Tíminn Sunnudagsblað - 10.09.1967, Síða 20

um, enda þótt hún væri alls ekki
heil heilsu. Honum þótti vænt um,
að sölunni skyldi vera lokið í fyrra
lagi, því að þá gat hann undir
eins ekið heim. í eldhúsinu stóð
bakki og beið hans, svo að hún
hafði farið á fætur. En þegar hann
leit inn í stofuna, var hún í værum
svefni.
Lasleiki Elsu hélzt í fjóra daga.
Samt klifaði hún án afláts á því,
að hún vildi leggja hönd að verki
í litlu íbúðinni hans. Friggi setti sig
á engan hátt upp á móti því. Hon-
um duldist ekki, að hún kunni því
einna bezt, þegar á henni hvíldu
einhver heimilisverk. Þegar líða tók
á daginn, settist hann við borðið
og hélt skipssmíðinni áfram. Út-
varpið var í gangi, en í því heyrð-
ist afar fágt, og Elsa lá á legubekkn
um og horfði á hann.
Þetta var næstum því eins og
að vera kominn í hjónaband, hugs-
aði Friggi og brosti til hennar.
Hún var ekki stúlka, sem mikið
var gefin fyrir mælgi, og hann var
þakklátur fyrir það. Hann hafði
ekki mætur á þeim, sem létu móð-
an mása í tíma og ótíma.
Að morgni hins fimmta dags
komu tvö svarbréf við tilboðum
þeirra. Annað þeirra — og það,
sem hagstæðara var — var frá bú-
garði í nágrenninu. Launin voru
góð, og meðmæli voru ekki nefnd
á nafn.
— Þangað skrepp ég og lít á stað
inn, sagði Elsa.
— Þú getur sem bezt sagt, að
þú búir hjá einhverri fjölskyldu,
sagði Friggi.
—Þakka þér fyrir, svaraði Elsa
fegin. Þegar hún kom aftur, hafði
hún ráðið sig til starfa. — Ég á
að byrja eftir þrjá daga, sagði hún.
— Það er gott, sagði Friggi. —
Þá getur þú þvegið af mér fáein-
ar flikur — eða lízt þér ekki vel
á það? Og þú hefur einnig gott af
þriggja daga fríi í viðbót.
Þegar Friggi kom heim um
kvöldið, rakst hann næstum því á
snúrur með nýþvegnum flíkum,
og meðal annars, sem á þeim hékk,
voru sumar af skyrtunum hans.
Hvað umhirðu klæðnaðar snertir,
olli hin skammvinna dvöl Elsu i
íbúð hans algerum straumhvörfum.
Hún vann með hóglátu öryggi en
hraða þó, og Friggí naut þess að
M miðdegisverð sinn vel fram reidd
an og skyrturnar snyrtilega strokn
ar.
— Elsa! Fyrsta kvöldið, sem þú
átt frí, förum við saman á bíó,
mælti hann. — Ég fæ mann ul
að vera með vagninn það kvöla.
Og í fyrsta sinn heyrði hann
Elsu hlæja, hátt og glaðlega.
— Ég stend í þakkarskuld við
þig, Friggi, sagði hún.
— Nú, jæja sagði Friggi. — Þú
skalt nú ekki svo eindregið ímynda
þér það.
Þegar Elsa átti frí, dvaldist hún
löngum heima hjá Frigga, og ætíð
höfðu þau eitthvað til umræðu
sín á niilli. Elsa tók með sér
sauma, og Friggi lagði síðustu hönd
á skipið. Og svo byrjaði hann að
saga út bókahillu.
— Hvers vegna hefur þú aldrei
fengið þér konu? spurði Elsa dag
nokkurn. Friggi lagði stingsögina
frá sér og leit á hana.
— Ég hef víst ekki hitt neina
stúlku, sem mér leizt á, svaraði
hann.
Hún leit upp og horfði beint á
hann. Friggi veitti því eftirtekt,
að hún var sífellt jafnföl.
— Þú verðskuldar svo sannar-
lega að eignast góða konu, sagði
hún með hægð.
Hann brosti. — Þú annt mér alls
góðs, Elsa.
— Já, svaraði hún og laut yfir
saumana á ný.
— Og hvers vegna er svo jafn-
lagleg stúlka og þú ekki lofuð?
spurði hann með eilitlum stríðnis-
hreim í rómnum.
— Ég er nú ekki nema tuttugu
ára, svo að það ætti ekki að þurfa
að farast fyrir, svaraði hún, og
raddblærinn gaf til kynna, að sam-
talið mætti að skaðlausu beinast að
einhverju öðru.
— Tuttugu ára. Og ég er þrí-
tugur. Finnst þér það mikill aldur
að vera þrítugur, á ég við?
Hún hristi höfuðið. — Ungu
piltarnir eru oft svo brigðulir,
sagði hún.
Friggi horfði lengi á höfuð henn
ar. Hún hefur áreiðanlega Öðlazt
sina reynslu, hugsaði hann. Hann
hefði viljað þekkja þann strák-
hvolp, sem hafði farið illa með
Elsu, og velgja honum undir ugg-
um.
Þetta kvöld fylgdi hún honum
að vagnskýlinu og stóð þar hjá
honum.
— Þú lætur þér verða kalt,
sagði hann. — Farðu svo beina
leið í heibergið þitt, þegar þú
kemur hejm. Hefur þú sæmilegt
herbergi, EÍsa?
-m er reglulega þokkaiegt,
svaraði hún og hallaði sér upp að
borðröndinni. Það var eins og hún
vildi með engu móti fara heim í
bvöld.
— Kannski býðurðu upp á
kaffisopa einn góðan veðurdag?
mælti hann og í röddinni var ein-
dreginn spurnartón.
— Já, svaraði hún himinlifandi.
— Hvenær sem þú vilt. Þau brostu
hvort til annars, og loks kom að
því, að Elsa kvaddi og hélt heim á
leið.
Miðvikudaginn næsta á eftir átti
Elsa frí, en Friggi heyrði ekkert
frá henni og ekki heldur næstu
daga fram til helgarinnar. Hann
saknaði Elsu. Hann var að öllu
samanlögðu svo undarlega ein-
mana, reikandi sál, þegar þau voru
ekki saman. Á einn eða annan hátt
var hún farin að verða óaðskiljan-
legur hluti af tilveru hans.
Þegar komið var fram á sunnu-
dag og hann hafði ekki ennþá
heyrt stakt orð frá Elsu, hjólaði
hann út til búgarðsins, þar sem
hún var í vist.
Ung stúlka lauk upp fyrir hon-
um.
— Ungfrú Jensen? spurði hún
undrandi. Já, en hún fór hinn fyrsta
þessa mánaðar. Ég er ný þjónustu-
stúlka hér.
— Svo, sagði Friggi furðu lost-
inn. — Farinn? En hvert?
— Veit það ekki. Svarið var
snubbótt.
— Þér vitið þá ef til vill ekki
heldur, hvers vegna hún fór úr
vistinni? spurði Friggi.
— Nei. Ég veit það eitt, að frú-
in er alveg æf. Raunar hef ég ekki
verið hérna nema fjóra daga.
— Nú, jæja, svaraði Friggi von-
svikinn, tók hjólið sifct, kvaddi og
fór leiðar sinnar.
Hvað var nú þetta? hugsaði
hann. Gat Elsa ekki haldið þeirri
vinnu, sem hún var ráðin í? Orða-
kast við frúna, — já, en það var
alveg sama sagan, þegar hann hafði
hifct hana á bekknum.
Hann hjólaði fram og aftur um
bæinn. En að sjálfsögðu var þess
varla að vænta, að hann fyndi
hana. Göturnar voru fullar af
skemmtigöngufólki, því að það var
sunnudagur. Elsu sá hann ekki.
Hann beið svo dögum skipti.
Því næst setti hann svohljóðandi
auglýsingu í blaðið:
788
TÍIJKN - 8UNNUDAGSBLAÐ