Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1963, Blaðsíða 11

— Ja, ég veit ekki, hvað segja skal.
Ég hef eíkfki gefið út neina Ijóðahék.
Hins vegar hef ég ort talsvert undir
|msum dulnefnum, bæði alvarleg ljóð
og grínljóð. Ég orti heimspekileg smá
ljóg um tíma í Sneglinum undir dul-
nefninu SVB. Hugmyndinni er að
vísu stolið frá danska skáldinu Piet
Hein, sem hefur kveðið slík ljóð undir
nafninu Kumhel. Formið í þessum
Ijóðum er nefðbundið, en efnismeð-
ferðin á að vera nýstárleg og i lokin
á að koma sérstök óvænt lausn. Heín
kallaði smáljóð sín Gruk, og ég fór
að dæmi hans og kallaði min Krunk.
Ég get nefnt þér sem dæmi eitt þess-
ara ljóða. Það er ort í háloftunum,
í flugvél milli Kaupmannahafnar og
Reykjavíkur, og það' fjallar um þá vel
líðan, sem kemur alltaf yfir mann,
að sitja í þægilegu sæti í flugvél.
Það er svona:
Líði manni vel,
eins og lið'ið getur,
vill maður láta sér
líða hetur.
Ég held, að í þessu iitla ljóði sé
sagður einfaldur sannleikur, sá, að
maður nái aldrei hápunkti hamingj-
unnar.
Ég hef einnig ort alvarleg ljóð,
þar á meðal ljóðaflokk, sem ég las
í útvarpið síðari hlutann í ágúst. Ég
á mikið í handritum og mikið óunnið,
en hvort það kemur nokkurn tíma
út, veit ég ekki. Meðal annars á ég
í handriti fyrsta leikritig úr þríleik,
sem kannski verður aldrei fullgerð-
■nr, en hann á að fjalla um endalok
íslenzks sjálfstæðis á Sturlungaöld; —
efnið er tekig úr Sturlungu. Annars
er ekki gott ag tala um verk, sem
ekki hafa verið opinheruð. Hins veg-
ar skal ég láta þig hafa til birtingar
Ijóð, sem ég orti vestur í Dölum
súmarið 1946, og ég kalla „Á slóðum
skálds.“ Tildrög þess kvæðis eru þau,
að ég hafði hugsað mér að skrifa rit
um Stefán frá Hvítadal. Hann var
Strandamaður eins og ég, og hæg
heimatökin fyrir mig að komast í
kynni við fólk, sem þekkti skáldið
bæði þar og í Dölum. Síðar kom Ivar
Orgland hingað til lands og fór að
svipast um eftir verkefni til ag skrifa
um og fékk augastað á Stefáni. Ég
lofaði honum þá að skrifa upp og
nota það, sem ég hafði safnað, og það
hefur hann notfært sér í bók sinni
um Stefán, en auðvitað hætt miklu
við frá sjálfum sér. En vorig 1946
fór ég að vinna að þessu, og
hélt þá um sumarið í Dali til að safna
heimildum um skáldið, og dvaldist
þá um hríð vig góðan beina hjá bekkj
arbróður mínum, séra Pétri T. Odds-
syni, manni, sem ég harma mjög.
Þar á heimili hans varg þetta ljóð til.
KB.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
Á s/óðum skáids
Víðfeðmur dalur
með iðgrænum engjum
riðinn er enn
af röskum drengjum.
Ég lít í Saurbæ
það sveinaval.
En hvar er skátdið
frá Hvítadal?
Hann, sem reið fremstur,
í fylkingunni
og öðrum fremur
þá íþrótt kunni
að bregða þeim gangi
er beztur var.
Það hófatak ávallt
af öðru bar.
Þá var brunað úr hlaði
1 Bessatungu,
og fuglar vorsins
um frelsið sungu.
Eins varð ei fjótraður
andi hans,
þótt fengi hann gervi
hins fatlaða manns.
Fjörið var jafnan
í för með honum.
Bakkusi unni
og blóðheitum konum.
Við gleðina aldrei
gekk á snið,
þótt dauðinn ögraði
á aðra hlið.
Á enda var skeiðið
áður en varði.
Dauðinn að skáldsins
dyrum barði.
Seig yfir nóttin
og sýnir fal.
Horfinn var Stefán
frá Hvítadal.
Að Hvammi í Dölum 13. ágúst 1946.
Sveinn Bergsveinsson.
#
'97