Tíminn Sunnudagsblað - 28.07.1963, Blaðsíða 2
r
GAMLA KONAN ýtti vagnskriflinu
sínu á undan sér gegnum hóp her-
manna sem safnazt höfðu saman í
útjaðri hins'eyðilagða þorps. Ofan á
vagninn var Dundinn' stór, óvandað-
ur kassi, sem var í lögun eins og lík-
kista. Hermennirnir voru mjög undr-
andi, því það var spaugilegt, að nokkr
um skyldi detta í hug að grafa sína
dánu, þegar iík lágu út um allt í
Silesia og voru jafn hversdagsleg sjón
og villt runnaber.
Þeir þyrptust kringum óhrjálegar
börurnar og gerðu sig líklega til að
athuga þær nánar og skerast í leik-
inn. Gamla konan var auðsjáanlega
fegin að staldia við og hvíla sig. —
Hún stanzaði, settist á handvagninn
og þurrkaði óhreinan svitann framan
úr sér, með rytjulegum endunum á
sjalgarminum sínum. Hún var ákaf-
lega þreytt. Hefði hún ekki verið
sterkbyggð eins og dráttarklár, hefði
hún verið löngu dauð úr hungri, pest
og hræðslu.
Sumir hermannanna skopuðust að
henni.
„Hvert ertu að fara, ma belle? Hvar
náðirðu í þessa kistu gamla galdra-
norn? Sástu bálið í kirkjugarðinum
í nótt er leið, eftir að sprengjan
gróf þar djúpa holu og kveikti í? Nóg
af kistum þar, ma foi! Og fallegar
gular hauskúpur í þeim. Mon Dieu!
Þær virtust fegnar dálítilli hlýju, ef
dæma má af því, hvernig þær glottu
framan í okkur.“
Brynjaður riddari, blár um munn-
inn af kulda, bætti við um leið og
hann sveiflaði handleggjunum í
kross yfir bringu sina: „Það er meiri
fjandans vetrai kuldinn hér, svona
snemma, í þessu helvízka landi ykk-
ar!“
Gamta konan hafði nú jafnað sig
dálítið og kastað mæðinni. Aðeins
lítilsháttar skjálfti í sterklegum kjálk
um hennar bar vott um, hversu göm-
ul og uppgefin hún var.
„Það er eiginmaðurinn minn —
maðurinn minn. — hann dó úr hungri.
Ég er að fara með hann upp í litla
kirkjugarðinn sem nunnumar eiga
uppi á hæðinrn Hann var vanur að
vinnr fyrir þær. og þær voru búnar
að lofa honum grafieit þar í garðin-
um“.
„Hvernig gazt þú búið til kistuna?“
spurði grannvaxinn fánaberi. Hann
var nógu ungur til þess, að taka sér
nærri alla þá eyðileggingu og mann-
dráp, sem hann var áhorfandi að.
Falleg augu hans voru þiútin af reyk-
ingum og víndrykkju, en það, sem
sást af hörundi hans, ofan við bláan
einkennisbúninginn, var bjart og
mjúkt, þrátt íyrir vosbúð og harð-
ræði herþjónustunnar.
„Maðurinn minn var smiður, og
hann smíðaði kistuna sína sjálfur
meðan enn var hægt að fá ódýrt
timbur“.
Hermenirnir, sljóir og geispandi,
störðu. Það var eitthvað afskræmis-
legt við þessa gömlu kerlingar-
skrukku, svona stórskorna og horaða,
með stórar, slitnar hendur, innfallna,
hrukkótta vanga, vaxna gráum hár-
broddum, uppþornaða slefu í munn-
vikunum og augnatillit, sem var ó-
hvikult, hörkulegt og, ef til vill, vit-
firrt.
„Sennilega“ sagði undirforinginn,
Eftir George Preedy
626
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ