Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1963, Blaðsíða 3

þeim tengdamæðgunum, og þær mátu
hvor aðra æ því meir sem þær kynnt-
ust betur. Hún var einmitt að hugsa
um þetta, er hún heyrði hundana á
bænum rjúka upp gel'tandi — þá
hlaut gesti að bera að garði. Litlu
seinna heyrði hún mannamál frammi
í bænum, en svo fjarlægðist það aftur.
Hún hafði sterkt hugboð um, að
þama væri tengdamamma komin —
en af hverju kom hún ekki strax inn?
Óttinn læsti klóm að hjarta hennar
og vildi nú ekki sleppa tökum.
Loks kom gamla konan inn og
hcilsaði. Af svip hennar varð lítið
ráðið, og hún skoðaði litla manninn
og gældi við eldri drenginn. En nú
> fann Guðrún, að ekki var allt með
felldu. Móðir hennar kom inn og sótti
eldri soninn, en flýtti sér út aftur.
Guðrúnu sýndust vera tár í augum
hennar — þau gátu þó stafað frá
hlóðareyknum. En nú gat hún ekki
still.t sig lengur og spurði, hvort ekki
hefði frétzt af öllum Bíldudalsskip-
unum síðan í óveðrinu síðasta. —
Tengdamamma var sein til svars, en
kvað það þó ekki vera — gat þess
þó um leið, að slíkt væri ekki að
marka. Ef skip þyrfti að hleypa und-
an óveðri, gæti orðið bið á, að frétt-
ir bærust. Hún vildi flytja helfréttina
vægilega, en sá strax, að ekki þýddi
að segja Guðrúnu neitt nema afdrátt-
arlausan sannleikann — hjarta henn-
ar var svo næmt, þegar eiginmaður-
inn átti í hlut, að hún skynjaði á
augabragði allan sannleikann og vissi,
að hún sæi Jöhannes sinn aldrei fram-
ar. Hjarta hennar herptist saman af
sorg, sem enginn fær skibð né skynj-
að til fulls, án þess að hafa reynt
eittihvað svipað. Tengdamóðir hennar
dvaldist lengi dags hjá hen.ni og
reyndi að miðla henni af kjarki sín-
um og lífsreynslu — einnig hún hafði
lifað dimma daga í ýmsum myndum,
og þetta var nú fimmta barnið henn-
9", sem hún sá á bak. Sjálfri var
henni rórra, þegar hún yfirgaf þetta
sorgarheimili. Hún fann, að svo var
sem hún hafði vonað, kjarkur Guð-
rúnar var óbrotgjam, og nú myndi
hún finna sína lífsfyllingu í að berjast
fyrir velferð barnanna sinna.
Víst reyndist það rétt — Guðrún
jafnaði sig furðufljótt — að því er
séð varð, og róleg og stillt hafði hún
ávalLt verið í framgöngu. Hlutverk-
inu að vera drengjunum sínum bæði
móðir og faðir, gegndi hún af því
þreki og göfgi, sem aðeins fáum kon-
um er gefið. Kærleikur hennar og
fórnfýsi náði jafnvel síðar meir til
tveggja annarra barna, er þurftu þess
með og hún ól upp að nokkru eða
öllu leyti.
Maður skyldi nú ætla, að slík sorg,
sem Guðrún varð fyrir við að missa
mannimn og eiga nú ein að berjast
fyrir tveimur bömum, væri alveg
«99

Sigurður Jónsson frá Brúrc;
Vökufró
Einn hátt
uni ég vi& um nætur,
— er þó vakan leið, —
þá lágt
þrútið brumið grætux
þrastar-kvœða seið,
mjög fátt
mína styttir leið :
leita ég hljóms og Ijóða
langrar nœtwr skeið.
Gefi
gleðin mér á tungu
glæst orð, sterk og frjáls,
sefi
sveifli angn þungu
sína leið til bals,
vefi
sorg mér haft í háls,
leiia ég hljóms og ljóð.a,
leita söngrœns máls.
nógu þung byrði á herðar ungrar
konu, og þar engu ábætandi. En tím-
arnir voru aðrir þá en nú, og fleira.
kom tiL f dag finnst okkur það bæði
ljúf og heilög Skylda að leggja eitt-
hvað af mörkum, þegar samskota er
leitað handa illa stæðum sjómanns-
ekkjum, því að á meðan íslenzkir
dáðadrengir halda út á miðin til þess
að sækja björg í bú fyrir ástvini sina
og alþjóð, mun hinn grimmi Ægir
ávallt heimra einhverjar fórnir, og
þrátt fyrir allar nútímatryggingar, er
æði oft meiri styrks þörf — bæði
efnalega og andlega. En þvi miður
var minna um slíka styrki fyrir fimm-
tíu ámm — jafnvel samúðin gat ekki
orðið eins heit nema í einstaka eða
nánum tilfellum. Til þess voru slysin
of tíð og lifsbaráttan of hörð. Þótt
fólkið sjálft væri engu verra en nú
gerist, þá hlýtur umhverfi og aðstaða
ávallt að skapa manninn í sinni mynd
— að meira eða minna leyti.
Og því var það einn dag þetta sama
sumar, sem „Gyða“ fórst, að Guðrún
gekk út að Krossi og tjáði Sæmundi,
tengdaföður sinum, vandkvæði sin.
Hún kvaðst ekki sjá sér það fært
að halda áfram búskap, því að bæði
væri dýrt og erfitt að fá dygga ráðs-
menn. Aftur á móti hefði Jóhannes
sinn verið búinr, að sýna svo mikla
ráðdeild og dugnað á sinni stuttu ævi,
að hún stæði ekki allslaus uppi, þeg-
ar búið væri gert upp, auk þess sem
hún fyndi sig hafa krafta til þess að
vinna vel, þegar velferð drengjanna
sinna væri í veði. En sig^angaði til
þess að ráða sér og sínu sjálf, og-mú
skærist í odda með sér og föður sín-
um, hann vil'di taka sig heim að
Hvammi sem hverja aðra vinnukonu,
en hún mætti hafa báða drengina
með sér gegn því að hún legði allar
eigur sínar í hans hendur. Guðrún
vissi vel, hvernig líf þeirra yrði, ef
hún þyrfti að sæta slíkum kjörum.
Þótt Guðmundur faðir hennar væri
mesti sómakarl, þá varhann barn síns
tíma og þótti heldur harður í hom
að taka, bæði hvað vinnubrögð snerti
á heimilinu og annað, en Kristín, kona
hans, sem öllum vildi gott gera, mátti
sín ekki mikils, þegar hann var nærri.
Sæmundur íhugaði orð hennar og
aðstöðu vandlega um stund. Hann
vantreysti ekki Guðrúnu í efnahags-
málum frekar en öðru og þó að ráð
Guðmundar væru alveg eðlileg að
þeirra tíma hætti og lögum samkvæm,
þá leizt ‘honum ekki meira en svo vel
á þau. Sagði hann Guðrúnu, að ein
leið væri út úr þessu, en betra væri
þá að fresta ekki framkvæmdum og
ná tali af sýslumanni, áður en faðir
hennar hefði samband við hann. Hún
þyrfti að kaupa sér lausamennsku-
bréf, sem kallað var, og þar með ráð-
stöfunarrétt yfir sér og sínu. Guðrún
féllst á þetta fegins hugar, og Sæ-
mundur beið ekki boðanna. Hann
sendi börn sín tafarlaust eftir hestum
og lagði samstundis af stað til Patreks
f jarðar á fund sýslumanns, lagði fram
gögn þau, er þurfti, og fékk sínu máli
framgengt. Hélt hann síðan glaður
heim á leið — því hvað veldur meiri
gleði í s'ál góðra manna en að leiða
rétt mál til sigurs?
Næsta vor fór Kristjana, systir Guð
rúnar, að búa á Hóli í Tálknafirðb
Var hún þá gift Emil, bróður Jóhann
esar heitins. Með þeim fór Guðrún
vestur með drengi sína, og var þar
um árabil. Og ekki mu.n Guðmundur,
faðir' þeirra systra, hafa erft þessi
mál lengi við dóttur sína, því að inn
an fárra ára fluttist hann með konu
sinni vestur að Hóli, þar sem þau
nutu ástríkis og umhvggju dætra
sinna til dauðadags.
Guðrún kom drengjum sínum vel
til manns af eigin rammleik, og þó
að margir erfiðleikar yrðu enn þá
á vegi hennar — því að ekki l'ifa
allir sólarmegin í lífinu — þá hefur
slíkt minna að segja, þegar hvert
mæðuspor íærir aukinn þroska. —
Margir munu minnast Guðrúnar með
þökk. og virðingu.
Emilía Biering.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ