Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1963, Blaðsíða 10

«1 verstöð Ö'ifirðinga. Og sem hann
gengur þar um bakkann og verður
litið út til Kálíeyrar, þykist hann sjá
þar einhverja hreyfingu milli búð-
artófta, sem þai voru þá. Telur hann
líklegt, að pao séu kindur, og átti
hann þó alls engra kinda von þar.
Vindur nann sér þó þangað í skyndi
og bregður heldur í brún, er hann
hittir þar ókur.nan mann, illa til reika
og aðframkoir.mn — gat aðeins dreg-
izt áfrarn og þó fremur á fjórum fót-
um en uppréttur. Hefur hann mikla
og átakanlega sögu að segja: Skipið
Talisman fra Akureyri hafði strand-
að hér cmhvers staðar langt út frá
í miklu brimróti, sjö menn komizt
lifandi í land, en óvíst um hina.
Mundu pó að minnsta kosti 2—3
menn lifandi hér úti í fjörunum, en
líklegt væri, að allir, sem í land kom-
ust, hefðu kcmizt eitthvað áleiðis.
Meira gat hann ekki sagt, enda ekki
um fleira spurt, þvi að nú var að
hafa hraðan á
Hinrik klæddi sig þegar úr sokkum
og naerklæðum og færði manninn í
og hlúð'i að honum svo sem unnt var,
opnaði þá emu sjóbúð, sem þar var
undir þaki og skildi þar við hann,
en hljóp sjálfur þegar af stað til Flat-
eyrar. En ekki hafði hann lengi far-
ið, er hann mætir þeim Páli og
Kristjáni, sem höfðu snúið frá Klofn-
ingsheiðinni vegna stórhriðar, en
ætluðu sér nú að ganga „fyrir Nes“.
Pað höfðu þeir raunar alls ekki ætl-
að sér að gera beldur fara heiðina,
en vildu þó ganga fjörur fremur en
setjast að á Flateyri, úr því ekki var
annars kostur. En leiðin „fyrir Nes“
var löngum ill yfirferðar og seinfar-
in. Segir Hinrik þeim nú hin válegu
tíðindi, sem gerzt höfðu úti við
Straumnesið um nóttina og hvers þeir
megi vænta á leið sinni. Skyldu þeir
nú hraða för sinni sem mest, færa
þeim, sem þeir kynnu að hitta á lífi
þær gleðrfréttir, að hjálp væri í nánd,
og síðan athuga sjálfan strandstað-
inn, hvað þai þyrfti strax að gera,
en síðan kynna Súgfirðingum ástand-
ið, því að líkur bentu til, að þeir
yrðu fljótari þangað en Flateyringar,
þar sem strandstaðurinn myndi nær
þeim.
Skildi þar með þeim. Fundu þeir
félagar brátt manninn í sjóbúðinni
allhressan og að'ra þriá utan við For-
vaðamn, sem var bá illfær vegna þess
hve hásjávað var. En fyrir hann hafði
sá fyrsti einn farið, en hinir setzt
að í fjörunni ulan við hann, illa haldn
ir, og biðu nú þess, sem verða vildi.
Voru tveir þeirra enn nokkuð ihress-
ir, en sá þrioji mjög illa haldinn.
Hinn fjórSá fundu þeir nokkru utar
látinn, að þeir töldu. Glæddist nú lífs-
von þeirra þriggja, er þeir heyrðu
að hjálp kæmi brátt frá Flateyri.
Allmiklu utar fundu þeir lík skip-
stjórans, hagræddu því og merktu
staðinn. Hafði hann meiddur og upp-
gefinn lagzt þar fyrir og beðið félaga
sína að skilja þar við sig og reyna
að bjarga séi’ — honum væri ekki
lífs auðið
En hroðalegast var að koma á sjálf-
an strandstaðinn. Hann var nokkru
vestan við há Nesið, að kalla skammt
frá Stað í Sugandafirði. Þar gengur
smávík eða vik, Kleifavík, inn í
klettótta ströndina, og er þar smá-
fjara, en klenahleinar beggja vegna.
Og þarna í vikinu hafði Talisman
borið að ian.ii, þó ekki borið upp
á sandinn, heÍQur liðazt sundur við
klettrim fran-.an og til hliðar við
hann. Var nú hér ömurlegt um að
litast, er þe'.r Páll og Kristján komu
á staðinn, brak í hrúgum og mörg
lík í flæð'armáli. hvergi vottur um
líf. Lögðu þeir líkin til og breiddu
seglbút yfir, eu hröðuðu svo för sinni
til bvggða. og segir ekki meir af þeim
í þili.
Nú víkur sögunni til Flateyrar. Þar
hafði ég hafiö kennslu í skólanum
klukkan 9 ið venju. En ekki leið
á löngu, þar til harkalega var barið
að dyrum. Var þar kominn Hinrik
Guðmundsson, móður og másandi og
undarlega til fara. Segir hann mér
hin ömurlegu tíðindi um afdrif Talis-
mans og skipshafnarinnar, og jafn-
framt það, að tveir menn séu á leið
á strandstaöinn, en okkar sé fyrst
og fremst að bjarga þeim. sem hér
séu nær og iíklega enn á lífi.
Var nú uppi fótur og fit sem nærri
má geta, bömin send tafarlaust heim
með fréttina og beiðni um hjálp.
Komum við begar nokkrir saman, og
var strax ákveðin för út eftir, bæði á
sjó og landi. Með hest var farið út
á Kálfeyri handa manninum, sem
þar var, og jafnframt gerður út vél-
bátur með ’ækni og hjúkrunarvörur
og heitan drykfk. Og annar hópur
manna for út fjörur með tæki, sem
til náðist I sicyndi og hugsanlegt var,
að á þyrfti að halda. Ekki voru hinar
fyrstu fréttir svo greinilegar um
björgun skipshafnarinnax, að hægt
■væri að' gera séi fulla grein fyrir því,
sem gerzt hafði, og því þótti sjálf-
sagt að vera við því búinn að geta
tekið á móti skipshöfninni lifandi og
hlúð að henni svo sem frekast var
unnt að gera.
Ekkert sjúkias'kýli var þá í þorpinu,
og því íétum við slá upp rúmum í
annarri skólasfofunni þegar í stað.
Voru þá margar hjálparhendur á lofti,
en rúmföt streymdu að', svo að segja
úr hverju húsi. Vora þarna komin á
svipstundu, að kalla, uppbúin rúm
handa allri skipshöfninni, sextán
manns, og hjúivrunarlið búið til starfa.
En svo fór, því miður, að ekki þurfti
að nota nema íjögur rúmin.
Nú er að segja af leitarmönnunum.
Þeir, sem á land fóru, fundu brátt
utan við Björgin þrjá menn þar í
fjörunni, og nokkru utar vélstjórann
látinn, en allir voru tafarlaust flutt-
ir úti í vélbát sem hafði fylgzt með
leitinni á lanci. Gerði héraðslæknif,
Halldór G. Stefánsson, þegar ræki-
legar lífgunartilraunir á vélstjóran-
um, en án árangurs. Sneri báturinn
þá tafarlaust ínn til Flateyrar aftur
með mennina. en hinir héldu áfram
út ströndina, tundu brátt lík skip-
stjórans og ems háseta. sem á land
komst. En er á strandstaðinn kom,
voru þar fyrv Súgfirðingar og sögðu
þær fréttir, sem Páll og Kristján
höfðu fært þfim og þeir sjálfir sann-
reynt, að allir þar ytra hefðu farizt.
Voru þegar fundin sjö lík í fjörunni
og hið áttunda uppi í brekkunni.
Hafði sá sjáaiúega ætlað sér þar upp
á bakkann, kannski haft grun um, að
það væri hin stytzta leið til manna,
ems og rétt var, en ekki komizt
lengra. Reynpist þetta vera stýrimað-
ur skipsins. Var þá Ijóst orðið, að
alls hefðu atta menn komizt lífs á
land, en af þeim fjórir látizt og hin-
ir komnir ti’ Flateyrar.
En þá vantdð'i eitt likið, því að
fullvíst þótti, að sextán manns hefðu
verið á skipinu Var þess vandlega
leitað beggja vegna við strandstað-
inn fram á k\ öld, en án árangurs.
Vora þá níu lík flutt heim í Staðar-
kirkju, en lík skipstjórams skyldi
flutt til Flateyrar og sótt
daginn eftir, enda var það all-
miklu innar og þar vart lendandi nú.
Tók svo hieppstjóri Suðureyrar-
hrepps að sé.- umsjón þarna á staðn-
um, og var skiiizt við þessi málalok
um kvöldið, en ákveðið að hefja leit
að ófundna líkinu að morgni.
Um kvöldið heima á Flateyri, er
skipbrotsmennJrnir fjórir tóku ögn
að hressast, en einn þeirra var þó
illa haldinn, sögðu þeir okkur hið'
helzta, sem sktð hafði í þessari feigð-
arför, aðalleg. tveir þeirra. Þeir höfðu
lagt af stað á fimmtudagsmorgun,
sem áður segir, en höfðu ekki lengi
farið, er á þá skall blindbylur af
norð'austri, og jókst veðurofsinn, er
á daginn leið, með stórsjó og miklu
frosti. Valt skipið hroðalega og gerð-
ust þegar ýmrir mjög sjóveikir, sem
iítt voru sjóvulki vanir, og raunar
fleiri, er á leið Fyrst gekk allt sæmi-
lega, en er veður harðnaði og frost
jókst, tók sk.pið að' hyljast klaka-
brynju og fékk áföll, / er sum vora
svo alvarleg að telja mátti, að þá
og þegar væri úti um allt. Svo var er
mikil hoiskefla skall yfir og braut
bugspjót skipsins og borðstokk öðru
megin. enda hatfði skipið þá lagzt
á hliðina og þótti tvísýnt um, að
það rétti sig aftur, sem það' þó gerði.
Og seinna fengu þeir aðra holskeflu,
sem hálffyllti káetuna af sjó. Og
áfram bar þá, þótt seint og illa gengi.
Og allt af stóðu þeir við stjórn til
898
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ