Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1963, Síða 2

Norðanvindurinn næðir, nístandi
kal'dur æðir hann um auða, ógróna
jörð. Jafnvel Barðaströndin, sem ligg
ur þó svo vel við sól og yl, ber þess
enn þá lítil merki, að langt sé liðið
á vor.
Inn Hamarshlíðina gengur roskin
kona föstum fetum en hægum •—
óvenjuhægum, miðað við hennar dag-
lega dugnaðarfas. Það er líkast því,
að þung byrði hvíli á herðum hennar.
En það er á sál hennar, sem þunginn
hvílir, og slikar byrðar reynast venju-
lega erfiðari viðfangs. Þar sem hlíðin
byrjar að beygja til austurs, nemur
konan staðar andartak og lítur til
baka, lætur augun hvarfla yfir byggð
ina og út að Krossi, þar sem hún
í hlýjar móðurhendur til þess að
ala barn sitt í þetta sinn. Enn þá
hægir konan göngu sína, hún er nú
komin í landareign Hvamms og sér
láigreist bæjarhúsin hvílast hlídcg
og samlit umhverfinu í túngarðinum.
Heima í baðstofunni hvílir unga
konan hress og glöð á sænginni^ það
eru nú þegar liðnir nokkrir dagar frá
fæðingunni, þótt enn þá hafi henni
ekki verið leyfð ferlivist, samikvæmt
þeirrar tíðar hætti. Hún liggur og
horfir brosandi ástaraugum á synina
sína tvo, sá yngri liggur við brjóst
hennar og teygar móðurmjólkina, en
sá eldri — hálfs annars árs — ríslar
sér við rúmstokkinn. Þó dvelst hugur
hennar hálfur — eða meir — hjá
EMILÍA Bi'ERIMG
rekur ( þessari frásögn hörS kjör sjó-
mannskonunnar ú skútuöld.
hefur nú búið um þrjátíu ára skeið
og ann hverju strái og steini. Þar
veit hún, að ástvinir hennar ganga að
sínum daglegu störfum, sem vtana
verður, livað sem annars hugann þjak
ar.
Augu hennar dveljast þó lengst við
lágreista bæinn á Efra-Vaðl'i, og sárs-
aukinn nístir hjarta hennar á ný, hálf-
dofið af sorg og kvíða — kvíða fyrir
að þurfa að flytja ungu ekkjunni
helfregnina og sorg yfir syninum
látna, sem tekig hafði sér bólfestu
á býli þessu og furðu miklum umbót-
um komið í verk á örskömmum tíma.
En það er huggun í harminum að vita
það, að öll sveitin syrgir með henni
þennan vellátna, vaska dreng, sem
þrátt fyrir harða baráttu við brauð-
stritið í byrjun búskapar á fyrsta tug
þessarar aldar hafði gefið sér tíma
td að lyfta huganum hærra og hjólpað
heúshugar við að glæða lífi félagsskap
í sveit sinni, sem ynni að framfara-
málum, og þá fyrst og fremst drengi-
legum hugsjónum ungmennafélag-
anna, sem á þessum árum voru óðum
að rísa upp til þess að ryðja betri
og bjartari tímum braut. Sonur þess-
arar konu, Jóhannes Sæmundsson,
hafði verig einn af stofnendum þess
félagssikapar í \sinni sveit, sem því
miður átti ekki löngum ferli að fagna
sökum þess rofchöggs að missa tvo
af .sínum beztu mönnum með stuttu
mUlibil'i — þá Jóhannes og Sturlu
Kristófersson frá Brekkuvelli. — En
það er nú önnur saga.
í þetta sinn höldum við áfram inn
hlíðina með sorgmæddu móðurinni,
sem finnur þó minna til eigin tilfinn-
inga vegna samúðarinnar meg ungu
konunni, tengdadóttur sinni. Hversu
vel hafði það ekki veri'ð hugsað af
Jóhannesi að koma því svo fyrir,
að kona sín færi heim aff Hvammi
eiginmanriinum, sem eins og flestir
bændur í sveitinni hafði farið til sjáv-
ar fyrir sumarmál, einhver ráð varð
að hafa til að auka tekjurnar, ekki
gátu afurðú þessara litlu búa nægt
fyrir öllum nauðþurftum. Móðirin
strýkur mjúklega dökkan koll litla
drengsins síns. Hana dreymir vöku-
drauma um heimkomu föður hans og
bjarta tíma, er bíði þeirra í litla bæn-
um heima á Vaðli, með börnum sínum
og litla frænda Jóhannesar, sem verið
hafði hjá þeim um tíma. Þau höfðu
ákveðið að taka hann alveg að sér.
Svo þurftu þau að fjölda skepnunum,
rækta út túnið og byggja upp mikið
af húsunum, — það myndi nú Sæ-
mundur tengdapabbi verða þeim
hjálplegur við, hann var lagtækur
vel, og ekki vantaði hann hjálpfýsina
— þótt við fjarskyldari væri. — Já,
verkefnin voru mörg framundan, og
fögnuður fylgdi þeim öllum, því að
um allt voru þau hjónin samhuga,
ást þeirra og hamingja var svo ung
og sterk, að allt hlaut að blessast. —
En mikið vár annars orðið langt siðan
hún hafði frétt af Jóhannesi, hann
kom þó aldrei að landi, án þess að
senda henni línu, og oft féllu ferðir
yfir Fossheiði. En þetta vor hafði
Júhannes ráðið sig á skip frá Bíldu-
dal — Gyðu — eign Péturs Thorsteins
sonar. Á hans skipum vddu margir
vera. Tíðin hafði ekki held.ur verið
góð undanfarið, en slíkt var nú ekk-
ert óvanalégt um þetta leyti árs, og
þó að illur grunux læddist að hjarta
hennar af og til, túk hún ó þreki
sínu til að kæfa hann niður. Jóhannes
hafði byxjað sjósókn ó unglingsaldri
og alltaf komið heill heim.
Annars furðaði Guðrún sig mest á
því, að tengdamóðir sín skyldi ekki
vera farin að koma til þess að sjá
sonarsoninn, það var einkar kært með
698
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAO