Tíminn Sunnudagsblað - 28.07.1963, Blaðsíða 20

svo að Indíánarnir gátu skilið það
átakalaust. Prestur einn gerði jafn-
vel tilraun til þess, að skrifa trúarrit
á þessu letri, en það gaf ekki góða
raun og ckki leið á löngu, þar til
Hákarlssneið og fiskstykki
Einu sinni fyrir löngu voru hjón
á bæ á Austurlandi, eT hétu Hallbera
o& Sigurður Varð Sigurði það á, að
hann tók fram hjá konu sinni með
stúlku á næsta bæ. Hallbera var fljót-
mælt og smámælt, en Sigurður lin-
mæltur og seinmæltur Hallberu
sagðist svo frá, hvernig sættir tók-
ust með þeim hjónum út af fram
hjátökunni:
„Einu sinni fór Siggi minn til
kirkju. Svo kom Siggi minn aftur. Er
nokkuð í fréttum Siggi minn? sagði
ég? — Ekki svo sem neitt, sagði
hann. Barn fætt á næsta bæ — Hver
er þar annars vegar? sagði ég.“
— Þeir segja, að ég sé þar ann-
ars vegar, sagði hann. — Datt í mig
bölvun
En svo fór Siggi minn fram Kom
aftur með hákarlssneið og fiskstykki.
— Eigðu þetta, Bera mín, sagði hann.
— Guðlaun fyrir mig, Siggi minn,
sagði ég
— Farðu að hátta, Siggi minn,
sagði ég. Og svo fór Siggi minn að
hátta.
„Þær skuli ekkí skera sig“
Þegar Halidór Jónsson var prófast-
urur á Hofi í Vopnafirði um og eftir
miðja síðastliðna öld, var umrenn-
ingur þar j héraðinu, sem Jón hét,
skringilegur mjög i háttum öllum og
tilsvörum Hann gekk til dæmis jafn-
an með skotthúfu á höfði og hattkúf
yfir Hafði hann þann sið, að tví-
taka eða þrítaka hverja setmngu Þá
var víða oft þröngt í búi og Jón þessi
hugsaði m'kið um mat eins og fleiri
umrenningar Eitt sinn var hann
staddur á Hofi, sem var mesta rausn-
arheimili, og sat með matarskammt,
er honum hafði verið fenginn, en
honum þótti ekki nógu vel úti látinn,
fannst smjörsneiðarnar og ostflís-
arnar ekki nægilega þykkar. óg táut-
aði þvj fyrir munni sér:
„Þær skuli ekki skera sig, þær
skuli ekki skera sig, að flaga þetta
svona þ-innt að flaga þetta svona
þunnt “ En þessu gengur prests
konan um og var þá karl ekki lengi
að snúa við blaðinu og segir. „Guð
laun matinn. kona góð, guð laun mat
inn, kona góð. Mikið er framreitt,
mikið er framreitt. Mikið þarf til
brugðið var til hins, að skrá tun°
Azteka með latínuletri.
Hér hefur ekki verið minnzt nema
á fátt eitt, sem einkenndi Azteka, og
mjög stiklað á stóru. En annars er
þess, mikið þarf til þess.“
Öðru sinni er Jón var einnig kom-
inn að Hofi og var að borða, var
prófastur á gangi og heyrir að karl
tautar í sífellu: „Ég má vara mig, ég
má vara mig, ég má 'vara mig.“
„Nú, á hverju megið þér vara yður,
Jón minn?‘- spyr prófastur. En þá
virðist karl ekki hafa verið eins
fljótur að venda sínu kvæði í kross,
eða þá hitt, að hann hefir viljað láta
prófast heyra, að hann væri ekki sem
bezt ánægður meö skammt sinn, því
að hann svaraði: „Nú, að flotbitinn
endist við' kökudindlinum, að flot-
bitinn endist við kökudindlinum.“
KðmiS me3 laxinn!
Eitt sinn fór Englendingur ásamt
íslendingi, sem sennilega hefur verið
túlkur hans, upp í Borgarfjörð vestra,
til að renna fyrir lax. Veiddi hann
meðal annars lax einn heljarmikinn.
Veðjuðu þeir um það Englendingur
inn og íslendingurinn, hvort nokkur
maður væri til, sem gæti étið slíkan
heljarfisk í einni máltíð. Sá enski
hélt, að enginn svo mikill matmaður
væri til. íslendingurinn kvaðst þekkja
einn matmann mikinn, sem að öllum
líkindum mundi geta sporðrennt lax-
inum í einu. Veðiar sá enski allmiklu
fé í sacnbandi við þetta. Síðan var
laxinn soðinn ásamt sósu og kartöfl-
um og borinn á borð fyrir mann þenn
an, en sá vissi ekki um. að þetta væri
laxinn fyrirheitni Er maðurinn hafði
hesthúsað alla laxréttina, sem sagðir
voru tólf. mælti hann: „Ef ég á að
éta þennan lax, þá verður hann að
fara að koma“ Ætlaði hann sem sé
að bæta honum ofan á. Er sagt að
þeim enska hafi svo blöskrað maga-
rúm þessa manns, að hann gengi út,
orðlaus. En matmaðurinn fékk pen-
ingana, sem voru allmiklir.
Eaginn anzaði
Magnús er maður nefndur, er bjó
á Austurlandi Eitt sinn ætlaði hann
að koma til bæjar nokkurs. Var hann
þá góðglaður af víni. Svo er háttað
þarna, að viti er skammt frá bænum,
en þar sem Magnús var ekki vel viss
um, hvar bærinn væri og svo hýr að
auki, villtist hann fram hjá bænum
og gekk að vitanum sem hann hélt
að væri bærinn. Barði hann lengi
á hurð vitans. en enginn kom td
dyra. Sá Magnús ljós í turni vitans,
naumast kostur nema í heilli bók. í
næsla blaði verður haldið áfram að
tala um þessa merku þjóð og þá gerð
greið fyrir komu Spánverja til lands-
ins og falli Aztekaríkisins.
og gekk spjald fyrir Ijósið á vissu
millibili, eins og á gömlu vitunum.
Hugði hann, að fólk væri á dansleik
í húsi þessu og skyggði á Ijósið annað
slagið. Er Magnús kom til næsta bæj
ar, var hann þungur í skani yfir er-
indisleysunni og mælti: „Pólkið dans-
aði og dansaðj og enginn anzaði og
anzaði“.
pfftlnmVSlii
Framhald af bls 631.
úthafsins í leit að einverustað, en
ekki er vitað, hvort hann komst til
Islands. Hins vegar er hans eetið
í Orkneyjum.
Á sjöttu öld, um daga Kolum-
killa, er því nokkuð um siglingar
trúboða og einsetumanna norður í
höf, og ég á bágt með að trúa öðru
en að sumir þeirra hafi þá þeear
komiö til íslands. írskir einsetu-
menn hafa því ef til vill haft kynni
af landinu um þrjú hundruð ára
skeið áður en norrænir menn tóku
að venja komur sínar hingað.
&
Hér á landi eru, eins og alkunn-
ugt er, nokkur örnefni, sem kennd
eru við Papa: Papahylur í Dölum,
Papafell vestan Hrútafiarðar, Pan-
ey og Papafiörður á Austfjörðum,
Papýli sunnan jökuls. f Pæreyjum
er eitt örnefni kennt við Papa og
allnokkur á Hjaltlandi og í Orkn-
eyjum. Öll þessi örnefni ber aö
skilja á þá lund, að norrænir menn
hafi kennt þessa staði við írska
einsetumenn. En Papa-örnefni eru
víðar. Eitt er á eynni Mön í fr-
landshafi og annað í norðvestur-
Englandi. Og að lokum má geta
þess, að átta slík örnefni eru varð-
veitt í Suðureyjum: Þar eru þrjú
Papýli, fjórar Papeyjar og einn
Papadalur. Allir þessir staðir virð-
ast vera vel fallnir til einsetu. Nú
má einsætt þykja, að upptök þess-
arar Papa-hreyfingar hafa verið á
írlandi, og þaðan breiðist hún
norður um Suðureyjar og allt til
íslands. Hreyfing þessi er tengd
við trúboðsstarfsemi Kolumkilla og
annarra fra á sjöttu öld og síðar.
Og það er einmitt kristni Suðurey-
mga. arftaka Kolumkilla. sem nor-
rænir menn kynnast einkum fyrir
vestan haf áður en beir sigldu
norður um haf til að setjast að á
íslandi. Það er því alls kostar vel
til fundið. ,að kristnir menn á fs-
landi minnist þess nú að liðnar eru
réttar fjórtán aldir síöan Kolum-
killi hóf starf sitt i Suðureyjum,
en það var þrem öldum fyrir land-
námsöld.
GLETTUR
644
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ