Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1963, Blaðsíða 17

að dauðdagi hans hefði ekki verið
með eðfilegum hætti og honum stytt-
ur aldur með illri og hrottalegri með
ferð. Líkið var flutt til kirkju í Víði-
dalstungu, en vegna orðrómsins var
það ekki jarðag fyrri en það hafði
verið skoðað af tilkvöddum mönnum,
sjö bændum, 5. ágúst.
Arngrímur Jónsson lögréttumað-
ur í Kirkjuhvammi var þá lögsagn-
ari Bjarna Halldórssonar sýslumanns,
er nú var að mestu hættur sýslu-
mannsstörfum, þótt hann teldist fyr-
ir sýslunni enn. Ag skipan Bjarna,
hélt Arngrímur héraðsþing að Þor-
kelshóli 31. okt. 1772, til að rann-
saka og fá upplýst meg hvaða hætti
og af hverjum orsökum að varð and-
lát drengsins, Þórarins á Kolugili. —
Þangag var þeim stefnt, Jóni og
Gróu, til að svara til sakar og bænd
unum sjö, er líkið höfðu skoðað, til
vitnisburðar. Þar var fyrstur og
fremstur Björn Tindsson stóri frá
Ásgeirsá.
Vitnunum bar öllum saman um
það, að' lík hins dána drengs hefði
verið aumlegt útlits og svo magurt,
að það stirðnaði ekki. Hafði drengur
inn að foreldra sögn legið rúmfastur
í kvefi um viku tíma, áður en hann
valt út af. Enga áverka sögðust þeir
hafa ség á líkinu; hugðu þó að rif
hefði brotnað í síðunni og verið briskl
að no'kkúð saman. Mar eða þrota
sáu þeir ekki, en andlitig þrútnara en
eðlilegt mátti vera og skinnlitur svo
blakkur, að slíkt höfðu þeir ei áður
séð. Þeir töldu að foreldrarnir hefðu
búið verr að þessum dreng en öðrum
börnum sinum, talað illa til hans og
blótað honum, helzt faðirinn, hirtu
lítt um að kenna honum guðs orð
og kölluðu hann aldrei annag en
strákinn. Einhvern tíma sagði Gróa
svo eitt vitnið heyrði:
„Guð gat ei annað en tekig burt
fegursta ljós augna minna, en strák-
urinn gat ei orðig fyrir því“.
Bóndi hennar tók undir og sagði,
að hann vildi vinna til að allar kýrn-
ar væru dauðar í fjósinu, ef að stráka
skrattarnir dræpust. Munnsöfnuðui
sem þessi, ber vitni um heimilisbrag-
inn.
Með því að Jón og Gróa komu ekki
á þingið og enginn af þeirra hendi,
var þeim lagður lögdagur 20. nóv.
á Þorkelshóli. Hvað gerðist þar og
hverjar lyktir urðu á málinu, sést
ekki af þingbókinni.
Þremur eða fjórum árum eftir
þetta lézt Jón á Kolugili. Dánarbú
hans var uppskrifað og virt 1776. Til
arfs stóðu eftir hann ekkjan, Gróa
Jónsdóttir, og börn þeirra, Árni, Þor-
steinn, Ólafur, Sigurður og Kristín.
Hvenær Gróa dó eða hvar, mun vera
ókunnugt. En ekki er liklegt, að
margir hafi saknað hennar eð'a þeirrá
hjóna, því að ekki var bjartur orðs-
tírinn þeirra, meðan þau lifðu, og
seint hefur viljag létta sortanum yf-
ir minningu þerra. Hvað menn gátu
ætlað þeim vitnar saga, sem léngi var
á gangi í Vatnsdal og eflaust víðar:
VIII.
Það var um haust eða snemma vetr
ar, að kaupmaður eða annar mektar-
maðúr á Akureyri þurfti að koma
peningum suður, er síðan áttu að fara
til Hafnar, en skipaferðir allar um
garð gengnar nyrðra. Var þá ekki
annað til ráða en að fá mann til að
fara með þá. Segja sumir, að þá hafi
verið komið fram á jólaföstu. Sendi-
maður leggur nú af stað og segir ekki
af ferðum hans fyrr en hann
kemur að kvöldlagi að Kornsá og
gistir þar. Hafði hann farið yfir
Gafl og ætlaði yfir Víðidalsfjall.
Maðurinn reiddi undir sér pen-
ingana, er hann hafði meðferðis
og var ekki mjög þagmælskur um
það, hverra erinda hann fór. Hann
kvaddi að morgni á Kornsá og hélt
áfram ferðinni. Leið svo tjmi og kom
hann ekki fram. Er það spurðist, að
sendimaður var týndur með öllu, sem
hahn hafði meðferðis, var eftir-
grennslan hafin um ferðir hans og
leit gerð að honum. Spurðist það síð-
ast til hans, að hann gisti á Kornsá.
Sýslumaður, eða umboðsmaður hans,
hvað þau kynnu að segja um ferðir
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
713