Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1963, Blaðsíða 19

GLETTUR
LokaSi samf
Presturinn frétti, ag karl einn í
sókninni hafði úthýst fólki í vonzku-
veðri. Náði það ekki til annarra bæja
og varð úti. Átaldi klerkur karlinn
harðlega fyrir þetta at'hæfi, en hann
hlýddi á, þrjózkur og þungbúinn. Að
lokum vék prestur að því, að þeir
sem slikir svíðingar væru, myndu
sjálfir koma að hliðum himnaríkis
lokuðum.
„Ekki verður í allt séð,“ svaraði
karl. „Ég loka samt“.
Gróa og maddaman
Sigríður Hjðrleifsdóttir, maddama
á Valþjófsstað, var ekki vorkunnlát
við snautt fólk og umkomulítið.
Barnmörg ekkja á Hóli í Fljótsdal,
Gróa Erlendsdóttir, hefði fellt fénað
sinn og hrökklaðist að heiman til
þess að leita sér liðsinnis. Hún kom
að Valþjófsstað og settist þar í bæj- -»
ardyr til þess ag hvíla sig, enda
sennilegt, ag hún hafi verið mátt-
dregin af hor. Prófasturinn, séra Páll
Magnússon, góðviljaður maður og
hjálpfús, varð hennar var. Hann
gekk inn til konu sinnar og mælti:
„Gróa á Hóli er komin, og mun
vera svöng. Það þyrfti að gefa henni
ag borða.“
„Ekki finn ég til þess, þó að hún
Gróa sé svöng“, svaraði maddaman.
Afþakkaði bréfið
í SELSUNDI var roskin vinnukona,
sem hét Guðrún Einarsdóttir, og var
kaup hennar fimm krónur á ári. Nú
gerðist sú nýlunda eitt árið, að hús-
bóndi hennar, Ólafur Jónsson, borg-
aði henni kaupið í seðlum.
Guðrún gamla velti þessum undar-
lega gjaldmiðli fyrir sér, næsta tor-
tryggin, og sagði að lokum:
„Ég er ekki vön að fá bréf í skyld-
urnar“.
Landsynninigur ó atsga
JÓN BJARNASON alþingismaður
bjó um miðbik ævi sinnar í Ólafsdal,
en síðan á Óspakseyri í Bitru. Hann
var sjónlaus á öðru auga.
Jón var gefinn fyrir ferðalög, og
eftir að hann kom á Strandir lagði
hann oft leið' sína á fornar slóðir suð
ur í Dali. Kristján kammerráð Skúla-
son var þá á Skarði, og elduðu þeir
Jón oft grátt silfur. Sagði Kristján,
ag Jón stæði ekki við heima nema á
meðan hann væri ag drekka blöndu
við þorstanum og kallaði hann mann
inn með landsynningsaugað.
Eitt sinn Wttist svo á, er Jón kom
að Skarði, að Kristján hafði kveisu í
auga meg stríðum verkjum. Virðir
hann kammerráð'ið fyrir sér, hátíðleg-
ur í bragði, og segir:
„Á hvaða átt er hann nú í auganu
yðar, herra kammerráð?"
Bendingar óska$
SÍMON SIGURÐSSON og Þórdís
Ólafsdóttir áttu heima á Suðurnesj-
um. Þau gátu orðið saupsátt eins og
hendir á bezt bæjum, og lét þá Þór-
dís dæluna ganga, en Símon sætti
færi að skjóta að orði. Eitt sinn var
það, að kerling hafði lengi lesið hon-
um pistilinn og ekki dregið af, en
tók sér að lokum litla málhvíld, á með
an hún sótti í sig veðrið' til nýrrar
sóknarlotu. Þá mælti Símon:
„Þú lætur mig vita, Þórdís, þegar
þú heldur, að þér ætli að fara að
þykja“.
Lausó htmM
BJARNI JÓNSSON í Tungufelli
var efnabóndi og hygginn vel í þeim
efnum, er snerti búskap og fjármál,
en fljótfær í tali og fylgdist lítt með
því, er var utan hans verkahrings. ^
Það þóttu að sjálfsögðu mikil tíð-
indi, er það spurðist austur í sveit-
ir, að Jón Sigurðsson væri látinn, og
sagði séra Jóhann Briem í Hruna
sóknarfólki fréttirnar einn sunnudag
eftir messu. Bjarni í Tungufelli var
einn þeirra, er á hlýddu, og varð
fljótur til svars:
„Þar fær einhver brauð".
Hvaóan vissi hann það?
ÁRNI funi gekk lengst af milli
góðbúanna, en leit heldur niður á
að'ra umrenninga. Þó var hann að
jafnaði góðlátlegur í þeirra garð. Svo
vildi til, að fundum þeirra Langs-
staða-Steina bar saman. Aumkaði
Árni Steina og sagði við hann, svo
sem honum til hughreystingar:
„Þér líður nú betur, þegar þú ert
dáinn, Steini minn“.
„Hefur nokkur dauður komið til að
segja þér það?“ svaraði Steini.
Einn kjéikiæddur
Karl einn í Reykjavík, Guðmundur
að nafni, var kallaður Fjósa-Rauður
manna á meðal. Hann var böðull bæj-
arins og í litilli virðiagu, en gekk á
kjól eins og höfðingjarnir. Páll Sig-
urðsson, alþingismaður í Árkvörn,
var maður hispurslaus og gerði sér
lítt' far um að titla menn og þéra. Séra
Þorvarður Jónsson i Holti vék að
þessu hægum orðum við Pál:
„Þið eigið að heiðra okkur, kjól-
mennina“. '
Páll glotti við og svaraði:
„Já, Fjósa-Rauður gekk á kjól“.
Atdrei oréiaus
Árni Einarsson á Æsustöðum dó í
elli sinni snemma á nítjándu öld.
Hann var kallaðup beggja handa járn,
meðan hann var og hét, og þegar ald-
ur færðist yfir hann, hvarflaði hugur
hans stundum ttt þess, er við tæki
eftir dauðann. Hann var kominn um
áttrætt, þegar stúlka ein á bænum
heyrði hann tauta við sjálfan sig, er
hann staulaðist fram göngin að kvöld-
lagi:
„Nú fer ég líklega að deyja, og þá
fer ég til helvítis. En það er ekki þar
fyrir — eitthvað verður karli að orði,
þegar þangað kemur.“
HSunaBi um eínn
Jón Eiríksson, bóndi á Miðgrund
undir Eyjafjöllum, var lengi íor.nað-
ur á eyfellsku skipi og aflakló hin
mesta. Féll honum harla þungt, ef
aðrir fiskuðu betur en hann.
Dag nokkurn, er hann reig heim
úr sandi að loknum róðri, hitti hann
Guðlaugu, húsfreyju í Indriðakoti, að
máli. Mátti glöggt finna, að honum
var þungt í skapi. Guðlaug spurði,
hvernig hefði aflazt, en Jón sagði mis-
fiskig — hann hefði verið einum
lægri til hlutar en sá, sem hæstur var.
Guðlaugu þótti þar ekki mikill mun-
ur á.
„Mig munar þá um einn“, svaraði
Jón með þungri áherzlu á hverju
orði.
Óþörf íæti
Ófeigur Ófeigsson tók við búi í
Næfurholti eftir föður sinn, Ófeig
Jónsson, og kvæntíst Elinu Guð-
brandsdóttur frá Tjörvastöðum.
Nú bar svo við, sem ekki er í frá-
sögur færandi, að Elín varð vanfær.
Þegar hún var léttari orðin, kom ljós
móðirin til Ófeigs eldra og sagði hon-
um, að tengdadóttir hans hefði eign-
azt tvíbura.
Ófeigi gamla þótti nóg um. „En
hvað þau voru ekki þrjú“, svaraði
hann.
•X í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
883