Tíminn Sunnudagsblað - 21.08.1966, Qupperneq 4

FriSrik Daníelsson í fjellaferð
og hægt var að aka dálítið um Suð-
urland, austur í Biskupstungur og
Fljótshlíð. En þar tóku vötnin við.
Já, það var farið i bílferðir upp á
bæi, en ég man eftir því, að það
þótti mikill viðburður, er einn ná-
granni okkar í Vesturbænum fór á
bíl austur að Gullfossi. Þá var nýbú-
ið að opna þá leið.
—Hvengr byrjaðir þú að ferðjast
sjálfur?
— Það fyrsta, sem ég fór úr bæn-
um, var á Alþingishátíðina á Þing-
völlum árið 1930. Þá gekk Guðrún
Jónsdóttir, kennslukona í Landakoti,
á Súlur. Okkur strákúnum þótti þetta
stórkostlegur viðburður, og við létum
okkur detta í hug að verða eftir að
lokinni hátíðinni og fylgja fordæmi
Guðrúnar. Af því varð þó ekki en
strax á eftir fórum við með Suður-
landinu upp á Skaga og gengum á
Akrafjall. Síðan hef ég aldrei dvalið
lengi á neinum stað án þess að ganga
á fjöll í grenndinni. Já, þetta sama
ár gekk ég í Ferðafélagið, og ^ar
númer félagsskírteinis míns eitthvað
á áttunda hundraðinu. Á þessum ár-
um vorum við Hörður heitinn Þor-
hallsson viðskiptafræðingur mikið
saman á flakki og gengum ýmist eða
hjóiíiðum. Við fórum gjarnan með
strætisvagni suður í Hafnarfjörð eða
inn að Elliðaám og gengum svo. Við
gengum til að mynda úr Hafnarfirði
suður í Krýsuvík, sem tók tólf
eðr fjórtán tíma báðar ieiðir. Svo fór-
um við oft þangað. sem Heiðmörk
ÖRÆFIN EIGA AD FÁ
AD VERA IFRIÐI -
Fundum okkar Friðriks Daníelsson
ar bar fyrst saman í Botnssúlnaferð,
þar sem hann var leiðsögumaður. Við
spjölluðum dálítið saman á niðurleið,
og þá sagði hann mér, að hann hefði
verið félagi í Ferðafélagi íslands allt
frá árinu 1930 og ferðazt töluvert á
hverju sumri æ síðan. Og við sam-
mæltust heima hjá horním í Kópavogi,
svo að ég gæti fengið meira að heyra.
Það er kvöldsett, þegar ég geng
heim að húsi Friðriks við Þirig-
hólsbraut á Kársnesi. Skammt
er til sjávar, og úti á vog-
inum bruna hraðbátar. Handan vogs-
ins loga gluggar glæsihúsa á Arnar-
nesi í aftanskini, og byggð i Garða-
hreppi blasir við og fjöll á Reykjanes
skaga lengra bUrtu. Það er ekui að
ófyrirsynju, að fjölskylda Fríðriks
kallar stofugluggann sjónvarpið sitt.
En byggðin hefur þrengt drjúgum
að. Friðrik reisti hús sitt fyrir átján
árum, og þá stóð það eitt sér, drjúg-
an spöl frá þéttbýlinu. Slík er vaxt-
arsaga Kópavogs.
Við fáum okkur sæti í stol'unni,
og Friðrik skýrir frá því, að hann
sé Reykvíkingur að ætt og uppruna
og hafi átt þar heima, unz hann flutti
til Kópavogs. Alla starfsævi sína hefur
hann unnið hjá Sápugerðinni Frigg,
og það eru nú orðin þrjátíu og sex
ár. Og svo er tekið til við það að
ræða um ferðalög.
— Ferðuðust Reykvíkingar mikið
á þriðja tug aldarinnar, þegar þú
varst að spretta úr grasi?
— Nei, ekki myndi ég segja það.
Raunar var dálítil hestáeign í bæn-
um, og menn brugðu sér gjarnan í
útreiðar. Slangur var til af bílum,
er nú. Það svæði er orðið óþekkjan-
legt og langtum fegurra en áður.
— Hvernig var starfsemi Ferðafé-
lagsins háltað fyrstu árín?
— Félagið var stofnað árið 1927,
og þegar var hafizt handa um útgáfu
árbókanna, sem nú eru ómetanlegt
safn. Brátt var tekið að 1 efna til
skemmtiferða, og má heita, að ég hafi
tekið þátt í þeim frá upphafi. Sunnu-
dagsferðir voru einkar vinsælar, og
var nijög oft gengið á Esju, Hengil,
Bláfjöll og Súlur og í Raufarhóls-
helli. Félagið hafði þann sið að bjóða
fullnaðarprófsbörnum úr Reykjavík í
gönguferð á Hengil, og ég er viss um
það, að síikar ferðir eru á við marga
tíma í landafræði og náttúrufræði.
Þá leið ekki á löngu, unz tekið var
til við byggingu sæluhúsa, og var hið
fyrsta reist í f'Hvítárnesi. Hvítárnes
700
TÍI1INN4 SUNNUDAGSBLAÐ