Tíminn Sunnudagsblað - 27.08.1967, Blaðsíða 3

Mtar-
Það er talsverðum erfiðlelkum bundið að þekkja I
sundur höggorm og snák. Hinar bugðulaga rákir á
höggorminum eru ekki óbrigðult kenniteikn, en það
eru aftur á móti hvítir flekkir á bol snákfjis og
kringlóttur augasteinn hans.
Þegar höggormar vakna úr vetrardvala, leita þeir gjarn-
an út á bersvæði. Þá er ekki óalgengt, að fólk taki snáka
í misgripum fyrir höggorma og drepi þá. En snákurinn er
í raun réttri skaðlaus skepna, friðsöm fiskiæta og froska
Mörgum stendur ógn af tungu snáks
ins, sem er löng, klofin og liðug,
og halda hana eitraða. Tungan er
í rauninni lyktarfæri, gegnir því
hlutverki að soga loft að nefi snáks
ins.
Eiturtennur hefur snákurinn eng-
ar, og hann getur ekki bitið fast.
Komist hann í þröng, þenur hann
sig iðulega út, og stundum veltir
hann sér um hrygg og læzt vera
dauður
Þá er að geta þriðju varnaraðferð-
arinnar, sem er næsta sérkennileg.
Snákurinn sendir sem sagt gusu af
daunillum vökva út um endaþarm-
inn og beinir henni að andstæðingi
sfnum.
Snákurinn hlykkjast áfram — í orðs-
ins fyllstu merkingu. Hann slær
fram höfði og bolurinn dregst sund-
ur og saman eins og harmoniku-
belgur. Við hvern hlykk „spyrnir"
hann í ójöfnur, sem fyrir verða.
Kjörlendi snáksins er fjörur og rak-
lendi, þar sem hann veiðir froska.
Og hann leggur sér til munns ýms-
ar tegundir fiska, enda er hann
flugsyndur og getur verið óslitið í
kafi allt að hálftima.
Snákurinn gleypir bráð sina lifandi,
en kjálkar hans eru þannig úr
garði gerðir, að hann getur glennt
út hvolftlnn. Röntgenmyndir hafa
leitt í Ijós, að það getur tekið hann
nokkra daga að melta bráðina.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
723