Tíminn Sunnudagsblað - 27.08.1967, Blaðsíða 11
KVÆÐI
Svartgráir klettar,
þungir, þöglir;
þjáning mín,
þögul bfð mín,
þjáning mín í þjáningu annarra, þögn mín í |>ögn annarra, þögn við þögn.
Þokan, sem vefst um grjótið,
úrsvöl, ógnþrungin;
efi minn,
leit mín að vörðum — eru þær engar —
blinda mín í dimmunni — er hún komin til að vera um kyrrt — jj j
þreyta mín — er bezt að gefast upp?
Ilmurinn frá mjaðarjurtinni,
lækningagrasinu;
von mín,
brothætt, bljúg,
tvihuga, hrædd,
veikbyggð í köldum kvöldgusti.
Hvítur reykurinn frá laugunum,
stigandi til himins;
þrá mín,
sem brýzt hungruð
gegnum svalt loftið,
upp.
Eldrauður bjarminn á skýjunum,
hreyfingarlaus uppi í háloftunum,
horfinn sjónum einn morgun, alltaf kominn eitt kvöld;
trú mín,
ást þín,
þú.
Og yfir allan heiminn drýpur dögg af náð.
J. I.'
ur eru einnig að nokkru þýðingar,
því skrifað stendur og rétt er:
.JSkkert er nýtt undir sólinni,"
þótt hitt sé einnig rétt, að ekkert
er að fullu öðru jafnt fremur en
gómför manna.
Þýðingar eru vandaverk, meiri
vandi en flesta varir. Þar er ekki
einungis efnis að gæta, heldur og
bæði samhæfingar tveggja tungna
og persónuauðkenna tveggja ó-
líkra manna. Þýðandinn er því
illa bundinn í báða skó, þar sem
höfundur er stórum frjálsari að
öllu verklagi og frágangi, hinn
fyrrtaldi hefir erfiðara verk og
miður rnetið, þótt vafasamt sé,
hvort það er að nokkru minni
manndómsraun eða minni nauð-
syn.
En eitt skyldu allir höfundar
muna, aðalhöfundar og þýðendur
að jöfnu, að hvert verk verður að
standa undir þunga sínum og þola
gagnrýni. „Góð meining enga
gerir stoð,“ gaufi hún fram prótt-
laus eða vansköpuð.
Enn mun hollastur sá Hálfs-
rekka siður að ryðja sér sjálfur
til rúms með eigin verðleikum, en
ætlast ekki til gefins sætis sér
merkari manns, hvorki við kon-
ungshirð Braga né á öðrum stöð-
um. En ef sjá skal i gegnum
fingur við einhvern, þá mun
réttara að fyrirgefa heldur býð-
anda smásyndir, en frumhöf-
undi. Þýðandinn hefur oftast getu
til að semja sjálfur, en metur
annars manns verk meira en
draum sinn um eigir. fram-
leiðslu. Hversu rétt það er
löngum og hagfellt viðtak-
endum, má sjá á samanburði
höfundar og þýðenda: Hómer —
Gröndal, Goethe — Steingrímur
Thorsteinsson Matthías — Shake-
spear, Einar Bragi — Lorca, o.s.
frv. Allir hafa þessir íslendingar
sótt dýrari feng um haf en sprott-
ið gat í þeirra eigin ökrum, og
öllum er þeim afsakanlegt, þótt
ekki tækist þeim að jafnaði að
laga áorðnar misfellur frumrits-
ins, allra helzt ef það var eftir
þeim meiri mann. En engum þess-
ara manna né annarra er bót mæi-
andi fyrir það vansmíði og þá
galla, sem þeir létu lubbast fram
úr eigin penna, á meðan þeir réðu
bæði efni og efnismeðferð og
voru auk heldur sjálfráðir, hvort
þeir birtu nokkuð eða ekkert.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
731