Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1963, Blaðsíða 11

STRAUMNES
ADAtVÍK

'M1*AN*Í-—>
Uppdráttur af Vestfjörðum, er sýnir Straumnesvita og Galtarvita við Keflavík
og staðinn, þar sem Talisman strandaði, auk beitarhúsanna á Stað f Súgandafirði
og Káifeyrar við Önundarfjörð.
skíptis, skip tjóri og stýrimaður, en
stýr'sliús var ekki á skipinu.
En svo skeður það seint á föstudag,
að þeir þvkj is' vissir um að hafa séð
ljósi brogð'a f.vrir frá vita, og það
ofta>' en einu sinni, að þeir töldu.
Ekki var þetta þó svo greinilegt.
að hægt væ.-> að þekkja vitann, en
skipstjóri nuiti liafa talið, að þetta
væri ljós fra Straumnesvitanum, en
mun vafalaust hafa verið frá Kefla-
víkurvitanum sem nýlega hafði þá
verið reistui En sá . viti er vestan
megm við mytmi Súgandafjarðar. En
einmitt þetta að þeir höfðu séð ljósi
bregða fyrir og talið það vera frá
Straumnesvita varð þeim þung raun
og afdrifarí'k
Skömmu stftar lægð'i vind og sjó,
og þóttust oeii nú komnir í eitt-
hvert var. M-m þeim þá hafa létt mik-
ið. Og sennilcgt talið. að skipstjórnar-
menn hafi jafnvei hugsað sér að
leggja skipið við stjóra og bíða birtu.
En nú var te>-ið að rjá við vélina,
sem jafnan hafði verið óvirk, en nú
fór í gang. Það stóð þó ekki lengi, því
að innan skanuns reið á þá grunn-
brotið og kaslaði skipinu upp í mikið
brimrót við ókunna strönd.
Ekki var langt í land, én brot-
sjóar gengu yfir skip og menn.
Skipsbátinn hreif brimið úr höndum
þeirra, og sau þeir hann ekki meir.
Skyldi þá reynt að komast með taug
í land, og gerði stýrimaðurinn, sem
var vaskur maður og vel syndur, tvær
tilraunir til þess að komast í land
og ná fótfestu, en tókst ekki, og urðu
þeir að draga hann upp í skipið aft-
ur í bæ'ði skintin. Sættu þeir sig þó
við það, að útfall sjávar væri og
styttra að korc ast í land á fjörunni.
En allt urðu það vonbrigði. Að-
fjall sjávar var, en ekki útfall. Skipið
sat fast, þótt að félli, og bar ekki
með flóðinu rær landi, heldur liðað-
ist smátt og sn.átt í sundur.
Reyndu þ:xr nú að losa mastrið
með því að saga það sundur og
tókst það. Og rr.eð hjálp þess fleyttu
nolckrir sér ' land. En sú landtaka
var erfið, því að brimið var mikið og
útsogið geysr’ega sterkt. Hinir biðu
enn á flakin 1 um stund, þótt sumir
þeirra hafi .iklega verið komnir í
sjóinn og dnxkknað'ir, því að í þeim
ósköpum, sem á gengu, var ógern-
ingur að fylgjast með því, sem gerð-
ist. enda sumir þeirra, sem landi
náðu, illa hr’dnir af þreytu, hungri
og kulda.
Var nú ekki um anna-ð að gera, ef
bjarga átti siálfum sér og öðrum,
er að landi kynnu að bera, en að leita
hjálpar. Og því lögðu þrír menn
strax af stað cg nokkru síð'ar fjórir.
Og að sjálfsögðu í þá átt, með sjó á
hægri hönd sem rétt var, ef það
hefði verið r.iraumnesviti, sem þeir
urðu varir við en um það efuðust
þeir ekki, að því er virtist. Og sú leið
var þá líka undan veðri.
En til mannabyggða var þetta löng
og erfið leið, og því fór sem fór.
Skamimt var aftur á^móti' inn að
beitarhúsunu.n á Stað og hjálpin því
nærri, hefði þangað verið leitað.
f allri þessari frásögn báru þeir
skipstjóra og stýrimanni hið bezta
orð og dáðu þá fyrir dugnað og þol-
gæði.
Um afdrif þeirra, sem á skips-
flakinu voru var nú kunnugt. Þeir
munu hafa fhstir farið í sjóinn um
svipað leyti. Úrin þeirra sýndu, að
það hafði gerz'. klukkan 5 að morgni
þessa dags.
Er þessum þætti í frásögn þeirra
var lokið, tók ég að grennslast um
nöfn skipverja. Þótti mér líklegt, að
óg mundi kannast við suma þeirra.
Skipstjórann þekkti ég vel, og svo
kynni að vera um fleiri, enda reynd-
ist það svo. Meðal annarra nefndu
þeir nafn Beaedikts Jónssonar, gam-
als söngbróður úr Heklu, sem söng
fyrstur íslenzkra kóra á erlendri
grund 1905. Þar höfðum við starfað
saman og vurum góðir kunningjar,
enda var Benedikt ágætur félagi og
vinsæll. Nú ségðu þeir mér, að hann
hefði oftar ex einu sinni minnzt á
það og öskað þess í upphafi þess-
arar ferðar, að svo færi, að skipið
kæmi við á Önundarfirði og hann
gæti heimsótt mig, sinn gamla fé-
lagsbróðui. H:ns vegar þótti nú lík-
legast, að hann væri einn hinna níu,
sem bornir hötðu verið í Staðarkirkju
þá um daginn Því að enginn vissi
þá, hver sá var, sem vantaði í hóp-
inn.
Var svo gengið til náða eftir dapr-
an dag, en bn vakti hjúkrunarkona
í skólanum.
Snemma næsta morgun, og í all-
góðu sjóveðri, fór ég með nokkra
menn á vélbát’ á strandstaðinn, svoy
sem um nafði verið talað. Voru þar
þá 'komnir Súgfirðingar og höfðu leit-
að um stund að líki hins ófundna
háseta, en ekKx fundið. Slógumst við
þá í leitina sem fljótlega bar árang-
ur. Fanost líkið í litlum vogi svo
sem 40—50 metra frá strandstaðn-
um og Önundarfjarðarmegin. Brá mér
heldur í hrúr.. er ég leit þar minn
gamla og góða Heklubróður, sem nú
gaf sig pannu. fram. Á þann hátt
hafði hotium riðið að ósk sinni um,
að við gætuin fundizt. Og ekki var þá
um annað að ræða en að ég tæki
hann með mé/ heim til mín, ásamt
skipstjóranum
Símskeyti hafði ég fengið um það
frá Ásgeiri Péturssyni, að líklegast
mundu líkin sótt og flutt norður.
En úr því >’arð þó ekki. Fór svo,
að níu lík \oru greftruð að Stað
í Súgandafirði og látin í eina gröf.
Jarðsöng þar ug flutti ræð'u. sr. Þor-
varður Brynjólfsson, sóknarprestur
Hinir þrír, skipstjórinn, vélstjórinn
og Benedikt Jóisson voru jarðsungn-
Frainhalcf á 910. síðu.
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
899