Tíminn Sunnudagsblað - 27.08.1967, Blaðsíða 17

bergi frú Dýrlaugar Þykk tjöld
eru dregin tyrii opinn gluggann
. og bærast bægt undan dragsúgn
um sem æitar inn. t hálfrökkrinu
mótar fyrii uppbúnu rúmi og
lyfjaglösum a náttborðinu. Það hef
ur ekki verið skipt urn rúmföt —
Þrátt fyrir blómailminn sem berst
frá stofunum. vottar hér fvrir þe'
af veikindum og dauða
Ég hef vist sofið. — Ég hlýt að
hafa sofið lengi Það er hljótt um
hverfis mig — og dimmt. Ég finn
ekki til þrautanna lengur Ég er
komin á heimiii Siggu frænku. —
Guði sé lof! hún er ein í kvöld.
— Hvað rekur þig til mín
í þessu veðri? — Þið eruð ekki
"vön að héiðra mig með návist vkk
ar
Ég stend í dyrunum — gegnvot.
Regnvatnið drýpur af mér og
m -dar poli við fætur mér, meðan
aii ’un hvarfla um látlaust búið lie■
be-?ið. Málrómur frænku er hrjúf-
ur ig óvmsjarnlegiíi en u ■>
sv 'i'irinn bíður Hún gengur til
mír, eftir nokkra umhugsun og fer
að hjálpa mér úr vosklæðunum.
Taktu ekki nærri þér að ég
va iáliti?' -ifundin. Þú komst alít-
a" " ! min neð raunir þínar, þegar
þi varst 'itil — Kannski get ég
e:' "•að hjálpað þér nú?
’_>0ð er eins og í gamla daga —
hi', vil] allt fyrir mig gera. Hún
kveikír ipp ofninum og raðai
klæðum minum umhverfis hann
til þerris. Stólarnir sem hún breið
ir fötin á, eru gamaldags og slitn
ir Ég sezt i hægindastól fyrir fram
an ofninn og læt fara vel um mig
Snarkið eldinum veitir æstum
taugum mínum ró. Innan úr nota-
legri hlýju herbergisins blasir við
mér myrkt haustkvöldið fyrir ut
an gluggann — Frænka bíður
Ég á erfitt með að koma orðum
að erindi mínu
— Ég kom til að biðja þig fyrir
gefningar. að við skyldum hlæia
að þér, þegar þú leiddir drukkna
kvenmanninn upp Bankastræti.
Stallsystur mínar vissu ekki að við
erum skyldar.
— 0, því er ég orðin svo vön
Mér finnst nú samt að þú ættir
ekki að skammast þín fyrir hana
föðursystur þína, þó að hún lifi
sínu sjálfstæða lífi og sé að reyna
að bæta úr sumum misfellum
þjóðfélagsins.
— Ég meinti ekkert illt með
því, — gat bara ekkj skorizt úr
leik — Og svo langar mig til að
tala við þig i trúnaði. - - -
Rugl? Þetta gerðist íyrii
fjörutíu arum Af hverju er ég að
"ifja þetta upp? ■ - ■
— Þú ert komin i einhver vand-
æði. barn — Er það Reynir?
Það voru persónueinkenni
i'rænku, að hún dró aldrei fyrir
glugga, þótt Ijós væru kveikt.
Ég þagði og horfði á regnið
-treyma niður rúðuna. — Ég er
barnshafandi. sagði ég svo.
—Reynir er góður drengur og
mun reynast þér vel.
— En ef hann verður dæmdur
fyrir fjárþurrðina? Það er opin-
bert leyndarmál, að það eru van-
skil í bankanum. Pabbi segir, að
hann liggi undir grun, og hann
muni all« ekki leyfa mér að giftast
honum.
— Það er ekki þar með sagt.
að hann sé sekur. Aðrir en
gjaldkerinn gætu komið til greina
Þú verður að hafa þrek v.il
að fylgja þínum ínnstu og
sönnustu tilfinningum, barn.
Mundu,- að lífið er dýrmæt gjöf.
sem má ekki kasta á glæ. - -
Ég heýri gengið um gólf. Hljóð
látt fótatak. Hvítum kyrtli bregð
ur fyrir. — Ég hef víst verið þungt
haldin. ■ -
Hvað kom mér til að leita til
'‘'-iggu frænku, — í þetta al
ræmda hús, þar sem oftast héldu
til heimilislausir drykkjurútar og
annað misendisfólk. — Ég fór
heldur ekki að hennar ráðum,
en giftist Pétri , Jónssyni, fram
kvæmdastjóra, vini pabba. - - -
Nú eru fleiri komnir inn i
herbergið. Kvenraddir talast við i
hálfum hljóðum.
—Það nálgast. Hún hefur tek-
íð breytingu. — Þess verður að
öllum líkindum ekki langt að bíða.
— Haldið þér að hún sé með
ænu?
Það er Unnur sem spyr, — ég
þekki málróminn. Hún kemur að
rúminu og staðnæmist við höfða-
gaflinn.
— Heyrirðu til mín, mamma?
Ég væti þurrar varirnar. — Get-
ur það verið, að þær hafi verið
að tala um mig? — Að það sé ég,
sem er að deyja? Hendur mínai
verða þvalar og köldum svita
slær út á ennið. — Nei, ég
trúi því ekki Það er allt of
óraunverulegt Enn þá hrær-
ist líf umhverfis mig. Ég heyri
þys utan fná götunni og svalur
blær leikur um herbergið. — Unn-
ur sezt á rúmstokkinn og horfir
á mig þessum undarlegu, allsgáðu
augum. Ég komst aldrei að því,
hver sagði þér að hann væri faðir
binn
Þeir eru báðir látnir. Ég reynd-
ist hvorugum vel. Það er glæp-
ur að giftast og bera ást til ann-
ars manns í hjarta sínu. — Ó, að
hægt væri að byrja lífið á nýjan
leik!
Og þarna sigur Unnur eins ug
steingervingur. Mér hefur oft flog-
ið i hug að hún sé tilfinningalaus
— gagnvart mér eftir að faði-r
hennar dó. Eins og það hafi verið
mér að kenna, að hann gerðist of-
drykkjumaður þegar hann losn-
aði úr fangelsinu, og sofnaði að
vetrarlagi í hörkufrosti á bekk í
Hljómskálagarðinum.
—Af hverju kveikið þið ekki
ljós?
Unnur. ég hef verið þér góð
móðir og alltaf haldið verndar-
hendi yfir þér. Þú varst svo í-
stöðulítil og lagðir lag þitt við
fólk af lægri stéttum. Hefði
ekki rnirini ráða notið við,
þá hefðirðr gifzt þessum strák-
ræfli, sem ekki hafðj áhuga á
öðru en auði þínum. — Við dauða
minn eignist þið offjár. Éa hef
stjórnað fyrirtækinu vel. Báðir
bræður þínir voru hlýðnir synir og
völdu sér konur samboðnar b°im.
Það er svo langt síðan ég
hef séð þá. — auðvitað inn
um kafnii við störf sín -
Elsku drengurinn minn. Hún gat
ekki sannað á hann barnið, stelpu-
skömmin. — Gerði ég rétt''
Hvað skyldi hafa orðið um hana?
Af hverju lét ég áídrei verða
if að grennHast eftir því?
Æ. hvað það dimmii — Ég er
hrædd. — hrædd við dauðann.
Mér skilst það nú. að ég hafi ekki
breytt rétl Það er eins og ég sjái
al'lt í nýju ,iósi - Góðj guð. fvrir-
gefðu méi syndir mínar. Þú
sazt saklau> i fanvplsi i þrjú ár,
— Revnir. fyrirgefðu mér! — Ég
vissi að bað var pabbi, sem var
sekur.
Ég geri tilraun til að rísa upp I
rúminu, en hníg máttvana niður á
koddann aftur Hendurnar fálma
eirðarlausai um sængina og
orðin briótast fram á varir mér
eins og óskilianlegt babl.
—Unnur sæktn föður þinn.
Framhald á 742. síðu.
T t M I N N - StNNUDAGSBLAf)
73?