Tíminn Sunnudagsblað - 10.09.1967, Blaðsíða 18

Hann dró fram brauðhnúð og
mælti:
— Þetta fylgir pylsunum, svo
að mér virðist allt mæla með því,
að þú takir það til þín og neytir
þess.
Hún rétti fram höndina og tók
við brauðinu. Og sem hún stóð
þarna frammi fyrir honum, tætti
hún það niður í smábita, sem hurfu
jafnharðan ofan í hana með geypi-
hraða.
— Þú ert svöng, sagði Friggi
umbúðalaust.
— Ekki núna, svaraði hún ákÖf.
— Enginn þarf að fyrirverða sig
fyrir að vera svangur, svaraði
Friggi með hægð. — Hvar var
vinnustaður þinn í bænum?
Hann spurði af áhuga, en án allr-
ar forvitni.
— Hvergi, sagði hún og dró við
sig svarið. Ég hef verið í húsinu
fram á síðasta mánuð, og ég hafði
mánaðarlaunin í höndunum, þegar
ég fór, en þeim hef ég nú eytt.
— Það ætti ekki að vera miklum
vandkvæðum bundið að komast þar
að á nýjan leik, mælti Friggi sann-
færandi.
— Ég fékk engin meðmæli. Frú-
in var reið yfir einhverju, sem hún
sagði, að ég ætti sök á. — Stúlk-
an leit nú upp og horfði beint fram
an í Frigga: — En það átti ég ekki!
Friggi heyrði, að hún var með
grátstafinn í kverkunum og flýtti
sér að segja:
— Það getur fyrir alla komið,
ungfrú, að vera órétti beittur, og
það kemur fyrir okkur öll í ein-
hverri mynd. Taktu þessu öllu
með eðlilegri ró. Góð samvizka er
bezta huggunin. Og þú finnur án
efa einhvern stað, þar sem engra
meðmæla gerist þörf, ef þú berð
á annað borð gott skyn á inni-
vinnu.
— Ég geri það, sagði unga stúlk
an, áköf og sannfærandi. Hana
lærði ég heima, og hún fellur mér
hið bezta i geð. En ég veit ekki.. .
Það er eins og þetta sé allt farið
að ganga öfugt.
— Þú gætir kannski brugðið þér
heim, mælti Friggi ofurvarlega.
Stúlkan hristi höfuðið.
— Það get ég alls ekki, því að
faðir minn kvæntist í annað sinn,
og svo hef ég ekki heldur neina
peninga til ferðarinnar.
— En þú hefur þó alltaf
herbergi? spurði Friggi af lifandi
áhuga. Hún var svo fjarskalega
hnuggin, fannst honum.
Hún hristi höfuðið þreytulega.
— Ég gat ekki borgað, sagði hún
þolinmóð — gat maðurinn alls
ekki áttað sig á því, að ef maður
borgaði ekki, stóð húsnæðið ekki
heldur til boða.
— Já, en hvað svo? — Nú var
áhugi Frigga fyrst fyrir alvöru
vakinn. — Og hvar býrðu svo nú?
Hún kinkaði kolli í áttina að
bekknum, og í einu vetfangi upp-
götvaði Friggi, að undir setunni
var gömul brún ferðataska.
— Hefur þú hugsað þér að sofa
þarna í nótt? hálfhrópaði hann.
Hún yppti öxlum .
— Það gengur víst ekki vegna
lögreglunnar, en þá finna þeir
mér ef til vill eitthvert afdrep.
Sjálf veit ég ekki af neinum slík-
um stað. Ef til vill þekkir lögregl-
an einhvern stað, aðeins þangað til
ég kemst einhvers staðar að, og
svo gengur allt af sjálfu sér á
nýjan leik.
Hún brosti, eins og hún vildi
hvetja þau bæði, Frigga og sjálfa
sig. Honum virtist hún vera frem-
ur fríð og hafa fallegar, hvítar
tennur.
— Heyrðu nú, sagði hann allt
i einu. — Þú getur sem bezt sof-
ið heima hjá mér í nótt.
, Hún roðnaði upp í hársrætur,
en hann flýtti sér að segja:
— Þú skalt vera öldungis
óhrædd.
— Ég er það, en ég get hugsað
mér, að konan þín . . .
— Ég á enga konu, svaraði
Friggi. En þar fyrir ert þú jafn
örugg. Sæktu nú ferðatöskuna
þína, og látum okkur svo sjá,
hvað setur.
Hún mótmælti ekki lengur, og
Friggi sá, að hún var blátt áfram
of þreytt til þess að geta veitt
nokkurt viðnám. Hann kom litlu
ferðatöskunni hennar fyrir í vagn-
inum, lokaði honum og snaraði hon
um því næst niður á hjólin.
— Komdu, sagði hann. Svo lok-
um við i dag.
Þau gengu af stað, hlið við hlið.
Götuysinn var þagnaður, allt var
kyrrt, og þau héldu leið sína án
þess að ræðast við. í einu af út-
hverfunum ók Friggi vagninum
inn í skúr, tók af honum vatnið,
hreinsaði hann hátt og lágt og
læsti hann að lokum inni í skúrn-
um. Síðan tók hann tösku stúlk-
unnar og gekk á undan inn í
næsta anddyri. Þetta var eitt af
hinum nýbyggðu húsum bæjarins,
fallegt og vel úr garði gert, en með
smáum íbúðum. Þau gengu alla
leið upp á loft.
— Jæja. Þarna er nú nafnið
mitt, sagði Friggi og benti á nafn-
spjaldið á hurðinni. En hvað heit-
ir þú?
— ElsaJensen.
— Gott og vel, svaraði Friggl
og gekk á undan inn í ganginn.
— Og hérna bý ég nú.
Hann kveikti ljós. í íbúð hans
voru tvær stofur, eldhús og steypi
bað. Húsgögnin voru snotur, og á
kommóðu stóð skip, fullbúið að
mestu, en reiði þess var þó ekki
enn þá fullgerður. Elsa gekk að
skipinu og horfði á það hugfangin.
— Þetta er ég að föndra við i
tómstundum mínum, útskýrði
Friggi. — Ég var í siglingum einu
sinni.
Hún kom varlega við reiðann,
sem lá samanvafinn á tveim triss-
um með snúruleggingum.
—Þetta er fallegt, hvíslaði hún.
— Bróðir minn gaf mömmu einn-
ig svona skip einu sinni. Ég vona,
að stjúpmóðir mín geymi það.
Hún lét höndina síga og litaðist
um.
— Þú átt hér vistlega íbúð. En
hvað það hlýtur að vera ánægju-
legt fyrir þig að búa hér.
— Ég er líka svei mér ánægður
með það, svaraði Friggi sannfær-
andi. Og nú skaltu líta í kringum
þig hér inni. Ég hef hér einnig
svefnherbergi, því að ég er einn af
þeim, sem eru svo gamaldags að
kæra sig ekki um sóffa, þegar hægt
er að finna stað fyrir rúm. En í
stofunni hérna er góður legubekk
ur, og þú þarft ekki annað að
gera en læsa hurðunum, bæði dyr-
unum inn til mín og fram á gang-
inn. Þá ertu engu óöruggari en þó
að þú hefðir tekið þér gistingu í
gistihúsi. Á morgun getum við at-
hugað, hvort ekki er auglýst ein-
hvers staðar í Möðunum, og þá
skaltu sannarlega detta niður á
eitthvað, sem þér hentar.
Friggi dró fram teppi og lök á
meðan hann sagði þetta. Brúnu
ferðatöskuna lét hann upp á stól.
— Sofðu svo vel, sagði hami og
gekk inn í herbergi sitt.
—óska þér hins sama, mælti
stúlkan i hálfum hljóðum. Hún stóð
á miðju gólfi og horfði á eftir hon-
um. — Og þakka þér einnig fyiir
alla góðvild þína, bætti hún við
með hægð.
Friggi kinkaði kolli og iokaði
786
T f M i N N - SUNNUDAGSBLAB