sem ég man
bazt var fjárfjöldinn á minu heimili
ekki minni en 160—70, og stóð böð-
unin yfir í fullar 20 klukkustundir
að frátöldum matmáls- og kaffitím-
um, kaffi var drukkið nokkrum sinn-
um á vinnustaðnum, en aðeins einu
sinni gert matarhlé.
Léttasta starfið var við sigkarið,
enda voru liðléttingar hafðir þar, og
þar var ég þennan minnisverða dag
frá byrjun til enda ásamt öldruðum
manni, þá var ég 10 ára gamall. Ég
.hafði gaman af allri þessari ný-
breytni, svo sem unglingum er títt,
en þreyttur var ég samt orðinn fyrir
löngu og feginn l'eikslokum, þó fyrr
hefði verið.
Á meðal ráðstafana,, sem gera
þurfti í sambandi við þessa merki-
legu hreingerningu á sauðfénu var
sú, að hreinsa fjárhúsin, þau voru öll
sópuð innan og fjarlægt þaðan allt
rusl. Og loks var tveggja til þriggja
þumlunga lagi mokað ofan af gólf-
unum. Þetta all't var gert af hinni
mestu vandvarkni undir stöðugu eft-
irl.iti baðstjórans.
Eftir baðið var það ófrávíkjanleg
skylda, að hafa féð á innigjöf í átta
daga og það svo stranglega, að engri
kind mátt hleypa út til brynningar.
Sú kvöð var sumum allþung einkum
þeim, sem bjuggu á beitarjörðum
og áttu heybirgðir af skornum
skammti. En þess gerðust engin
dæmi, að brugðið væri út af þessu
boði, enda vofðu yfir þau þungu við-
urlög að baða á nýjan leik, og engan
mun hafa fýst til þess. Rökin íýrir
þessari löngu innigjöf fjárins voru
eflaust þau, að í húsi hélzt baðrakinn
í ull' kindanna miklu betur en ella,
og þar með hafði. baðlyfið varanlegri
áhrif.
Þegar fram liðu stundir var ég oft
við sauðfjárböðun á ýmsum bæjum,
þá voru notuð baðlyf, sem voru auð-
veldari f meðhöndlun en tóbakið.
Umbúnaður í fjárhúsum í því sam-
bandi var þá líka orðinn allur annar
og betri en fyrr var lýst, svo ólíku
var saman að jafna hvað snerti alla
fyrirhöfn. En þá var aldrei viðhöfð
eins löng innistaða fjárins og fyrir
var mælt eftir tóbaksbaðið. Þær bað-
anir þóttu yfirleitt gefa góða raun og
vera ómissandi. En um það virtust
menn sammála, að tóbaksbaðið tæki
þeim fram að gagnsemi. Sumum mun
haía komið það til hugar, að sá mis-
munur væri í því fólginn, að ekki
hefði verið viðhöfð nógu mikil natni
í vinnubrögðum, þar með tafin of
stutt innivera fjárins eftir baðið. Og
er varla ástæða til að vefengja, að
sú skoðun manna hafi getað verið
rétt. Margir áratugir eru nú liðnir
síðan ég hætti að fást við þessi verk-
efni, og sjálfsagt hafa vinnubrögðin
við þau tekið miklum framförum
eins og allt annað í atvinnuháttum
landsmanna á undanförnum áratug-
um.
C24
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ