Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1964, Qupperneq 7

hertir þorskhausar og dálkar frá því
um haustið, sem svo var kallað. Þetta
var haft í stað fóðurbætis handa
kúnufn.
Ég mun tæplega hafa verið í með-
allagi á stærð eftir aldri og krafta
smár.
Veðrið var eins og áður segir, svo
að ekki var mér úti vært að þessu
sinni við að berja raskið. En steinn
einn allstór hafði verið látinn inn
í bæjardyrnar, sem ég átti að berja
raskið á, þegar ekki væri verandi
við það úti veðurs vegna. Sleggja
lá á steininum, sem höfð var til að
berja hausana með. Þetta verk varð
að vinnast þannig, að helzt ekkert
VETTLINGARNIR
Þetta mun hafa verið um þorra-
komuna eða snemma á þorranum,
og ég hef verið langt kominn á
sjöunda árið. Það hafði snjóað í
logni dagana á undan og lausamjöll-
in mundi hafa tekið mér í eyrna-
snepla eða meira, ef ég hefði árætt
að leggja slóð spölkorn frá bæjar-
dyrunum.
En svo hvessti i alla mulluna og
nú geisaði ægilegur norðanbylur.
Stormurinn hamaðist, það gnast og
brast í sperrunum í baðstofunni
svona andartaki áður en byljirnir
geistust að. Það var eins og allt
ætlaði um koll að keyra. Andardrátt
kóngsins á norðurhveli jarðar lagði
svo fast að gluggunum, að rúðurn-
ar urðu kafloðnar af hélu, og hélu-
skaflar héngu fram af gluggapóstun-
um, svo að þeir líktust helzt kafloðn-
uni augabrúnum. Væri bæjarhurð-
inni lyft frá stöfum, þeyttist mjall-
rokið inn um allar bæjardyr, og
sóttist eftir bæði að blinda mann og
kæfa. En kófsallinn, sem ýrðist inn
um einfalt gisið bæjardyraþilið, varð
að tveimur hvítklæddum vofum, sem
stóðu sín hvorum megin hurðarinnar,
en snjóflygsur, sem festust neðan í
loftbitunum í bæjardyrunum, héngu
þar rétt eins og þær hefðu klær til
þess að halda sér með. Steinarnir í
veggjunum voru líka orðnir með
mjallhvítar, dúnmjúkar slæður, sem
þeir höfðu vafið að höfði sér.
Svona var nú upplitið á þorra
gamla í þetta skipti. þó ekki verra
en stundum áður, þegar hann sá vold-
ugi víkingur hefur komið þramm-
andi heim í ríki sitt í gráa kuflin-
um og sótt eftir að nísta allt, sem
lifsanda dregur, með sínum heljar-
klóm og hlegið tröllslegum kulda-
hlátri.
Ég var mesti ólmanda- og ódæld-
arstrákur ekki samt beinlínis bendl-
aður við óknytti, en yfirsjónir átti
ég margar. Ég gekkst við því, sem
ég var sekur um, en var á stundum
grunaður um fleira. Ég fór of hratt
innanbæjar og lét hurðirnar ekki
nógu hæversklega aftur á eftir mér.
En væri ég sendur eitthvað frá bæn-
um, var ekki fengizt um, þó að ég
flýtti mér. Það var óumflýjanlegt
með stráka eins og mig að þjálfa þá
dálítlð við vinnu, ef vera skyldi, að
mætti takast að gera nýtan mann,
sem kallað var, úr þeim.
Það, sem ég átti að inna af hendi
þennan vetur dagsdaglega, var að
berja rask handa kúnum, en það voru
bein yrði eftir óbrotið í hausum og
dálkum, svo að kúnum væri hægara
að nota sér þetta lostæti. — En svo
nefni ég það, af því að kýrnar átu
þetta með græðgi mikilli, auðsjáan-
lega af því, að þeim þótti það gott.
Nú fór ég dálítilli stund fyrir há-
degi fram í bæjardyrnar til þess að
berja raskið, svo að ég yrði búinn
að því áður enn miðdagsmatur yrði
skammtaður. Tók ég hæfilega mikið
til þess að berja af stafla, sem var
rétt uppi á loftsbrúninni yfir bæjar-
dyrunum, lagði fyrsta, annan og
þriðja hausinn á steininn og kurlaði
þá með sleggjunni, svo að rétt þeir
héngu saman á roðinu, en beinin
orðin mjölsmá. Ekki gat ég valdið
sleggjunni nema halda báðum hönd-
um um skaftið, og var hún þó ekki
þung.
Þegar ég byrjaði á verkinu, var
ég berhentur. Snjóföl var á sleggju-
skaftinu til að byrja með — svo var
nú kuldinn þarna frammi. Þetta hvort
tveggja olli því að ég varð fljótt
hálfloppinn af kulda á lúkunum.
,,Góði guð - þú hefur náttúrlega séð til mín, þegar ég barði vettlingana 03
velrt, hvernig það fór . .*
HALLDÓR ÁRMANNSSON:
T I M I N N - SUNNUDAtíSBLAÐ
583