Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1963, Síða 7

Séð heim að Þingmúia ( Skriðdal. Múlakollur fyrir miðrl mynd.
(Ljósmynd: Gísli Gestsson).
leiðinlegt, að íarið væri að snjóa,
því að ég óttaðist, að þá muncli
þriðju göngusafnið síður verða rekið
í réttina í tanganum milli Geit'adals
og Múlaár, ea þangað hefði ég feng-
ið að koma og vera með í því að reka
safnið inn, ef gott yrði veðrið. —
Löngu fyrir göngur fór ég að hlakka
til þeirra, en auðvitað mest til fyrstu
göngunnar, því að þá kom saman á
réttina fjöldi fjár og cnargir karl-
menn. Þá var þar ekki réttardansleik-
ur haldinn og er sennilega ekki enn
þá. Það var líka svo gaman að koma
á réttarvegginn og vera í návist við
fallegt og margbreytilegt fjallaféð.
Um fyrstu gönguna var líka hætt að
sitja yfir kvíaánum, og þar með vor-
um við Eiríkur lausir við fábreytni
einverunnar í yfirsetunni og ábyrgð-
ina á því að skila ánum öllum heim
til mjalta á hverju kvöldi.
Til þriðju göngu hiakkaði ég líka
vegna þess, að ég átti von á að vera
með að smala heimalandið. Þá gat
skeð, að ég fengi að fara upp á Múla-
koll með pabba, ef veður væri gott.
Þaðan sá maður ofan í báða dalinu
sitt hvorum megin við hann. í báðum
þessum dölum eru bæir, grundir og
fallegar ár, sem liðast margvíslega
um grundirnar. Þetta sást allt svo
greinilega ofan af Múlakolli, og
margt fleira sást. Skriðuvatnið ofan
við Haugahólana. Þaðan var fyrsti
fiskurinn, sem ég sá með haus og
hala. Eg man svo vel, þegar Vigfús
á Stefánsstöðum kom með silunginn
í kassa og setti inn á búrgólfið til
mömmu. Af Múlakolli sá ég líka svo
glöggt út allan Skriðdalinn, og svo
óskýrðist sjónin út' yfir Héraðað, allt
þangað sem himinninn og Héraðsfl'ó-
inn mætast í óaðgreinanlegri blá-
móðu fjarlægðarinnar. Þetta sá ég
í fyrstu og annarri göngu og ég vildi
sjá það I þriðju göngu, en nú var
farið að snjóa.
Um þetta hugsaði ég á meðan ég
klæddist. En nú er ég klæddur og
kominn á ról. Eg fór þá út og náði
í rófuna, en svo var þá hvasst, að
ég varð að styðja mig við bæjarvegg-
inn út að veggnum, sem rófan lá á.
Meiri urðu ekki afköst mín úti þann
daginn. Eg hefði þá mátt hafa yfir
þessar Ijóðlínur: „Ekki er alltaf sum-
ar, elsku mamma mín, ég verð hjá
þér inni, úti Kári hvín“.
Brátt kom St'efán heim. Ha.m
sagði veðrið svo hvasst og snjókom-
una* svo mikla, að hann gæti ekki
séð neitt frá sér og ekkert fé fundið.
Hánn hefði mátt þakka fyrir, að
hann fann bæinn aftur.
Ekki komu þeir heim þennan dag,
pabbi minn og Eiríkur, og ekki þann
næsta, mánudaginn. Hríðarveðrið
hamaðist svo látl'aust báða þessa daga,
að allir urðu að sitja þar, sem þeir
voru komnir, og á þriðjudaginn snjó-
aði líka. Stefán vinnumaður hirti
kýrnar, náði í vatn til heimilisins og
gerði sennilega eitthvað fleira nauð-
synlegt, þar sem það var ókleift að
leita að þeim pabba og Eiríki, eins
og hér stóð á.
Það var ömurleg tilhugsun fyrir
mömmu og aðra þá heimamenn, er
komnir voru til vits og ára, uð vita
ekkert um þá pabba og Eirík. Ekkl
var hægt að ímynda sér annað um
þá en þá hefði hrakið undan veðrinu
inn að Borg, sem er næs-i bærinn í
þeirri átt, er þeir fóru í, og mun
rúmlega fjórum kílómetrum innar f
dalnum en Þingmúli. En ef þeir hefðu
nú ekki náð Borg, sem vel gat verið,
voru fyrirsjáanleg örlög þeirra. Þeir
voru ekki við'búnir að liggja úti f
margra daga stórhríðarbyl um þann
tí'ma árs. Það var áreynsla fyrir
mömmu að lifa í þessari óvissu og
mega engu síður búast við því, að
þeir pabbi og Eiríkur hefðu nú orðið
úti. Hún var þá 5 barna móðir, öll
börnin yngri en á níunda ári, og ofan
á þetta mátti hún búast við að verða
fyrir miklu efnatjóni, með því að sauð
féð, aðalbjargræðið, mundi fenna í
stórum stíl í þessari óvenju miklu
snjókomu. — Það er æði oft, að kjör
íslenzku konunnar eru þessu lík.
Á þriðjudagskvöld í rökkurbyrjun
komu þeir heim, pabbi og Eiríkur.
Mér er það í barnsminni, að ég var
þá staddur í baðstofu hjá hinum
börnunum og mömmu, er Auðbjörg
vinnukona kemur upp og segir: „Nú
eru þeir kornnir". — Mamma stóð
upp, og ég hljóp á undan henni mið-
ur stigann og fram göngin, og ég
opnaði hurðina fram í bæjardyrnar.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
871