Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1963, Side 21

GLETTU
Kaffi ffárkaupmanna
Séra Skúli á Breiffabólsstað var
mikill kaffisvelgur og vildi hafa þaS
sterkt. Þegar hann reið norður til
fjárkaupanna, bölvaði hann hroða-
lega yfir kaffinu, sem félagar hans
bjuggu til, en honum þótt'i kaffið
ævinlega þunnt.
Eitt sinn tóku þeir tóbakspung
prests og létu úr honum í kaffikönn-
una. Ekki vissi hann um þetta, en
þegar hann bragðaði á kaffinu, sagði
hann:
„Ætlið þið nú að drepa mig, hel-
vítin ykkar?“
Haus og löppum ofaukíð
Hin nafntogaða, skaftfeUska hetja,
Heiðmundur Hjaitason, gisti á bæ í
Flóa í einni Reykjavíkurferða sinna.
Morguninn eftir spurði húsfreyja
gest sinn, hvernig hann hefði sofið.
„Ef skorinn hefði verið af mér
hausinn og lappirnar, þá hefði ég nú
líklega blundað“, svaraði Heið-
mundur.
Liðlegur verkmaður
Þegar taka skyldi þau Bjarna og
Steinunni frá Sjöundá af lífi, var
maður sá, er hét Þorleifur Andrés-
son, t'illeiðanlegur til þess að vinna
verkið. En yfirvöldin treystu honum
ekki til hlítar, því að hann var gam-
sín á þann hluta mýrasniðanna, sem
myndaður er á sögulegum tíma.
Af 440 tegundum æðri plantna,
sem nú vaxa hér á landi, telur Stein-
dór Steindórsson (1961), að 214 teg-
undir hafi lifáð af síðustu ísöld jökul-
tímans á íslausum svæðum, en
tegundir hafi flutzt eða slæðzt með
manninum. Líklegt er, að tala þeirra
plantna, sem hingað hafa borizt með
manninum, sé hærri, enda hafa þær
á 11 öldum getað aðhæfzt og orðið
fullgildir borgarar hins íslenzka gróð-
urfélags.
Á landnámsöld voru líklega %
hlutar landsins grónir, í dag tæpur
fjórðungur, þ.e. % alls gróins lands
hafa orðið uppblæstrinum að bráð á
11 öldum fyrir áhrif versnandi lofts-
lags og þó einkum mannsins. En nú
hefur uppblásturinn veriff heftur, og
tækni nútímans mun á komandi ára-
tugum megna að breyta svörtum
sandi í bleika akra og græna engja-
reiti.
Við frjórannsóknirnar hefur mjög
verið stuðzt við aldursákvörðuð lög
af eldfjallaösku, sem myndazt hafa
við gos í ýmsum eldstöðvum.
all orðinn, o-g þe&s vegna fórst það
íyrir.
En Þorieifur gamli hafði unnið slíkt
handverk áður, og var allhreykinn
af því, hve vel það hafði farið úr
hendi, enda sagði hann jafnan síðan,
að ekki þætti sér fyrir að höggva
mann. Það var þegar Ingibjörg nokk-
ur, sem fyrirfór barni sínu og gróf
það í fjóshaug á Hofstöðum í Blöndu-
hlíð, var höggvin á Helluhólma í Hér
aðsvötnum. Átti Þorleifur þá í útistöð
um vegna þjófnaðargruns og keypti
sig undan hégningu með böðulsstarf-
inu. Þegar höfuðið vait af Ingibjörgu
í fyrsta höggi, sneri hann sér að
sýslumanni og mælti:
„Fór nú ekki nógu vel, sýslumaður
góður?“
„Þó aö hann drepð még“
í Suður-Þingeyjarsýslu var maður
sá, er hét Davíð Daníelsson og var
oft kallaður Da’víð skrambi. Hann
kom einhverju -sinni að Kvígindisdal
á Seljárdal og var á leið að Rauðá
í Bárðardal. Hríðarfjúk var, og viidi
bóndi ekki, að hann færi lengra að
sinni. Davíð vddi aftur á móti óðfús
halda ferðinni áfram og var hvergi
smeykur:
„Þó að hann drepi mig á heiðinni",
sagði hann, „kannast ég við mig, þeg-
ar ég kem nið'ur að fljótinu“.
Bandið þið hesfana, amen
Gísli hreppsijóri Guðnason í
Reykjakoti var meðhjálpari í Reykja-
kirkju í Ölfusi. Messudag einn að
sumarlagi lá mikið flatt af heyi, sem
var orðið langt tíl þurrt, og ef til
vill hefur veður verið ótryggt, enda
skúrasamt í Ölfusinu. Hafði Gísli
mjög hraðan á, er hann las bænina
eftir messuna. Mæltist honum þá á
þessa ieið:
„í Jesú nafni — blessuð börn,
bandið þið nú hestana — amen“.
Halidérs frágangur
Vinnukona e:n á Mýrum í Dýra-
firði varð vanfær og sagði að því
valdan mann, sem hér Halldór Jóns-
son. Móðursystir Halldórs, Guðrún
Jónsdóttir frá Sellátrum, leit svo td,
að aðrir væru fullt svo liklegir til
þess að eiga barnið og dró í efa sann-
leiksgildi faðernislýsingarinnar.
Þegar vinnukonan varð létt'ari, lét
Guðrún færa sér barnið. Virti hún
það vandlega fyrir sér og mælti
síðan:
„Jú — það þarf ekki að ugga um
það: Þetta er Halldórs frágangur“.
S34 faðmar og
hálfum hefur
Mýrdælingar voru að búast á sjó,
en einn hásetann vantaði — Jón
bónda Ólafsson í Dyrhólum. Formað-
ur sendi mann upp á kampinn til
þess að hyggja að honum, og kom
hann aftur með þær fréttir, að hann
væri á leiðinni. Nú leið enn löng
stund, og formaður, sem orðinn var
harla óþolinmóður, sendi á ný menn
t'il þess að reka á eftir Jóni. Mættu
þeir honum uppi á kampinum og
báðu hann blessaffan aff flýta sér.
En hann var þungt hugsi og anzaði
þeim engu orði. Þegar hann kom
loks niffur í flæðarmáliff, kasiaði
formaður að honum höslum orðum
og skipaffi honum að skinnklæðast
tafarlaust, ef hann ætlaði sér aff
fljóta meff.
Þá leit Jón loks upp, brosti íbygg-
inn og spurði af mestu rósemi:
„Vitið þið, hve margir faðmar eru
frá túnfætinum í Dyrhólum og fram
í flæðarmál í Dyrhólahöfn? Þeir eru
níu hundruð þrjátíu og fjórir — og
þó um það bil hálfum betur“.
Sfóðst ekki matið
Gísli bóndi Gunnarsson á Gvend-
ars.öðum í Víðidal á Staðarfjöllum,
átti í erjum við granna sinn, Jón Þor-
steinsson á Hryggjum. Stefndi hann
Jóni, og kom málið á sáttanefnd
niðri í sveit. Þegar á sáttafundinn
kom, hafffi Gísli engar sakir uppi á
Jón, og þótti það kynleg málsókn.
Var sáttafundi slitið við svo búið, og
þóítust þeir séra Eggert í Glaumbæ
og Jón hreppstjóri Oddsson á Bessa-
stöðum, er báðir komu til fundarins,
illa gabbaðir.
En þegar út á hlaðið kom og fariff
var aff brýna Gísla á þessu háttalagi
hans, sagði hann:
„Nú get ég ekki þagaff iengur.“
„Vi8 drekkum aiiir“
Hallgrimur biskup Sveinsson var á
yfirreið í Skaftafellssýslu. Einn sókn-
arpresturinn þar var harla drykk-
felldur, en naut þó vinsælda í sókn-
um síaum sakir kosta, er hann var
búinn. Biskup hafði í huga að láta
til skarar skríða gegn presti, og að
lokinni messu í höfuðkirkju presta-
kallsins, tók hann að spyrja söfnuð-
inn um háttalag hans. Spurði hann
tvívegis, hvort presturinn drykki, en
enginn svaraði. í þriðja skipti spurði
biskup:
„Drekkur presturinn?"
Þá reis einn bænda úr sæti sínu
og svaraði:
„Viff drekkum allir í þessari sókn,
herra biskup, og viljum, að prestur-
inn geri það líka“.
itMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
909