Tíminn Sunnudagsblað - 10.09.1967, Blaðsíða 17

Friðiik Christensen — í vina-
hópi almennt kallaður Friggi —
strauk fSTttmálað borðið, svo að
hver minnsta matarögn hvarf á svip
stundu, hallaði sér svo fram með
olnbogana á borðplötunni.
Jú, hún sat ennþá á bekknum
þarna fyrir handan í hálfrökkri
milli tveggja götuljósa. Allt of
smágert andlit hennar ljómaði eins
og fölur máni.
Hún getur ekki verið öllu meira
en nítján ára, hugsaði Friggi, og
sarnt gerir hún ekki annað en sitja
þarna og bíða. Slik meybörn áttu
að vera heima hjá sér og hvergi
annars staðar. Þau áttu ekki að
sitja hér úti á miðju torgi klukk-
an ellefu að kvöldi. Það var kalt
í veðri, og frá höfninni lagði þoku-
sudda inn yfir bæinn. Það glóði
Karen
Brasen:
á blöðin á trjánum vegna vætunn-
ar, og svo sat hún hér ein og lét
sér verða kalt.
Friggi varð að líta af stúlkunm
í bili, því að viðskiptavinur, sem
heimtaði fjórar pylsur án brauð-
bnúðs, en dável vættar í sinnepi,
truflaði hann. Friggi afgreiddi
þetta með lipurð og leikni og vafði
aukaumbúðum um rjúkandi pyis-
urnar, því að í umbúðir skyldu þær
settar. Kaupandinn taldi fram pen-
ingana í flýti og hvarf út í kvöld-
húmið.
Friggi lét lokið á rafmagnshit-
arann og nallaði sér aftur fram á
borðið. Maður nokkur reikaði fram
með pylsuvagninum og fór mjög
rasandi. Friggi sá, að hann var
ekki sem stöðugastur á fótunum.
Jæja, hugsaði hann — nú fær
hún karlmann til sín, tátan þarna
fyrir handan.
Maðurinn náði að staulast að
bekknum, og því næst hlammaði
hann sér niður við hliðina á stúlk-
umii. Hann sló fingri upp undir
hattbarðið.
— Góðan dag, ungfrú. Heniar
það ekki ágætlega, að við séum hér
tvö ein?
Stúikan hnipraði sig saman ]
þunnri kápunni og lét sem hún
heyrði ekki til hans. Fjárans vand-
ræði, bugsaði Friggi. Til hvers
skollans er hún þá að sitja þarna
á þessum tíma sólarhringsins?
Náunginn leitaði betur fyrir sér,
lagði hönd á öxl hennar og hneigði
sig kumpánlega.
Nú, nú, hugsaði Friggi. Hún er
bara hrædd. Hann heyrði náung-
ann, sem var nokkuð nefmæltur,
hefja röddina upp á hærri tón-
ana:
—Svo að hún er þá tiginborin,
ha? mælti hann hneykslaður. Mað-
ur hefði kannski átt að vera ein-
kennisbúinn?
Nú fannst Frigga tími til þess
kominn að skerast í leikinn. Hann
veiddi tvær pylsur upp úr hitaran-
um, setti sinnep og brauðhnúð á
pappírinn og tók tuttugu og fimm
aura upp. úr skúffunni. Svo gekk
hann yfir að bekknum.
— Gerðu svo vel, ungfrú, mælti
hann — og afsakaðu, hversu lengi
stóð á þessu. En það var hætt að
sjóða í hitaranum. Það verða að-
eins 75 aurar, svo að þú færð 25
aura til baka.
Stúlkan leit á hann. Augun voru
stór og fjólublá, allt of alvarleg
augu. Hún rétti fram granna hönd
og tók við pappírsvöfðum pylsun-
um. Hún roðnaði eilítið og ætlaði
að segja eitthvað, en Friggi greip
fram í fyrir henni:
— Það fylgja tveir brauðhnúðar,
og ef þér viljið fá fleiri, getið þér
bara gert mér viðvart.
Hinn náunginn hafði sig nú á
brott, og Friggi gekk aftur áleiðis
að vagninum. Nú var þessi ókunni
maður alveg horfinn, en stúlkan
horfði ráðvillt á eftir Frigga. En
hann gerði ekki annað en kinka
kolli, eins og hann vildi telja í
hana kjark, og gekk svo inn í litla,
hlýja vagninn sinn og tók sér stöðu
á hinni háu fótafjöl bak við af-
greiðsluborðið.
Næst komu tvö skötuhjú, sem
flýttu sér að hesthúsa pylsurnar
og töluðu ekki orð saman þá stund-
ina. Friggi gat gefið stúlkunni
gaum, á meðan þau neyttu matar-
ins. Nú var hún búin með pyls-
urnar.
Þvilík býsn, hugsaði Friggi.
Hún hefur þá verið alveg glorso'lt-
in.
Viðskiptavinirnir hurfu á brott,
og í sama bili stóð stúlkan á fæt-
ur og kom til hans.
— Kærar þakkir, sagði hún lágt
og feimnislega og lagði tuttugu og
fimm-eyringinn á borðið.
— Viltu fá einn brauðhnúð í við
bót? spurði Friggi.
Hún hristi höfnðið.
— Ég vildi aðeins fá þér tutt-
ugu og fimm-eyringinn aftur, hvísl
aði hún og ýtti peningnum að hon-
um. Svo bætti hún við, svo lágt,
að Friggi gat naumast greint orða-
skil: — Það var fallegt af þér að
afhenda mér þessar pylsur, en það
er verst, að ég á ekkert til að
borga þær með.
— Þú getur þá bara borgað þær
BEKKNUM
seinna, svaraði Friggi góðlátlega.
Stúlkan leit á hann. Friggi var
þrítugur að aldri, ekki tiltakanlega
fríður sýnum, og eitt sinn, er hann
var í siglingum, hafði vír slegizt
þvert yfir vanga hans, svo að eftir
varð ör, sem ennþá sást greinilega.
Hann var breiðleitur og nokkuð
stórskorinn og hafði hraustlegan
hörundslit. Önnur hönd hans dró
sérstaklega að sér athygli hennar.
Hún var flúruð þvert yfir úlnlið-
inn og flúrið myndaði spjót —
eða kannski var það kesja. Hann
hafði hreinar, stuttklipptar neglur,
og hann hafði eitthvað það við sig,
að yfirbragð hans minnti á eitthvað
ferskt og fágað.
— Ég veit ekki, hvernig ég á
að fara að þvi að inna greiðsluna
af hendi, endurtók hún með mestu
hægð.
— Guð sé oss riæstur, sagði
Friggi glaðlega. Þessa 75 aura!
Kærðu þig kollótta um þá.
— En það geri ég ekki, sa .'V
hún, næstum því þrjózkulega,
að skuldir hef ég aldrei átt \
höfði mér. Móðir mín sagði, að -
sem skuldar, væri þræll.
— Þú hefur átt skynsama móð-
ur, ungfrú góð, sagði Friggi. —
Þetta er einnig mín grundvallar-
regla.
STÚLKAN Á
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
785