Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1964, Side 7

minnast hans í sambandi við þessa
ferð, er réttast, að ég bregði hér
upp einni gamansögu, sem okkur
var tjáð, að einmitt forsætisráð-
herrann sjálfur hefði .sagt nýlega á
opinberri samkomu. Má vafalaust
leggja út af henni á ýmsa vegu.
Prestur nokkur, sem eitt sinn
þjónaði í Vermlandi, hafði haft
sérstaka ánægju af þvi að stunda
veiðar í hinum gjöfulu skógum
prestakallsins. Sunnudagsmorgun
einn, þegar prestur hafði boðað
messu klukkan ellefu, gat hann
ekki stillt sig um að fara á veiðar.
En þar sem ákafinn var mikill,
gleymdi hann tímanum og komst
með naumindum til kirkjunnar rétt
áður en messan átti að byrja. Til
allrar hamingju hafði hann stung-
ið ræðunni í vasann um morguninn,
og hempuna hafði hann í kirkj-
unni. En í flaustrinu gekk hann
með hlaðna byssuna inn í kirkjuna
og reisti hana upp við prédikunar-
stólinn. Siðan hófst guðsþjónustan
eins og venja var til. En hvernig
sem það hefur atvikazt, vildi svo
illa til, að þegar prestur var stig-
irin í stólinn og tekinn að flytja
prédikun sína, hljóp skotið allt í
einu úr byssunni. Það fór upp úr
þaki kirkjunnar og olli ekki öðru
tjóni, en að sjálfsögðu urðu kirkju-
gestir óttaslegnir. Prestur hafði
stutt hlé á ræðu sinni,steig niður úr
stólnum og reisti upp vopnlð, sem
fallið hafði niður af eðlilegum á-
stæðum. Stóð þá upp einn kirkju-
gesta og mælti stundarhátt, svo að
allir máttu heyra:
„Gætið ykkar! Hann hléður á ný!“
Þetta var nú kannski útúrdúr, en
gefur þó innsýn i vissan eðlisþátt,
sem talið er, að einkenni Vermlend-
inga.
II.
Prá æskuheimili Erlanders for-
sætisráðherra héldum við sem leið
liggur að aðaláfangastað ferðarinn-
ar MARBAKKA.heimili skálddrottn
ingarinnar sænsku, SELMU LAG-
ERLÖP. Munu flestir ferðalangarn-
ir hafa hlakkað mest til að koma
þar — á þennan fræga stað, þar
sem hin heimskunna skáldkona
fæddist og ólst upp og bjó síðar
allan seinni hluta ævinnar og skrif-
aði mörg af hinum kunnu verkum
sínum. Allir höfðu ferðalangarnir
lesið einhver verka hennar, fleiri
eða færri.
Márbakki er stórt, hvítmálað og
óvenju glæsilegt sveitarsetur að
öllu leyti, hið innra og ytra, eins
og þegar skáldkonan skildi við það.
Umhverfið er hið fegursta og örvar
til andlegra afreka. En þegar skáld-
konan ólst upp, var heimili hennar
rauðmálað og fremur litið, eins og
flest býlin i sveitinni.
Til er sögn um það, að þegar
skáldkonan var barn að aldri, hafi
hún eitt sinn sem oftar verið útt
í varpa að leika sér og oröið fyrir
reynslu, sem hún aldrei gleymdi.
Stór hópur villigæsa flaug yfir bæ-
inn á leið sinni norður í land. Og
þegar aligæsirnar á Márbakka
heyrðu til þeirra og sáu, urðu þær
órólegar og tóku að garga og baða
út vængjunum. En ein þeirra, sjálf-
ur steggurinn, lét sér það ekki
nægja. Frelsisþráin greip hann
sterkum tökum. Með þróttmiklu
vængjablaki hóf hann sig til flugs,
þrátt fyrir köll heimagæsanna, og
hvarf upp í heiðloftin blá í fylgd
með villigæsunum. En næsta vor,
þegar ár var liðið frá brottför hans,
kom hann aftur og settist að á sín-
um gamla, góða stað Márbakka.
Og þá var hann ekki einn síns
liðs, — með honum voru kona og
börn.
Löngu seinna, þegar Selma Lag-
erlöf var beðin að skrifa bók um
Svíþjóð fyrir sænska ’æsku, kom
þessi gamla minning fram í huga
hennar. Og hún varð til þess, að
skáldkonan skrifaði hina heims-
kunnu bók sína, ævintýrið um
Nilla litla Hólmgeirsson og gæsina,
sem bar hann um loftin blá. Engin
bóka hennar hefur náð meiri út-
breiðslu, borið nafn hennar víðar
um heim en ævintýrið um Nilla.
Ég mætti kannski leyfa mér, áð-
Skógurinn er Svium mikill auður, og má helzt likfa honum vlð þaS, sem fiskimiðin eru íslendingum. Hér sjáum við tlmb-
ur á Klarelfi.
ríMlNN - SUNNUDAGSBLAÐ
79