Tíminn Sunnudagsblað - 28.07.1963, Blaðsíða 8

HANNAH RYGGEN:
Fædd í Málmey 21. marz 1894.
Kennaranám. Málaranám.
Gift 1923.
Gullverðlaun Prins Eugen 1959.
Svningar á myndvefjum í Noregi:
Trondheims Kunstforening;
Kunstnerforbundet, Osio;
Kunstnernes Hus, Oslo;
Bergens Kunstforening.
Sýningar á myndvefjum utanlands:
Liljevalchs Konsthall, Stockholm;
Malmö Museum. Rohsska Konst.
slöjdmuseum, Göteborg;
Nordiska Konstforbundet, Göteb.;
Nordiska Konstforbundet,
Helsinki;
Rádhu•Siilien Kobanhavn;
Triennalen, Milar.o;
Peti Palais, París;
Smithsonian ínstitution,
Washington USA — umferða-
sýning
y-> 'p ‘éndheimsfirði á Örland-
inu flata eru mannabústaðir. Klukk-
þa ldngu útgengnar, dagatali
ekki flett. árstíðirnar slá taktinn.
Haustþakan er þar heimakær.
Stundum ktinur hún utan af hafinu.
MórauSúr þokuveggurinn nálgast þá
án miskunnar og yrjar úr lóðréttu
i ikkunnn fyllir fjarðarmynn
ið og sogar í sig sjó og land, færir
a kaf í áttl'aust tóm, svo
ekki sér á hönd. Á lygnum haust-
kvöldum, eftir heitan dag er þokan
tur og laumast nú frá landi.
Lyppast niður hlíðar á vogskorinni
vesturstrandlengjunni og leggst lá-
n í með sjó. Nú er hún hvítloðna,
sem hylur undirlendið, nær okkur
b sem við göngum á Örland-
inu með höfuð'in upp úr kófinu og
tölumst við.
Og hafáttin stendur uppá.
Aðg nni gefur undiröldunni greið
an gang inn á láglenda eyjuna og
VEFURINN
og Hannah Ryggen
ber hafátt í stórstraum með vaxandi
tungli, brýtur af á flóðinu.
Útsynningurinn er þarna langræk-
inn og votur og þegar tungl veður
í skýjum hvassra vetrarnátta i snjó-
leysu, hverfur manni landkenndin og
eyjan er á reki undir hrönnuðu himna
hvolfi, mannskepnan stendur þar ein
í ógn, yfirgefin, yzt í veraldarúthafi.
í vetrarhörkum og snjóalögum
breiðir Örland úr sér. Sundin legg-
ur milli eyjar og eyranna, sjálf eyjan
hverfur í samfellda ísbreiðu, hvert
örnefni og merkileiti undir gljáfrera.
Hvít auðn í svörtum sjó, utan þetta
eina hús með glóð í arni.
Sé hann lengi að norðan frýs i
brunninum, mánuðum saman þarf að
höggva upp klaka, bræða ís í mat,
bræða ís að brynna fénu á gjöf og
það slær fyrir frá suðurfjöllunum,
þeytistrokur sviftivindanna hvirfil-
keyra haglið í stróka um flatsvellað
eyjargólfið, særokið liggur lárétt suð
uryfir milli élja.
Og lognið. Miðmorguns á vorum,
stemma tugþúsundir farfugla söng
sinn við jafnan slátt langöldunnar,
þar hún fellur í glæru broti að send-
inni strönd.
Engin skepna heilsar annari fegur
en lognaldan landinu.
í hvítu gliti hverfur smáyrjað vatns-
perluglingrið undir ljósan boga logn-
öldunnar jafnótt hún fellur. Hún fell-
ur ekki öll jafnsnemma, hún rennir
brotinu, hraðhnígur til hliðar, sí-
breikkar faðmlagið við svartan sand-
inn og fikrar sig mjúkfingra ögn
lengra á þurrt í flæði, hverfur vær
aftur i upphaf sitt, dregur sig í hlé.
Langa daga endurtekur lognaldan
söng sinn við Langasand æsku minn-
ar, hvítan.
Hanna Ryggen veit ekki af smni
strönd og tekur ekki eftir því meir
þótt sólin blanki hafflötinn undir
heiðu sólarhveli og fjöllin hilli uppi
í austrinu; í norðaustrinu, í suðaustr-
inu tanna þau sjónhringinn, standa

Þriggja minni — mynd, árið 1949. Heíldarstærð er 100x130 cm,
632
TÍMINN - SUNNÚDAGSBLAO