Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1964, Blaðsíða 22
Skíðarímu skýrði fyrst
skarpur fræðahnykill.
Sagði okkur satt af list
Sveinbjörn háttalykill.
Nanna Bjarna næst þeim kvað,
náði feimni að granda.
Með góðum stemmum gerði það
glæsileg að vanda. .
Skíðarimu þrýtur þá,
þurfti að mörgu að hygg'‘
Seggir báru sára brá,
sumir dauðir liggja.
Á þessum fundi var ekki mikið
ort í Skáldu. Það kom mér að sumu
leyti á óvart. Ég hafði haldið, að
þessi vísa Andrésar Valbergs, sem
þó var ort annars staðar, ætti
hvergi betur heima en á Iðunnar-
fundi:
Framhald af 74. sí5u.
þegar sæmilegt veður var, þvi að
bræður mínir voru ekki farnir í
verið. Ég sat inni að tvinna band
eða þráð á stóran tvinningarrokk,
sem mér fannst óvanalega stirður
og þungur þennan dag, en ég lin
ur og máttlítili að stíga hann —
er þó að basla við að tvinna til
kvölds Þá finn ég, að ég er orð-
inn lasinn Setur að mér hroll og
skjálfta Ég hátta í gott rúm, og
mér eru gefnir hoffmannsdropar
eða kamfórudropar eða eitthvað
slíkt Móðir mín átti alltaf smá-
birgðir af nauðsynlegustu hús
meðulum á heimili sínu
Daginn eftiT er ég með mikinn
hita og verk — tak undir síðunni
Slíkt nefndist þá taksótt, en mun
í raun réttri hafa verið lungna-
bólga. er varð flestum að fjör
tjóni. er hana fengu HéraðsJækn-
irinn, Óiafur Guðmundsson á
Stórólfshvoli. vai sóttur Hann kom
oft til mín meðan ég var veikur,
stundum á hverjum degi Ekki
man ég. hvaft hann lét mig fá af
meðulum. en hann lét mig hafa
heita saltbakstra við mig við bak
og brjóst Minnist ég þess, hvað
tnér þótti erfitt að liggja á hörð
um saltbakstrinum Hvort hann
eða eitthvað annað hefur hjálpað
til af, halda í mér liftórunni, veit
ég ekki. Hitt er víst, að á fimmta
eða sjötta degi fór hitinn og takið
að minnka Eg smáhresstist, en
lengi var ég að ná mér, svo aft ég
teldi mig jafngóðan. Var lengi
mæðinn Mér var sagt, að læknir-
inn og fleiri hefðu talið mig i
hættu og mjög tvísýnt um líf mitt
á tímabiii. En þa^ voru „ekki uppi
dagarnir" heldur en fyrr, né held-
Hróðrarfákum hleypa af stað
hagyrðingar góðir.
Enginn þarf að óttast það,
að þeir standi hljóðir.
En kannski hafa félagsmenn ver-
ið að spara sig fyrir aðalfund og
árshátíð, sem hvort tveggja er á
næsta leiti. Og ekki var annað
að sjá á fundargestum, en þeir
skemmtu sér konunglega við kveð-
skapinn, þótt andagiftin væri látin
hvíla í nausti. Og ég er ekki frá því,
að flestir Iðunnarfélagar gætu heils
hugar tekið undir við Andrés, er
hann yrkir:
Mina til að létta lund
og leita að nýjum kynnum
á kvæðamannafélagsfund
fer ég stöku sinnum.
ur síðar, þegar ég, 1910, var bor-
inn dauðvona út að Þjórsártúni
undir hættulegan uppskurð, svo
sem lesa má í 40. tölublaði Sunnu-
dagsblaði Tímans 1962.
Guðjón Jónsson,
Ási.
Garðar á Akranesi —
Framhald af 88. sfðu.
borðið. — Þarna er kassi meS glös-
um hómópatans og ýmis önnur tæki
frumstæðrar læknislistar, meðal ann-
ars bíldur. — Þarna er fyrsta bókahill-
an, sem Ólafur B. Björnsson, ritstjóri,
átti, sá maðurinn, sem drýgstur hefir
verið við að ganga á þær rekafjörur
„við tímans Stórasjó", sem Akurnesing-
ar eiga Ef til vill hefir sú hilla í önd-
verðu geymt einhverja bókina, sem
vakið hefir áhuga hans á sögu byggð-
ar sinnar og héraðs. Og síöast, en ekki
sízt: Pyrsti- sementspokinn, sem fram-
ieiddur var á íslandi, á þarna sess og
sæti í elzta steinsteypuhúsi á íslandi.
Það er enn ein skemmtilega tilviljunin
í sögu Garða.
Okkur dvelst í Görðum. Margt er að
skoða, þó að oft sé þar komið, og
séra Jón er margfróður um menn og
minjar og gefur sér tíma til viðræðna,
þótt önnum kafinn sé. Safnið er ungt.
að árum. Það eru þrjú ár í desember
I vetur, síðan það var vígt. En það er
orðið undramikið og fjölbreytt. Að
Lausn
88. krossgátu
vísu hafði séra Jón um nokkurra ára
bil safnað munum og unnið að því,
að safn yrði stofnsett í þessu gamla
húsi á hinum sögulega helga stað, en
árangur starfs hans er ótrúlega mik-
ill. Bæjarstjórn Akraness hefur þegar
tryggt safninu allríflegt landssvæði í
Görðum, og ætti þar í framtíðinni að
geta orðið griðastaður Akurnesinga,
eins konar heilsulind, þar sem hraði og
mínútukapphlaup vélaaldar eru útlæg
fyrirbæri, en taugaþreyttir borgarbúar
nema hæglátan nið horfinna alda af
kynnum við liðna verkmenningu, af
kynnum við kjör og strit og stríð
þeirra kynslóða, sem byggðu Akranes
um aldir.
Áður en við höldum heimleiðis, seg-
ir séra Jón okkur söguna af þvi, þeg-
ar brjóta átti niður elzta steinsteypu
hús á Norðurlöndum og nota í hafnar-
gerð fyrir Akranesskaupstað. Það, er
fróðleg saga og lærdómsrík. Tækin
voru komin á staðinn, stórvirk tæki
til að mola hið merka mannvirki. Það
var aðeins eftir að byrja á að brjóta
niður. En fyrir tilstilli tveggja manna
var það verk aldrei hafið. Þar með var
því forðað, að íslendingar gerðu enn
eina skömmina af sér í sambandi við
varðveizlu fomra minja, enda nægi-
lega mikið af slíkum asnastykkjum
fyrir.
Við göngum niður tröppurnar og
heim veginn, brott frá því húsi, sem
enn stendur, í stað þess að vera holu-
fylling í hafnargarði, og kveðjuorð séra
Jóns fylgja okkur heim á leið. Eða eru
það ef til yiil kveðjur allra Garða-
presta og allra þeirra manna, er
þennan stað hafa setið — kveðjur
sem minna á trúmnnsku við sögu
þjóðarinnar og þjóðleg verðmæti, hvort
sem þau birtast í stórfelldustu lista-
verkum norrænna þjóða, Völuspá,
Njálu og Passíusálmum eða i göml-
um árarhlunni, slitnum af margra ára
notkun fátæks sjómai*js á Skipa-
skaga?
&
u N
& H N p K K
G a 0
l L 0 G N n R
r P R fl R Ú
fl N 5 fl 4 G Ó n
^LL G fi G S V e L L
F lí T U R I N G r
R A r a K 1 T T u G
i s r i V 1 J J í G
$ k r N p N 5 fl N fl J
F R j D N N P K R fl N 0
d R a S D L a 4 N N
H Æ p 1 u s S % fí L L * D
s K K I T i D K X L I
« N i V é S K fl F 4
K fl N M f i N 0 K
L IE K N i R k 1 p R P
í R -> H L E s S fí R
K fl K fí fl' ss B ö L>
KB.
EKKI UPPI DAGARNIR —
94
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ