Tíminn Sunnudagsblað - 28.07.1963, Blaðsíða 12

Víeistarí dyggðanna
Ég var 17 ára og hafði sótt
teikniskóla Stefáns Eiríkssonar
„hins oddhaga". Hann hafði þá
þegar kennt mörgum þeim lista-
mönnum og listamannaefnum, er
viðurkenndir voru eða urðu það
síðar.
Stefán var afbragðs kennari og
mannkostamaður, ríkur af skiln-
ingi og tillitssemi.
Ég hafði unnið við Reykjavík-
urhöfn alla algenga vinnu frá
haustnóttum og fram í febrúar að
loknu námi í teikniskóla Stefáns.
Veturinn þessi var umhleypinga-
samur og kaldur, vinna stopul og
erfið við illan aðbúnað og stund-
um litla sem enga vinnu að hafa,
en ég notaði hverja frístund til
að teikna og mála.
Er komið var fram í febrúar,
kröfðust verkamenn kjarabóta og
éfndu til verkfalls, er stóð mán-
aðartíma.
En ef satt skal segja, var hugur
minn ekki að fullu og öllu bund-
inn við eyrarvinnuna og verkfall-
ið, enda þótt samúð mín og skiln-
ingur væri með verkamönnunum.
Mig l'angaði til að verða lista-
maður, mega eingöngu Otikna og
mála, en lét þess ekki getið við
neinn af ótta við að verða talinn
aumingi, sem ekki nennti að vinna.
Málverk og teikningar aðeins óvin-
ir og ómagar, sem ekki yrðu étin.
Sálufélaga átti ég enga er skildu
þrá mína og löngun að fullu.
Það var á þriðja degi eftir að
verkfallið var hafið og allri vinnu
hætt, að ég arkaði upp á Skóla-
vörðuholt og settist á slein skammt
austan við Hnitbjörg, heimili og
vinnustofu Einars Jónssonar mynd
höggvara. Mér hafði flögrað í hug
að reyna að ná fundi þess mikla
meistara.
En þarna sem ég sat á steinin-
um féll mér allur ketill. í eld.
Hvernig átti ég, ókunnur ungling-
ur, umkomulaus og heimskur, að
standa augliti til auglitis frammi
fyrir þessum listamanni, er ég
hafði aldrei ávarpað eða talað við
eitt orð, og tjá honum hug minn?
Mér fannst draga úr mér allan
mátt við tilhugsunina. Ég sat
þarna á steininum tvo eða þrjá
klukkutíma og horfði á hús mynd-
höggvarans, unz ég gafst upp skil-
yrðislaust og skokkaði heim, hátt-
aði snemma og hugsaði málið.
Ég vissi, að gefast upp mátti ég
ekki — það var heigulsháttur. Ég
ákvað því að reyna aftur. Að af-
liðnu hádegi daginn eftir arkaði
ég af stað og upp á Skólavörðu-
holt og settist aftur á sama stein-
inn. Og nú, eftir að hafa setið á
steininum um stund, vár ég orð
inn kaldur og ákveðinn. Ég stóð
upp og gekk rakleitt að suðurdyr-
um hússins og hringdi dyrabjöll'-
unni. — Eftir heila eilífð, að mér
fannst, heyrðist fótatak innan frá,
er nálgaðist dyrnar.
Það hrikti í hurðinni og hún
opnaðist, og þar á þröskuldinum
stóð sjálfur meistarinn og horfði
á mig. Ég fann engin orð til i huga
mínum yfir erindið, enda þurfti
þess ekki.
— Hvað er yður á höndum, ungi
maður? spurði meistarinn, og það
var góðvild og hlýja í málinu, sem
jók manni áræði og traust.
— Komið þér sælir, Einar
myndhöggvari. Vilduð þér tala við
mig litla stund um sérstakt mál-
efni, er mig varðar, en vildi feg-
inn njóta álits yðar og leiðbein-
inga?
— Það er sjálfsagt, ungi maður!
mælti meistarinn og bað mig með
sér ganga inn í vinnustofu sína.
Mér fannst ég ganga inn í helgi-
dóm friðar og öry^gis, fyllast
krafti og trausti í nærveru þessa
merkilega manns.
— Hvað er það, sem þér vild-
■B

636
TtUlNN - SUNinUUAGSBLAÐ