Tíminn Sunnudagsblað - 11.10.1964, Blaðsíða 18

um við lengi róið, þegar varð eins
og Hjálmar sagði:
„Eitthvað snerti kaldan kjöl,
kippir leið af stafni.“
Og fóstri hans botnaði jafnskjótt:
„Okkar beggja ferjufjöl
flýtur i drottins nafni.
Samt var það ekki hrefna sem itom
undir kjölinn hjá okkur, heldur höfð
um víð róið upp á flúðina. Og þó
okkar ferjufjöl flyti í Drottins nafni
eins og þeirra Hjálmars og fóstra
hans, þá hallaðist hún nú ónotalega.
Hellti hún í einu vetfangi öllu laus-
legu úr sér — svarðarpokununv, plikt
unura og austurtrogi íú. Árarnar lét-
um við lausar í fátinu, sem á okkur
kom, ug nú hyolfdi Eilífðinni. Við
færðumst í kaf sem snöggvast, en
misstum ekki tak á henni. og von
bráðar sátum við báðir á kili.
Svarðarskánirnar komu upp, rétt
eins og fuglar, sem bafa stungið sér
eftir æti, og flutu þarna allt í kring
og létu töluvert yfir sér. En við höfð
enga tilhneigingu til þess að dást
neitt að þeim.
Hafið bauð okkur sinn bláa, blíða
faðm og bauðst til þess að búa okk-
ur mjúka sæng á mararbotni, þar
sem okkur skyldi dreyma vel og
lengi. En frekur er hver til fjörs-
ins, eins og oft hefur verið sagt. Við
víldum heldur klóra í bakkann á
meðan við hefðum þrek til. Höfum
líklega hugsað líkt og karlinn, sem
var svo hreinlyndur að kannast víð,
að hann kærði sig ekki neitt um að
deyja og sagði:
„Ég veit, hvað ég hef, en ekki
hvað ég hreppi."
Það var minnsta kosti svo um mig,
að mátt hefði ég segja:
„Sýndist mér heimur fagur vera
þá“.
En Eilífðin vildi ekkert hafa með
okkur. Hún velti sér um hrygg hvað
eftir annað eins og svitastorkinn
hestur úr moldarflagí. Hún vildi ekki
vera með okkur á bakinu og neytti
allra bragða að koma okkur af sér.
Þetta gekk lengi, að Eilífðin sner-
ist um sjálfa síg. Einhvern tíma hef
ég gizkað á, að það' 'iafi verið einum
þrjátíu sinnum, en ég fullyrði samt
ekki, að það hafi verið svo oft. En
við vorum, fannst mér, farnir að fá
töluverða æfingu í að fikra okkur
með fingurgómunum upp eftir súð-
arskörunum tíl þess gð ná taki á
kilinum og skreiðast upp á hann.
Áreiðanlega hefðum við farizt þarna,
ef ekki hefði verið eins ládauður
sjór og var.
Svo kom að þvi, að Bjarai losnaði
við skipið. Stóð hann upp á endann
í sjónum, rétt við 'ramstefnið, líkt
og hann træði marvaðann. Hvorugur
okkar kunnu þó neitt að fleyta sér.
Rétti hann í áttina til mín báðar
hendur, og augunum, sem störðu á
mig gleymi ég aldrei. Þó kom ekkert
orð yfir varir hans. Reyndi ég nú að
þoka mér eins tæpt fram og ég komst
hélt með annarri hendinni um kjöl-
inn aftur fyrír mig, en gat seilzt til
hans með hinni og náði aðeins í
fremstu kjúkuna á einum fingri hans.
Reyndist það nóg til þess að færa
hann svo nálægt, að hann náði sjálf-
ur tökum á Eilífðinni og komst enn
á kjöl. í þetta eina skipti var Eilífð-
in kyrr á hvolfi þó nokkur augna-
blik í einu.
Nú datt Bjarna i hug að stinga
negluna úr — skeð gæti að hún ylti
svona vegna þess, að hún lokaði loft
undir sér í hvert ..kipti, sem henni
hvolfdi. En bæði var það, að við
höfðum barið negluna með steíni og
svo voru fingurnir að verða hálf-
loppnir. Samt tókst að ná neglunni
úr, og eftir það hætti báturinn að
velta og við fórum að hrópa af öll-
um lífs og sálar kröftum á hjálp.
En það heyrðist ekki tíl okkar —
bæði var æðilangt til mannabústaða
og svo mun fólk ekkert hafa verið
að flýta sér á fætur á sunnudags-
morguninn. Æðitími leið svona, án
þess við yrðum neins varir, sem benti
til þess, að eftlr okkur væri tekið.
En svo sáum við allt í einu mann.
Hann rölti þarna út eftir bökkunum:
Hann hlaut að sjá okkur og vera bú-
inn að heyra köllin í okkur líka. En
hann fór hjá eins og Levítinn forð-
um daga. Þegar hann var seinna
spurður, hvers vegna hann hafi ekki
brugðið við og hjálpað nauðstöddum
mönnum, svaraði hann því til, „að
þeim hefði verið andskotans mátu-
legt, þó að þeir dræpu sig þarna fyr-
ir að vera að asnast þetta á sunnu-
dagsmorgni."
Enn leið stund. Ekki leið okkur
mjög illa þarna á kilinum því að
veðrið var gott. áamt sótti nú að
okkur kuldi, fingurnir voru orðnir
stirðir og kaldir og takið, sem við
höfðum á kjaltrénu, ótraustara en
áður. Sáum við þá, hvað maður kom
og fór inn bakkann. Þekktum við, að
það var sjómaður frá Geitavík og hét
Halldór. Strax þegar hann tók eftir
okkur, greikkaði hann sporið inn í
þorpíð Bakkagerði og sagði til okkar
á Sæbakka — fyrsta húsinu, sem
hann kom að. Var brugðið skjótt við
þar, hrundið fram bát úr fjörunni
þar fyrir neðan og róið knálega í
áttina til okkar.
Ef einhver hefði spurt mig á þá
leið, hvað helzt hefði farið um huga
mínn á meðan við vorum þarna í
tvísýnu um líf okkar, er iíklegast, að
mér hefði þótt spurningin nærgöngul
og ekki svarað henni. In nú er ég
orðinn gamall að árum, og ekki eins
dulur og áður að láta uppi hugsanir
mínar. Eg get sagt hiklaust, að ég var
ekkert hræddur á meðan á þessu
stóð, og ekki varð ég heldur var við
hræðslu hjá félaga minum, nema ef
vera skyldi, þegar hann missti takið
á skektunni. Við urðum að hafa all-
an hugann við að halda okkur. En
eftir þetta fór ég varla svo á flot, að
ég væri ekki svo að segja með lífið
í lúkunum, ef báturinn nálgaðist
boða eða blindsker, einkum þó á
þessum sömu slóðum.
í hvert skipti, sem við kaffærðumst
fannst mér eins og vera sólskin
niðri í sjónum, þó að sólskinlaust
væri fyrri hluta þessa dags. Sannar-
lega bjóst ég við að missa takið á
Eilífðinni þá og þegar, á meðan hún
valt sem mest. Hugur minn dvaldíst
þá heima hjá móður minni, en hún
hafði áður misst í sjóinn tvo bræður
sína og fallizt mikið um það. Ég vissi,
að það myndi ganga nokkuð nærri
henni, þegar hún frétti um afdrif
mín. Ég held, að ég hafi einu sinni
eða tvisvar kallað „mamma, mamma
mín“, þótt enginn hafi heyrt það
nema líklega guð. Og svo er réttast
að kannast við, að það muni vera
erfitt fyrir tvítugan ungling að
fleygja frá sér, eins og útslitinni
flík, allri veraldarvon á fáeinum
augnablikum, einkum ef manni
finnst maður eygja sólskinsbletti
framundan.
En nú var björgunarbáturinn
kominn til okkar. Á honum voru
Stefán Hannesson, formaður hjá
Agli Pétri Einarssyni, Halldór frá
Fuglavík, háseti Stefáns, Þorkell Jóns
son í Bakkastekk og Aðalbjörg Ein-
arsdóttir, systir og ráðskona Egils
Péturs. Vel gekk að koma okkur yfir
í björgunarbátinn. Eilífðin var látin
eiga sig þarna í bili, en sótt seínna
og komið til skila, og róinn lífróður
með okkur inn í Sæbakkafjöru. Þar
tóku tveir menn hvorn okkar á milli
sín og báru okkur upp úr fjörunni
og inn í ,íbúð þeirra systkina, Aðal-
bjargar og Egils Péturs. Voru þar
höfð röskleg handtök við að draga
af okkur vosklæði, og síðan vorum
við látnir ofan í hlý rúm, sem hituð
voru með vatnsflöskum og breiddar
yfir okkur tvær sængur. Við höfðum
líklega hrakizt í sjónum á annan
klukkutíma, en eigi að síður hresst-
umst við fljótt.
Sagan um hrakning okkar flaug
hús úr húsi í byggðarlaginu, og prest
urinn, séra Einar Þórðarson, sem þá
átti heima á Bakka, kom að vitja
okkar. Heyrði ég, að hann sagði /ið
Aðalbjörgu, að Halldór skylfi hraust
lega og væri engin hætta með hann,
en Bjarni myndi orðínn kaldari. En
báðir hjörnuðum við við og gátum
rölt heim síðari hluta dags. Vorum
við þá í lánsfötum -g heldur fram-
lágir, þó að við hrósuðum happi yfir
því, hve vel við höfðum sloppið frá
eilífðarmálunum í þetta skipti.
954
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ