Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1963, Blaðsíða 16

inn. Þeir dvöldust þá æðitíma á Hér-
aði og voru tilthvað á þriðju viku í
ferðinni. Ég ætla, að það hafi verið
í þeirri ferð að þeir gistu á Sturlu-
flöt í Fljctsda1 á heimleið og báðu
um fylg-iarmarn þar upp á brúnina.
Þeim var fenginn til fylgdar ungur
maður, en þó uppkominn, æðikvikleg
ur í spori. Þeir Víðdælingar voru í
þykkum fótum og þykkum yfirfrökk-
um hnésíðum Fóru þeir sér því hægt
fyrsta spretiii-n. Fylgdarmaðurinn
var aftur á móti létt klæddur, þar
eð hann ætlaði ekki nema skammt
að fara. Þegar þeir höfðu gengið
stutta stund. vék fylgdarmaðurinn
sér að þ3im sunnanmönnum og seg-
ir, að þeir verði seint komnir í Víði-
dal með þessu lagi. Fylgdu þar með
fleiri frýjuorð um það, hvort þetta
væru þá göngugarparnir úr Víðidal.
Eitthvað mun þeim hafa hlaupið kapp
í kinn við þvílík orð, því að þeir
hertu heldur gör.guna, svo að þeir
yrðu ekki eftir af fylgdarmanninum.
Þegar upp á hálsinn kom, fóru þeir
að svipast um og byggja að föru-
naut sínum. Höfðu þeir þá gengið
hann af sér og sást hann hvergi.
Héldu þeir svo sína leið. Færi á Hraun
inu var oið akjósanlegasta, slétt yf-
ir flestar launr og óhált. Ekkj ber
mönnum saman um, hve lengi þeir
voru milii bæia — sumir nefna fjóra
tíma, aðrir sex, og það ætla ég nær
lagi. En ekki rr.an ég, að þeir nefndu
þetta sjálfir, bótt ég heyrðj þá segja
ferðasöguna og hlæja að þessu at-
viki.
Jón var og í för með Þorvaldi
Thoroddsen, þcgar hann fór úr Víði-
dal til Héraðr sumarið 1894, og einu
sirni fór han.i að sumri til með móð-
ur sína, Hagnhildi inn á Eyjabakka.
Líklega hefur -uí ferð mest verið gerð
henni til áuægju. Sjálfur var hann
þá oft búi.nn ?ð koma þar inn á há-
lend'ð áður. Mjög dáðu þau. hve þar
væri fagurl um að litast — þar væri
allt kafið í grasi. stórar breiður af
hreindýrum og fiöíöi fuga — álftir,
gæsir, enlur og fleiri fuglategundir.
Ragnhildur var í siöunda himni Þau
voru um það bil sólarhring í fei-ðinni,
og komu heiiP með ungt breindýr,
sem Jón skaut einhvers staðar
Allir viru neir Víðidalsmenn létt-
ir í spori ng söngumenn meiri en al-
mennt gerð'isi og margan mann hef
ég heyrt vitns til þeirra og kalla þá‘
frábæra göngjgarpa. Ég man ekki
til þess, að és sæi bá reyna með sér
heima í Víð'rial hver þeirra væri
fl.iótastur á <"æti En ég ætla, að
jafnræði bafi '-erið með þeim frænd
um. Jóni og Bjarna F.n við Sigfús
hefði ekki ve-ið til neins fvvir bá að
revna sig. Þótt ég sæi þá aldrei geva
það, sá ég þá oft hlaupa, bæði við
lambfé á stekkjartímanum og í smöl-
un. Allar hreyfingar Sigfúsar voru
svo snöggar og fjaðurmagnaðar, að
■Jón Siqfússon á Gráskjóna sínum.
— Það er til marks um það orð,
sem lék á fræknleik þeirra Víði-
dalsfeðga, að Jón Þórarinsson f
Strýtu, faðir þeirra listamann-
anna, Ríkarðs og Finns, nefndi
nafna sinn jafnan fjalialjónið. —
undrum sætti, enda ber sögumönnum
saman um það, að hann hafi stokkið
léttilega vfir hest.
Það mun hafa verið á sumardaginn
fyrsta árið 1901, að haldin var alda-
mótaskemmtur á Djúpavogi. Man ég
þar eftir skemrrtiatriðum. glímum og
hlaupum, og voru sigurvegarar sæmd
ir verðlaunum. f hlaupunum tóku þátt
Jón Sigfússou ívar Halldórsson á
Bjargi og Magnús Guðmundsson í
Skriðustekk í Breiðdal. Sprettfærið
var fjaran sur.nan við voginn frá Sæ-
túnskletii út fyrir Framtíðarhúsin, á
að gizka þrjú hundruð metra færi
hvora leið. Jón varð hinn þriðji í
röðinni.
Þetta atvik hefur komið mér til að
ætla, að bann hafi ekki verið afbrigða
fljótur, að rmr.nsta kosti ekki á stuttu
sprettfæn. Hin? vegar var hann ágæt-
ur göngumaður og afbrigðagóður
smali. Þavna var Jón á góðum aldri,
aðeins 36 ára gamall, og enn stál-
hraustur.
Á þessarj skemmtun voru ýmsir
þrautrevndir göngumenn, svo sem
Auðun Halldórsson,-bróðir fvars. —
Mun Auðun hafa hafnað þál'töku í
hlaupunum með þeini ummælum að
sprettfærið væri of stutt. ..En ef þið
setiig sprettfærið inn á F.instigi og
til baka, ska! ég vera með“. Það er
25—30 kíómftra vegur báðar leiðir.
Hins sama gætti með Jón. „Ég var
varla farinn af stað, þegar komið var
á leiðareoda", sagði hann.
Engan þátt tók Sigfús í hlaununum,
enda orðinn roskinn maður. En víst
tel ég, ið hann hefði orðið fyrstur.
ef hann hefði reynt.
En þólt ég sæi þá Víðidalsmenn
aldrei reyna með sér fráleik sinn, rek-
ur mig minni lil annars, er bendir til
þess, að þá hafi ekki skort hugdirfð.
Þeir settu drætti á árnar, eins og
áður hefur verrð getið um, og stund-
um fóru yngri mennirnir yfir á vír-
unum einum, án þess að nota kláf-
ana, einkum Bjarni. Þeir fóru svo að
þvi, að' þeir kræktu fótunum yfir vír-
ana og látu þá liggja undir hnésbót-
unum og héldu sér svo með höndun-
um. Þanmg hongu þeir neðan á vírn-
um og fikruðu sig yfir árnar. Þannig
fóru þeir einkum yfir Víðidalsá. þótt
aldrei væri það gert, nema í nauð-
syn. Kláfurin" varð að vera bundinn
við stólpann öðru hvoru megin, því
að væri hann laus, rann hann út yfir
miðja ána, þar sem slakinn var á vírn-
um. En þá gat áin náð til hans í
mestu yalnavöxtum, og eins gat hann
gaddað fastur í árísinn að vetri til,
og þá var hætla á, að áin ryddi hon-
um burt, þeg*r hún sprengcli af sér
klakaböndin. Þannig fór kláfurinn á
Víðidalsá að endingu, að mér er sagt.
Þessar ferðir þeirra á vírunum
voru ekki hæitulausar. því að sina-
dráttur í hnesbót eða handlegg gat
orsakað vandræði, en lítil lífsvon var
þeim, er hefði látið sig falla í ána. En
mikið hagræð; var að þessum drátt-
um, þegar fólk þurfti að komast leið-
ar sinnar. Auk þess var þungavarn-
ingur fluttur yfir árnar í kláfunum
og stöku sinnum kindur. Það var þó
ekki gert nen-a i nauðsyn, því að
bæði voru klMarnir þungir í drætti,
ef mikið var í þeim, auk þess sem
mjög reyndi á burðarþol víranna og
stólpanna. Þá var ekki komið sem-
ent til þess að festa saman grjótið í
stólpunum og treysía þá.
Sigfús Jónsson á BragSavöllum,
sonur Jóns Sigfússonar, elni niðji
Vfðidalsfeðga, sem nú er á lífl.
880
T í M 1 N N - SUNNUDAGSBLAD