Tíminn Sunnudagsblað - 11.10.1964, Blaðsíða 17

kunnátta átti að duga í þessa ferð,
því að logn var og sjór kvikulaus.
Hrundum við nú Eilífðinni á flot,
rerum fram úr lóninu og inn með
landi og lentum í svonefndum
Kringlubás, rétt þar fyrir neðan, sem
svarðarhlaðarnir stóðu á Geitavíkur-
bökkum. Bundum við Eilífðina þar
við klöpp á meðan við vorum að
láta í pokana, en að því vorum við
œði stund. Síðan bárum við þá ofan
é klöppina og hlóðum þeim öllum
á skutinn, því að í hinum rúmunum
þurftum við að róa. Var þetta all-
mikið háfermi, en ekki var Eilífðin
hlaðnari en svo, að hún hafði breitt
borð fyrir báru. Vorum við nú til-
búnir að halda heim, leystum land-
festar og ýttum frá klöppinni.
Meðfram allri strandlengju Borg-
arfjarðar er skerjótt mjög — boðar
og blindsker liggja í leyni hingað og
þangað. Kunnugir geta þó varazt þau,
og ef kvika er, segja boðarnir flest-
ir til sín sjálfir. Þarna undir Kringlu
bás er einn slíkur boði, sem kemur
upp úr á fjöru, en hverfur í sjó á
flóðinu. Nú var hann sennilega ekki
hættulegur, því að komið var fast að
háflæði. Segi ég samt við Bjarna:
„Ætli sé ekki réttast fyrir okkur
róa hérna suður úr vogunum, þar til
kemur út fyrir boðana?“
„Þess þarf ekki,“ .egir Bjarni,
„Það flýtur yfir allt núna“.
„Hvað sjómennsku snerti hafði ég
heldur meira traust á Bjarna en
sjálfum mér, og ég samþykkti þetta
með þögninni. Þá var ég ekki nú
ekki alveg viss um, að öllu
væri óhætt. Settumst við nú undir
árar og tökum oakföll mikil,
svo að drjúgur skriður Lom á Eilífð-
ina. Einhver munur var nú betta eða
vera að paufast með einn hest í
taumi. Stefndum við út'og austur úr
vognum í áttina heim. En ekkí höfð-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
953