Tíminn Sunnudagsblað - 08.08.1965, Qupperneq 9

mörgum hermönnum, — að andlits-
drættir þess, sem á fáar stundir ólif-
aðar, bera kynlegt merki um fingur
Örlaganna, sem enginn fær umflúið,
svo greinilegt merki, að æft auga
mun tæplega villast á þvi.
— Þér deyið í nótt! sagði ég við
hann.
Hann sneri sér hratt að mér, en
svaraði hægt og rólega:
— Ef til vill, og ef til vill ekki . . .
Svo sneri hann sér að majórnum
og spurði hvort byssan væri hlaðin.
Majórinn var svo ruglaður, að hann
gat ekki munað það.
— Hættu þessu, Vulitj! hrópaði
einn af félögum okkar. — Auðvitað
er byssan hlaðin, hún hékk
yfir höfðalagi majórsins! Þetta er
Ijótur leikur!
— Heimskulegur leikur! hrópar
annarv
— Ég veðja fimmtíu rúblum móti
fimm, að byssan er ekki hlaðin! hróp-
ar sá þriðji.
Svo hófust ný veðmál.
Ég varð leiður á þessu endalausa
þvargi.
— Annað hvort eða, sagði ég,
annað hvort skjótið þér eða hengið
byssuna á sinn stað, svo að við getum
farið heim að sofa!
— Já, það var orð að sönnu! hróp-
uðu hinir. — Við viljum fara að
sofa!
— Herrar mínir, má ég biðja yð-
ur að sýna stillingu! sagði Vulitj og
beindi hlaupinu að enni sér. Allir
stirnuðu, hver í sinni stellingu.
— Herra Petjorin, hélt hann áfram,
— gerið svo vel að taka spil og
kasta því upp.
Ég tók spil af borðinu, — ég man
enn, að það var hjartaás — og kast-
aði því upp, allir héldu niðri í sér
andanum, allra augu beindust með
forvitni samfara skelfingu frá byss-
unni að þessu örlagaríka spili, sem
hékk í loftinu og féll hægt niður á
borðið. Um leið og það snart borð-
plötuna þrýsti Vulitj á gikkinn . . .
byssan klikkaði!
— Guði sé lof! hrópuðu margir í
senn. — Hún var óhlaðin ...
— Látum okkur nú sjá, sagði Vul-
itj. Síðan spennti hann bóginn og
miðaði á einkennishúfu, sem hékk
rétt fyrir ofan lágan gluggann, skot-
ið reið af, og stofan fylltist af púður-
reyk. Húfan var tekin niður og skoð-
uð, þegar reyknum svifaði frá, það
var gat gegnum miðjan kollinn, og
kúlan sat djúpt í veggnum.
Nokkrar mínútur liðu í þögn. Vul-
itj fór ofur rólega til og sópaði dúk-
ötunum niður í pyngju sína.
Þá fóru menn að ræða, af hverju
byssan hafði klikkað í fyrra sinnið.
Sumir töldu, að það hefði verið stífla
í púðurgatinu, aðrir hvísluðu út úr
sér þeirri ágizkun, að Vulitj hlyti
að hafa laumast til að hella nýju
X í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ