Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1963, Blaðsíða 5

ómegnug að fullnægja jiorfum
manna.
Það var því kappsmál og brennandi
spursmál: Hvernig og hve fljótt get
ég komizt á þessi glæstu skip, og
orðið maður með mönnum? Þá þurfti
sa-nnarlega ekki að auglysa eftir
mtínnum í skiprúm.
★
Nú læt ég Steinþór sjálfan segja
frá:
— Ég stundaði sjó öðru hvoru,
frá því að ég var 12 ára. Ég orgaði
þangað til ég fékk að fara sex vikna
tíma á báti, sem hér Fjölnir og Guð-
mundur bóndi á Næfranesi var for-
maður á. Pabbi minn var þar háseti.
Þetta var um vor.
Vorið, sem ég fermdist, var ég
vakinn klukkan 6 um morguninn dag-
inn eftir fermingardaginn, til þess
að fara til sjós. Slikt var altítt á þeim
árum, að imglingarnir voru látnir
fara svo að segja beint úr kirkjunni
á fermingardaginn til sjávar, því að
fátæktin heima fyrir rak á eftir, þótt
oft væru þessir unglingar svo óþrosk-
aðir og að ýmsu vanbúnir undir það
líf, sem þar beið þeirra, að nú myndi
slíkt ekki látið afskiptalaust. Eftir
það þurfti ég ekki að biðja að lofa
mér að'fara á sjóinn, því að þá var
fólkið búið að sjá að hafa mátti þar
not af mér. Ég var snemma fiskinn,
sem kallað'er, og gekk vel að draga.
Ég held, að áhugi og ósérhlífni hafi
verið stíár þáttur í minni fiskni.
Tvö násstu árin var ég á lítilli, ein-
mastraðiri skútu frá Þingeyri, sem
Ihét Mary. Fyrra árið var ég aðeins
um vörið, en fór þá heim t'il þess að
slá. Snemma á úthaldinu þetta vor
slasaðist kokkurinn, sem var Ólafur
bóndi Magnússon, sambýlismaður föð-
ur míns. Enginn af -hásetunum fékkst
til þess að taka að sér kokksstörfin,
svo að ég lét tilleiðast að matreiða,
heldur en að stöðva skipið, þótt ég
hefði lítið fengizt við matargerð áð-
ur, því að þess þurfti ég aldrei í
heimahúsum. Kokksstörfin gengu
eftir vonum, enda menn þá ekki
matvandir. Seinna sumarið var ég á
skútunni allan tímann fram í sept-
ember og var þá orðinn sæmilegur
dráttarriiaður, en ekki man ég neitt,
hver þénustan var, enda hugsaði ég
lítið um það. Hún fór ina í heimilis-
reikninginn, og þá var allt gott, ef
hann var í lagi.
Næstu tvö sumur var ég á vél
báti frá Hvammi, sem Hulda hét, en
hún var skakbátur. Skipstjóri og eig-
andi með fleirum, var Jón Arason,
bóndi í Hvammi. Þar var ég allan
tímann, bæði sumrin.
Annað vorið, sem ég var á Huld-
unni, gekk skæð inflúenza. Veiktist
ég mikið og var ekki sami maður
lengi á eftir, ef ég hef þá nokkurn
tíma orðið jafngóður, sem ég efa stór-
lega. Fyrst eftir að ég kom aftur um
borð, gekk blóð upp úr mér, þó að
ég hefði ekki orð á því. Læknir hafði
skoðað mig áður en ég fór út og fann
hann ekkert að mér, og þá var allt i
lagi, enda hafði ég engan tíma ti)
þess að liggja í ómennsku.
Eftir þessi tvö sumur á Huldunni,
hætti ég hér heima í bili, en fór vet-
urinn 1921 til Vestmannaeyja, og réð
ist þar á bát, sem Sigríður hét, 12
lesta. Á þeim báti var ég eina vertíð
og sá marga bratta báru, en slysa
laust gekk sú vertíð, þótt mjóu mun
aði oft og tíðum. Eitt skiptið var
nærri sokkið undir okkur, en með
því að við vorum ákveðnir að bjarg
ast, ef un-nt væri, þá tókst okkur að
ryðja netum og fiski svo fljótt í sjó-
inn, að allt lagaðist aftur, og það
þakka ég sérstaklega þrem mönnum
Sigríður fórst mörgum árum síðar,
fór í strand og brotnaði í spón undir
hömrum vestan á eyjunum. Menn-
irnir komu-st á syllu í berginu og
einn skipverja kleif bergið og komst
til manna, og varð skipbrotsmönnum
borgið. Hét sá Jón Vigfússon. Næstu
þrjár vetrarvertíðirnar var ég á báti,
sem Hansína hét, skipstjóri Eyjólfur
Gíslason á Búastöðum. Það var happa
sæll maður og góður sjómaður og
félagi, og þótti mér vænt um hann.
Kaup mitt' fyrstu vertíðina var 500
krónur og þótti mikið í þá daga. Þá
fengu hásetar ekki hlut í afia, ei-ns
og nú, en maður vann samt og lagði
sig allan fram, án þess a-ð láta sér
detta í hug, að maður ætti meira
skilið. Ég minnist þess ekki, að ég
heyrði nokkurn félaga minna minn-
ast á það, að þett'a væri ekki eins
’-g það ætti að vera.
Á Hansínu fékk ég meira kaup,
enda þá orðinn vanur öllum störf-
um. Það var nokkuð farið eftír dugn-
aði manna, að ég held. Vinnan var
líka yfirleitt erfið. Þá varð að leggja
línuna með höndum, og það gerðu
ekki nema góðir menn, því að hand-
fljótur varð maður að vera í vondu
veðri og sjógangi, því að þá vildi lín-
an kastast til, og varð vel að gæta
þess, að önglarnir kræktust ekki í
mapn, því að þá hefði illa farið.
Á netav irtíðinni var miklu erfiðari
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
'93