Tíminn Sunnudagsblað - 27.08.1967, Page 16

GRETA SIGFUSDOTTIR
mun verða yður til Weasunarríkr-
ar fróunar, þegar mesti sársauk-
inn og söknuðurinn er liðinn hjá,
að rifja upp hinar hugljúfu sam-
verustundir. Mættu þær fögru
minningar lýsa yður um lifsins
dimmu nótt — eins og eldstólpinn
Móses: 2. Mósebók, 13. kapítuli, 21.
vers — og leiða yður til hins fyrir-
heitna lands, þar sem þér á ný
munuð sameinast yðar elskulegu
móður . ..
Líkvagninn bdður fyrir utan rík-
mannlegt einbýlishúis við Flóka-
göfcu. Gegnum þunnofin glugga-
tjöldin grisjar í sorgarklæðnað
fólksins, sem tekur þátt í húskveðj
unni og heyra má slifcur úr ræðu
prestsins út um opna gluggana, ef
lagðar eru við hlustir. Veður er
milt — rétt við frostmark —
þótt farið sé að Iíða á
veturinn, og götur eru að
mestu auðar af snjó. Vegfar-
endur nema staðar og horfa for-
vitnir heim að húsinu.
REIKNINGSSKIL
Hún var kona sem vildi ekki
vamm sitt vita, kona sem alltaf
gerði skyldu sína og ávaxtaði sitt
plind. Hún var sterk í fcrú sinni
og vék ekki hársbreidd frá dyggð-
arinnar þrönga vegi, — sögð
strangur vinnuveitandi, en bar þó
alltaf hag starfsfólks síns fyrir
brjósti. Þráfaldlega hefur nafn
hennar birzt á prenti sökum rausn
arlegra gjafa til líknarstofnana bæj
arins, og margur fátækur og um-
komulaus mun sakna góðgerða-
semi hennar um jólin. — Ö- - -,
presturinn neyðist til að grípa til
minnisblaðs, sem hann hefur
geymt innan i sálmabókinni. Það
verður stutt hlé á líkræðunni.
Hvítmáluð, gullskreytt kistan
hvílir á hjúpaðri upphækkun á
miðju gólfi í dagstofunni, þakin
gróðurhúsblómum og löngum, á-
letruðum silkiborðum. Hitaveitan
er á fullum straum, og það er
mollúhiti og þungt loft í herbergj-
unum, þó að dyrum og gluggum
hafi verið lokið upp. Stofurnar eru
þéttskipaðar fólki, og augun bein-
ast með lotningu að prestinum —
lágvöxnum manni í góðum hold-
um, með hvítar vel hirtar hendur
og mjúka, því nær kvenlega rödd.
Þótt oss sé mikill missir að þess-
ari góðu og göfusu konu, þá meg-
um vér samt gleðjast fyrir hennar
hönd: því margir eru kallaðir, en
fáir útvaldir. Nú fyrst gefcur hún
notið ávaxtanna af sínu guðrækna
og athafnasama lifi. Hérna megin
— í þessum syndum spillta fcára-
dal — voru lagðar á hana þungar
byrðar. Já, það kom fyrir, að hún
var að því komin að bugast undir
þunga krossins. — Þá leitaði hún
huggunar og hælis hjá honum —
hinum himneska brúðguma, sem
var henni allt og veitti henni styrk
til að standast allar raunir.
Presturinn virðist miður sín í
þykkri, skósíðri hempunni og laum
ast til að strjúka svitann af enni
sér með flötum lófunum. Hér os
þar heyrist niðurbælt hóstakjölt-
ur. Konur bræðranna fcárfella. —
Presburinn lítur fráneygur ytf-
ir hópinn og ræskir sig.
Og því segi ég yður, börn og
tengdadætur hinnar látnu, sem hór
standíð við hennar hinztu hvílu og
syrgið, — því segi ég yður, að það
Hvurn ætli sé verið að jarða?
— Það er hún Dýrlaug Magnús-
dóttir, eigandi hreinlætisvöru-
verksmiðjunnar Mjallhvít.
— Jæja, er nú komið að skulda-
dögunum hjá henni. Hún sem átti
heil hverfi og leigði út niðurnídd-
ar íbúðir á svaxtamarkaði, auik
þess sem hún stundaði okurstarf
semi.
Hún var framtakssöm kona og
hafði margt á prjónunum — llkt-
ist föður sínum, Magnúsi sáluga
bankasfcjóra, sem var harður í horn
að taka. Hún giftist manni sem var
þrjátíu árum eldri en hún og lá
á sjúkrabeði öll síðari ár ævinnar.
Einkadóttirin hafði miður gott orð
á sér, og yngri sonurinn — eftir-
lætisgoðið hennar — eignaðist
barn með stúlku úr verksmiðjunni.
— Það átti ekki af henni að ganga,
vesalingis manneskjunni.
— Sagt er, að hún hafi ver-
ið sá versti harðstjóri og svifizt
einskis, þegar hún átti sinna eigin
hagismuna að gæta.
—Látum þá dauðu hvíla í friði.
— Söngurinn er byrjaður. Hús-
kveðjunni hlýtux bráðum að vera
lokið.
Vegfarendur halda kyrru fyrir
bíða þess með óþreyju, að
eitthvað gerist og leggja við
hlustir. Frá húsinu berst hjá-
róma sálmasöngur, með ein-
staka rödd, sem skilur sig út á
háum og skerandi tónum. —■
Skyndilega kemst ókyrrð á áhorf-
endahópinn.
Svartklæddir menn, með pípu-
hatta og hvíta hanzka, birtast á
tröppunum. Þeir doka ögn við, en
ganga svo hægt og hátignarlega að
líkvagninum og skipa sér eftir
mannvirðingum í röð fyrir aftan
hann. Svo kemur kistan, borin af
sex mikilsmetnum borgarbúum,
sem eru að sligast undan þyngd
hennar. Rétt á eftir kisfcunnj ganga
synir hinnar látnu konu og
konur þeirra. Þar næst dóttirin
ein síns liðs, þreytuleg og komin
af blómaskeiði. Bræðurnir hafa
tamið sér þann sjálfsörugga virðu
leika, sem vekur vanmáttarkennd
hjá lægra setfcum. Konur þeirra
berast á í klæðaburði og eru fríð-
ar sýnUm, en viðmótið kuldalegt.
Þær ræðast við í hálfum hljóðum.
— Það mætti segja mér það, að
Unnur hafi stungið megninu af
silfurborðbúnaðinum og skartgrip-
unum undan.
— Uss, láttu engan h'eyra til
þín. Nú ekur bíllinn af stað.
Drúptu höfði. Okkur er veitt at-
hygli. - - -
Þungur blómailmur hvílir enn
yfir stofunum. Dvínandi skarnrn-
degisbirtan varpar fölu ljósi á silki-
fóðruð hægindin, úfcskorin mahóní-
húsgögnin, krystalljósakrónurnar,
málverkin og listmunina í of-
hlöðnum herbergjunum. í einu
horninu stendur lokaður flygil'l.
Og alls staðar eru bækur — skraut
inmbundnar í skápum með drag-
hurðum úr slípuðu gleri. Upp-
hækkunin, þar sem kistan sfcóð,
hefur verið tekin burt. En það
sjást enn þá merki eftir hana á
dælduðu gólfteppinu. — Það er
gengið úr daigsfcofunni í svefnher-
736
IÍMÍNN - SUNNUDAGSBLAÐ