Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1963, Blaðsíða 18

mennsku, lengst af á sama bæ. Hann
andaðist 6. september 1840 á Hörgs-
landi.
3. Guðmundur Eiríksson fæddur
10. október 1790, dáinn 24. júní 1791.
4. Guðmundur Eiríksson fæddur
11. nóvember 1792. Hann er talinn
efnilegur á fermingaraldri, um tví-
tugt galgopalegur, flysjungur, laus á
kostum; þá er hann fyrirvinna hjá
móður sinni. Býr í kotinu eftir lát
hennar, hegðun óátalin. Kvæntist Sig-
ríði dóttur Egils Gunnsteinssonar
bónda í Jórvík í Álftaveri og konu
hans Ingibjargar Stefánsdóttur. Systk
inabörn. Börn þeirra sex, þrjú náðu
aldri: Guðlaug, Egill og Ingibjörg.
— Guðmúndur Eirksson varð fjör-
gamall maður, andaðist-30. dag des.
embermánaðar 1881 í Austur-Hörgs-
landskoti, ebkjumaður í skjóli sonar
síns.
5. Guðný Eiríksdóttir fædd í októ-
bermánuði 1793. Talin efnileg í sókn.
armannatölum. Eftir.lát móður sinn-
ar ráðskona hjá Guðmundi bróður
sinum unz hann kvæntist. Síðan
vinnukona hjá þeirn hjónum. — Guð-
ný Eiríksdóttir andaðist 14. dag marz
mánaðar 1837 í Austur-Hörgslands-
koti.
6. Guðrún Eiríksdóttir fædd 12.
Sé3 austur Síðuna (Ljósmynd Páll Jónsson).
febrúar 1800, dáin 24. september
1804.
7. Bárður Eiríksson fæddur 24.
dag marzmánaðar 1808. Á ferming-
araldri kallaður galgopi. Eftir dauða
móður sinnar fór hann smali að
Prestbakka. Síðan vinnumaður á ýms-
um bæjum. Barnsmóðir; Sesselja
dóttir Guðmundar Rolantssonar
bónda í Efri-Vík. Barnið fæddist and-
vrana og móðirin dó samdægurs. —
Bárður Eiríksson andaðist 15. dag
aprílmánaðar 1833 á Svaðbæli „af
umgangandi landfarsótt, maður til
sjóróðra frá Hörgslandskoti á Síðu“,
er skráð í prestsþjónustubók Eyvind-
arhóla undir Eyjafjöllum. Þá var
vinnukona á Hörgslandi Guðleif
dóttir Helga bónda á Nýjabæ í Land-
broti Þorsteinssonar og konu hans
Ólafar Eiríksdóttur frá Hnappavöll-
um í Öræfum. Um haustið ól hún
meybarn, skírt Steinunn, „faðir Bárð-
ur heitinn Eiríksson vinnumaður á
Prestbakka."
Tvö skáld
Hér hefur verið gerð grein fyrir
Eiríki Guðmundssyni, sem var „hrepp
stjóri í Lóni austur", en fluttist síðan
vestur á Síðu og bjó þar til dánar-
dægurs.
Til þess að fylla upp i frásögnina
hefur verið getið ýmissa manna, sem
komu við viðburði á sömu slóðum.
Þetta fólk er flest horfið í gleymsk-
una, eins og eðlilegt er, því að firna-
fljótt fennir í gengin spor.
Þó kann allur þorri Skaftfellinga
enn, veruleg s'kil á. tveimur mönnum,
sem í þætti þessum eru nafngreindir.
Þeir voru jafnaldrar, báðir skáld-
mæltir svo sem bezt gerðist meðal al-
þýðumanna í þann tíð. Margar stökur
þeirra hafa lifað í munnlegri geymd.
Norðlendingurinn Davíð Jónsson
kom ungur í Skaftafellsþing, varð
bóndi, tvígiftur, og bar þar beinin í
elli Hann átti sundum í útistöðum,
hlífðist ekki við, þó að valdsmenn
væru annars vegar. Frægt varð mála-
þras hans við Þórð Thorlacius sýslu-
mann Sunnmýlinga. Hlaut af því
kenningarnafnið Mála-Davíð. Hann
hataði erlenda kúgun og orti níð um
danska kaupmangara á Djúpavogi.
Davíð var fræðimaður og átti ágætt
safn handrita, svo að á orði var haft.
Hneigðist til fjálslyndis í trúmálum.
Hann unni mjög fornbókmenntunum
og í orðaforða hans er kjarngóður ís-
lenzkur gullaldarsafi .
Hann var ekki við eina fjöl felldur
í kvennamálum og allblendinn í gerð.
618
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAfl