Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1964, Blaðsíða 22

VETTLINGARNIR —
Framhald af 584. ríSu
en ætla aðeins að gefa þessum unga
guðfræðingi örfá heilræði:
Ef þú ætlar að rita eitthvað það,
sem unnt er að taka mark á, þá
vandaðu samningu og heimildir.
Fullyrtu aldrei neitt, sem þú þekkir
ekki af eigin reynd og getur ekki
rökstutt. Menn nefna gjarnan aðrar
ritsmíðar glamur og sleggjudóma —
og ekki að ástæðulausu. —
Sverrir Haraldsson.
NÚSKA —
Frh. af bls. 587.
það, sem tii okkaj tarst handan irá
brúðkaupcveizlunm: Og tunglskinið
með nóttina og allt. Hún gat með
naumindum sLitið sig frá þessu. Hún
þrýsti m.T að sér og niður í skaut
sitt og lagði höfuð mitt á brjóst sá'.
„Sofðu sofðu nú“ sagði hún ems
og hún ;æri að hugga mig og vaggn
mér í svefn Hún nötraði öll, sjálf-
sagt gagutekin af þ' l sem gerðist í
kringum i.kkur. Hún skalf og angaði
— angaði
J.H. þýddi.
EYJAR OG ÞOKA
Framhald if 582. síðu
hann stökk i átt að Kaðlinum, minnti
hann helzt á hástökkvara, sem ætlai
sér að komast yfir slá. Og þegar við
staddir voru búnir að hlæja lyst
sína, voru réttar fram hendur og
hrakfallabálkurinn dreginn upp. Hon
um varð ekki meint af þessu volki,
en síðar hætti hann sjómennsku og
gerðist húsabraskari
Bygging Seleyjarvita mun hafa
tekið talsvert á annan mánuð, ef tal-
ið er frá því að vinnuflokkurinn
steig þar fyrst i land, þar til síðasti
maður fór þaðan. Þennan tima hafa
þeir dagar trúlega verið litlu færri
en hinir sem ekki sást til Skrúðs-
ins vegna þoku. Þrátt fyrir það undu
menn vistinni í eynni þolanlega, enda
stundum tækifæri til að skreppa í
land og á mannamót Samt verður
þvi ekki neitað, að þaðan var ósköp
gott að geta farið áður en lauk.
Ég hafði ekki til Seleyjar komið
síðan þetta sumar, þegar okkur bar
þar að þennan þokumorgun. Við
grilltum aðeins í eyna frá Árvakri,
þegar hylkin voru sett út í bátinn
og haldið að landi. En þessi þoka
var annars eðlis en þokan daginn
áður. Það var þoka, sem var stöðugt
að þéttast: þessi var önnum kafin
við að leysast upp og verða að engu.
Og þegar búið var að draga sjö gas-
hylki upp úr bátnum, bera þau upp
að vitanum og tengja þau þar .við
ljóskerið, var talsvert farið að rofa
naumast heyrt til sín sjálft. Eftir
vandlega umhugsun samdi ég bæn
ina, því að innri þörf knúði fast á.
Hún var á þessa leið:
— Góði guð! Þú hefur náttúrlega
séð til mín, þegar ég barði vettling-
ana, og veizt hvernig það fór. Ég
segi þér alveg satt, að ég ætlaði ekki
að skemma þá. Æ, mig langar svo
til þess að biðja þig að hjálpa mér
svo að ég fái ekki neitt illt fyrir
eða átölur, þegar mamma mín kemst
að þessu. Ég skal í staðinn hreint
alveg hætta að slíta upp í rokkinn
fyrir Ólöfu, og ekki heldur draga úr
lykkjunum hjá Imbu. Ætli þér þætti
ekki vænt um líka, ef ég einhvern-
tíma sæi ljóta karlinn í skotinu
frammi í göngunum, að ég reyndi
þá að læðast aftan að honum og
sparka í rássinn á honum.
Bænin var send af hólkolli, skammt
ofan við bæinn, um stjörnubjart
kvöld, beint upp í himininn þar
yfir, þar sem mér þótti líklegt að
guð mundi eiga heima og sitja í
logagylltu hásæti.
Eftir bænina leið mér betur.
Svo var það einn skínandi bjart-
an sólskinsdag snemma um vorið, að
mamma mín fór að viðra úti fötin
úr rauðu kistunni. Fór ég þá afr
verða hálfkvíðinn, að hún fyndi nú
vettlingana og sæi, hvejnig þeir væru
leiknir. Ég forðaðist heldur svona
að verða á vegi hennar um daginn
og hélt mig lítið neima við. Leið
svo fram undir kvöld, að ég var
ekki orðinn uppvís að glæpnum, op
fór ég að verða vongóður um að
sleppa í þetta skipti. En þá fór móð-
ir mín að tína upp úr kistunni eitt-
hvað smádót, sem eftir var í henni,
og þurrka hana innan. Þá komu vettl
ingarnir í leitirnar. Mamma kom
með vettlingana inn í baðstofu, þar
sem ég var að dunda. Hún var að
snúa þeim við, skoða þá og strjúka,
fara með fingurna í gegnum götin
til, og þá sá ég, að eyjan var söm
og forðum, nema hvað steintóftin
við lendinguna var hrunin saman.
Við ýttum frá og fórum um borð
í Árvakur, og síðan var siglt í glaða-
sólskini í átt að Dalatanga. Fegursti
dagur ferðarinnar enn sem komið
var, runninn upp. K.B.
Lausn
21. krossgátu
og sagðist ekkert skilja í því, hverf
vegna vettlingarnir væru til svona,
Þeir væru allir eins og sundur tuggn-
ir eða höggnir og hvergi heil brú i
þeim. Enginn mölur væri þó í kist-
unni þeir gætu því ekki verið mök
étnir, hvort ég vissi nokkuð, hvernig
á þessu stæði.
Mér blandaðist nú ekki hugur um,
að á mig var fallinn sterkur grun-
ur, og mun útlit mitt líka hafa sagt
til um sekt mína. Meðgekk ég nú
glópsku mína og sagði satt og rétt
frá tildrögum að óhappaverkinu. Stóð
ég svo þarna niðurlútur í sömu spor-
Um, á milli vonar og ótta, um það
sem koma skyldi.
En mamma sagði ekki neitt. Hún
horfði alvarlega á mig nokkur augna-
blik, sneri sér svo hvatlega frá mér
og gekk í burtu. Þó ég sæi það ekki
hreint fyrir víst, hafði ég samt á
tilfinningunni, að hún hefði gengið
brosandi út úr réttarsalnum, og eng-
inn dómur var upp kveðinn.
Guð hafði þá bænheyrt mig. Ég
stökk í loft upp, sló höndunum und-
ir sitjandann, tók sprettinn eitthvað
út í góða veðrið og söng fullum hálsi:
Komdu og skoðaðu í kistuna mína.
Leiðréttmg
I grein minni um hrii<giei6 með
vitaskipinu Árvakri, misritaðist föð-
urnafn eins skipverjans, Kára, 3.
vélstjóra. Hann er ekki Þorbrands-
son, eins og stóð í greininni, heldur
Guðbrandsson. Ég bið Kára og aðra,
sem þetta kann að skipta, að af-
saka þessi mistök. K.B.
598
T I iW I N i\ - SUNNUDAGSBLAt)