Tíminn Sunnudagsblað - 10.09.1967, Blaðsíða 21

„Elsa er beðin að heimsækja
Frigga.“
Én þetta bar ekki árangur.
Kannski sá hún alls ekki þess
háttar auglýsingar. Svo gafst hann
alveg upp. í huga hans lifði þó
stöðugt dauf von um það, að hann
kynni að hitta hana að nýju.
Og kvöld nokkurt gerðist það,
fyrir atbeina einnar þeirrar tilvilj-
ana, sem ef til vill er stýrt, án
þess nokkur verði þess var, af vel-
viljuðum örlögum.
Það var um kvöld, þegar Friggi
átti frí, að hann tók vagn starfs-
bróður síns, sem vegna sjúkleika
gat ekki farið í vinnuna, og fór
með hann á vinnustað hans. Þetta
var í útjaðri bæjarins, ekki iangt
frá bústað Frigga, .og vagninum
var komið fyrir andspænis neðan-
jarðar-járnbrautarstöðinni. Og
þjrna skaut Elsu allt í einu upp
á þrepunum, sem lágu upp úr
göngunum, beint frá brautarpall-
inum upp á götuna. Hún var í
sömu þykku siðkápunni og með
rauða húfu, prjónaða úr einhverju
voðfelldu efni. Friggi bað í skyndi
þá viðskiptavini, sem biðu af-
greiðslu, að hafa sig afsakaðan litla
stund. Hann flýtti sér út úr vagn-
inum, og honum tókst að hafa
hendur í hári Elsu.
— Eisa — hrópaði hann og
þieif í annan handlegginn á henni.
— Hvar í ósköpunum hefurðu ver-
ið, kjáninn þinn?
Hún leit á hann, og hann sá, að
hún var ekki jafngíöð yfir endur-
fundunum og hann. Hún mælti
ekki orð frá vörum. Af munnsvip
hennar mátti glöggt ráða, að hún
var gráti næst.
— Ég ætlaði að heimsækja þig,
sagði hann, ég gat ekki skilið, hvað
olli fjarvist þinni. Komdu nú með
heim, heyrirðu það? Ég hef, í fá-
um orðum sagt, leitað að þér bæ-
inn á enda.
Hún hristi höfuðið. En Friggi
sleppti henni ekki.
— Bull og þvaður, sagði hann.
— Erum við kannski ekki gami
ir, góðir vinir?
— Jú, svaraði hún hlýlega. Svo
bætti hún við lágum rómi: — Ég
vissi ekki, að þú hefðir hreint og
beint verið áð leita að mér.
— Ég þráði þig, Elsa, sagð:
ihann stiililega. Og hann veitti þti
athygli, áð nú fylgdist hún með
honum af frjálsum vilja.
Hann hafði hraðar hendur við af-
T í M I N N - SUNNUDAGSBLA4)
greiðsluna, og loksins voru þau
orðin ein.
— Hvað ert þú að sýsla hérna?
spurði hann.
— Ég fékk hérna herbergi á
leigu gegn því að gera hreint, svar-
aði hún hálfafundin.
— Þú hefðir nú getað látið mig
vita, hvernig í öllu lá, sagði Friggi
með hægð.
— Ég var hrædd um, að ég
kynni að missa þig, hvísiaði hún.
Friggi seildist yifir borðið og
náði taki á hönd hennar.
— Það gat aldrei átt sér stað,
Elsa, sagði hann. — Það er eitt-
hvað í okkur báðum, sem segir
mér, að við eigum að fylgjast að.
— Æ, Friggi. Ekki í mér. Þú ert
allt of góður fyrir aðra eins drós
og mig.
— Það get ég ekki séð, svaraði
hann rólega. — Heldur þú, að ég
sé orðinn þrítugur án þess að hafa
hlaupið af mér hornin? Þú skalt
fyrir engan mun halda, að ég hafi
alltaf verið eitt af góðu börnun-
um. Ég er einungis orðinn slyngn-
ari — það kemur með árunum,
ef það á annað borð kemur nokk-
urn tíma.
Hann þrýsti hönd hennar, hlýtt
og fast.
— Þú . . . Var þetta ástæðan
til þess, að frúin sagði þér upp
vistinni . . þessi fyrsta?
Hún stokkroðnaði, en gafst svo
upp við að veita viðnám lengur og
kinkaði kolli.
— Það var sonur á heimilinu.
Hann var fær í flestan sjó, og ef
til vill var það heimskulegt af mér
En mamma var nú dáin, og ég
þarfnaðist vináttu einhvers.
Ég sé það svo sem nú, að þetta
var barnalegt.
— Þú varst áreiðanlega ekki ein
föld, greip Friggi fram i. — Það
ætti vissulega að mega hafa góða
trú á mannfólkinu. Hvers vegna
giftist hann þér ekki?
— Hann var enn þá að læra!
— Og svo hefur hann sjálfur
verið ragur og móðir hans þver-
lynd, sagði Friggii — Þetta er
gömul saga, en þó ailtaf ný, og
mér virðist, í sannieika sagt, að
ég eygi ágætisendi á þessu ævin-
týri þínu.
— Sérðu góðan endi? spurði
Elsa með gremjublandinni hæðni.
— Að ég eigi barn með manni,
sem vill ekki eiga mig?
— Já svaraði Friggi drjúgur og
kinkaði kolli. — Nú getur þú
bara beðið, þar til ég loka. Síðan
fæ ég leyfi til að aka vagninum
inn í reiðhjólageymslu stöðvarinn-
ar, og svo fylgi ég þér heim. Og
þá skalt þú bara fá að heyra, hvað
ég hef að segja.
Elsa stóð við borðið, þar til
Friggi var búinn að selja pylsu-
forðann. Á eftir lölluðu þau í hægð
um sínum um hljóðlátt hverfið.
heim að húsinu, þar sem Elsa b.jó.
— Manstu eftir fyrsta kvöldinu,
sem við urðum samferða heim?
spurði Friggi. — Þá var allt svo
hljótt. Göturnar sofa, þegar ég ek
heim.
Elsa kinkaði kolli.
— Er það fkki oft fjarska dap-
uriegt? spurði hún. — Þessi langa
leið, sem þú þarft að aka á hverju
kvöldi?
— Jú. Það er það — þessa stund
ina, játaði Friggi.
— Þessa stundina?
— Já. Sjáðu til, Elsa. Þennan
stutta tíma, sem þú bjóst hjá mér,
var ég eins og hvert annað dekur-
barn. Þá var það allt í einu svo
undur þægilegt að vita^þig heima,
liggjandi í fasta svef.ni.
— Ó, Friggi!
— Eisa! Ég veit vel, hvers vegna
þú laumaðist á brott, án þess að
segja við mig aukatekið orð.
— Ætli það? svaraði Elsa og
brosti.
Friggi stöðvaði hana á götunni
og lagðj hendurnar um herðar
henni.
— Það var vegna þess, að þú
hafðir uppgötvað, að ég féll þér
ekki illa í geð, mælti hann með
hægð. — Og veiztu, hvers vegna
ég er svona glaður yfir því, að ég
skyidi um síðir finna þig aftur?
— Nei. Ég held, að ég vifí það
ekki.
— Jú. Þú veizt það vel, Elsa,
því að það er af nákvæmlega sömu
ástæðu. Við tvö eigum samleið.
Og nú tekur þú saman föggur þín-
ar, og á morgun er heimiii þitt
hið sama og heimiii mitt. Og svo
fáum við prest til að géfa okkur
saman.
— Nei, nei, nei, Friggi. Það get
ég ekki.
— Bull, sagði Friggi snöggt.
— Já, en . . . Þér ber þó alls
engin skylda til .. .
— Skylda?
Þetta var þó andstyggilega kulda
legt orð. Hann vafði hana að sér.
789