Tíminn Sunnudagsblað - 22.10.1967, Síða 5

lum sig í trjáfcrónum framan við hiús-
ið, áttu þar sýnilega hreiður. Jafn-
vel þær virtust fagna gestunum, þótt
röddin væri ófögur. Síðar fékfc ég
að vita, að húsið hefði fyrrum verið
prestsetur, en var nú sem endumýj-
að í þágu ferðafólks.
Viðstöðulaust gekk ég inn, því að
dyr voru opnar, og hafði tal af um-
sjónarmanni, prúðum dreng, á að
gizka um fermingaraldur. Rvað hann
allt til reiðu, enda varð sú raunin
é, þegar flutt var inn dótið. Húsin
voru tvö, annað minna á bak við,
og fengu stúlkurnar það til umráða,
en barliþjóðin prestseturshúsið gamla,
bæði prýdd og fáguð.
Meðan dagur var, fóru ungu menn-
irnir í boltaleik, en meyjarnar
horfðu á. Við Egill fórum í göngu-
iferð eftir veginum og Jakoib með
okkur, siífræðandi og skemmtinn að
vanda, sem við hlýddum á fuglasöng-
inn og renndum augum yfir þessa
strjábýLu sveit. Frásögn Jafcobs bar
með sér, að írskir bændur eigi við
sömu vandamál að etja og stéttar-
bræður þeirra hér: fólksflóttann úr
sveitunum. Víða eru gömul hjón
ein eftir á jörðinni, og þegar bezt
lætur: einn sonur hjá þeim, oft
fconulaus.
Eftir heimkomuna af göngunni,
horfðum við Egill um stund á bolta-
leikinn. Þá höfðu bætzt nokkrir
sveitapiltar úr nágrenninu við í hóp-
inn, og virtust það vaskleikamenn.
Sem allir höfðu fengið nóg af knatt-
spyrnunni og matazt hafði verið, var
setzt inn í dagstofuna, þar sem eldur
brann á arni, og Flensborgarar tóku
að syngja við undirleik Jóns Ragn-
arssonar á gítar sinn. »En írsku
sveitapiltarnir sátu frammi í eld'húsi,
hversdagsbúnir og hlédrægnir í fasi,
og þögðu, en opnar dyr voru á milli.
Var skorað á þá að syngja írsk þjóð-
lög. Tóku þeir því dræmt í fyrstu,
en loks lét einn þeirra til leiðast,
þrekinn piltur, sem hafði mikla og
góða rödd og söng af tilfinningu.
Honum var klappað óspart lof í lófa.
Á eftir tókum við tal saman. Tal-
aði hann sérkennilega mállýzku, sem
kennd er við Kerry, kvaðst vera
eauðfjárbóndi, einn síns liðs og eiga
um tvö þúsund kindur, en enga
bonu.
Að enduðum söng var farið að
dansa. í upphafi tóku gagnfræðing-
ar einir þátt í dansinum. Fyrr en
varði bauð einhver yngismær Jakobi
bílstjóra vorum upp, önnur tók Egil
sér við hönd og sú þriðja þann, er
þetta ritar. Eitthvað a'F írsku pilt-
unum kom einnig með, þó að ófram-
færnir væru. Og dansinn dunaði,
svo að ýmsum varð heitt í hamsi.
I»ó að þröngt væri, skemmtu allir
isár hið bezta við uvdirspil Jóns gít-
-ttrleikara. Rvöldhúmið og glóðin af
arninum gerðu allt svo ævintýralegt
þarnia f fyrnvérandi dagstofu prest-
setursins að Bonane, að ótnúlegt
virtist. Þegar stúlfcurnar hugðust
ganga til svefnhiúss, létu þær í ljós
geig sinn við heimsóbn úr nágrenn-
inu, því að hús þeirra var ólókað.
Fékk umsjónarmaðurinn þeim þá
lykil, svo að þær gætu læst að sér.
Óttuðust þær þá ekki framar óveí-
komna gesti og tóku á sig náðír.
Síðan kom nóttin.
Næsta morgun tók ég eftir því,
að brotnað hafði rúða af boltans
földum kvöldi'ð áður. Bað ég þá um-
sjónarmanninn að meta verðgildi
hennar, því að hún skyldi greidd, en
hann gerði lítið úr skaðanum. Þar
kom þó, að hann fékkst til að taka
við tólf skildingum fyrir rúðuna, og
skiptum við á milli okkar skaðabóta-
greiðsl'unni, ég og einn gagnfræðing
urinn, eftir efnahaf og ástæðum.
Til Bonane kom fódtoið, sem gist
hafði í Allihies, á umsömdum tíma.
Lét margt af því mikið yfir för sinni,
einkum sjóbaði nokkru sem það
hefði noti'ð hjá því vestlæga andnesi,
sem ekið var kringum. Bonanehóp-
urinn brosti og minntist unaðar síns
kvöldinu á undan: Hlýrra mundi
þeim hafa verið um hjartað, sem
þann flokk fylltu. Svo var lagt af
stað áleiðis til Killarney, þar sem
skyldi matazt. Ekið var til norðurs,
og hallaði undan hjólum. Þótti frjó
semi héraðsins og fegurð aukast
mjög, eftir því sem norðar dró. Lá
leiðin á kafla gegnum þjóðgarð ír-
lands, fagurt og fjöibreytilegt, skógi
vaxið svæði með vötnum á vinstri
hönd. Sagðist Jabobi svo fró, að
landsvæði þetta hefði komizt í hend
ur írska ríkinu eins og hér segir:
Ameríkumaður nofckur fluttist með
sjúka dóttur sína til írlands, henni
til heilsubótar, keypti mikla jarð-
eign I Kerryfylki, sunnan við Kill
anníey, og fór að búa þar. Dóttir
hans giftist enskum manni, en fékk
enga heilsubót og andaðist. Þá festi
Ameríkumaðurinn ebki lengur yndi
á Irlandi, en þar sem hann var ó-
ánægður með tengdasoninn, vildi
hann ebki láta jarðeignina ganga til
hans, heldur gaf hana írska ríkinu,
sem gerði úr henni þjóðgarð. Eftir
dauða sinn var hann grafinn stand-
andi í þjóðgarðinum, og stóð minn
ismerki hatrs fagurmótað á hæð einni
skammt frá veginum, sem ekið var
eftir.
Bærinn Killarney stendur við stórt
vatn, Lough Leane (Neðravatn), með
tígulegum fjöllum umhverfis, bakkar
vatnsins, hæðir og fjöll vafin blóm
um og trjágróðri. Áður en bænium
var heilsað, tóku vagnstjórarnir fólk-
inu vara fyrir einu: Á þessum stað,
sem er mjög fjölsóttur af ferða
mönnum, skyildi ekki verzílað, því að
þar værd allt selt með oburverði.
Sýnir þetta meðal annars hugsunar-
semi og rá'ðhjolkistu þessara forsjár
manna vor allra í hópnurn.
Þegar setzt hafði verið að hádegis
verði á aðalhóteiinu í Kiliarney,
komu tveir af gagnfræðingunium,
Elías Jónasson og Gunnlaugur Sveins
son, öllum viðstöddum á óvart með
því að flytja minni afmælisbarna
yfir borðum, og fórst þeim það eink-
ar vel. Gist skyldi á farfuiglaheim-
ilinu við Killarney tvær næstkom
andi nætur. En þar eð sól var enn
hátt á lofti, þegar lobið var máltíð,
ákváðu leiðbeinendur í samráði við
vagnstjóra að taka langan útúrdúr
norður að Dingleflóa og /estur meö
honum að sunnan. Áður en setzt var
upp í vagnana á nýjan leik, barst
í tal milli Jóns bílstjóra og þess,
er þetta ritar, bærinm Tralee nokkru
norðar og írskt þjóðlag, Rósin í
Tralee, sem ég hafði heyrt fyrir 18
árum á írlandi og mér þótti mjög
fallegt. Bauðst Jón til að syngja það
fyrir mig, ef ég vildi setjast upp í
sinn vagn. Leiddi þetta til þess; að
ég fékk að hafa sætaskipti við Árna
Einarsson og naut þeirrar ánægju
að sitja við hlið frúar hans, Jakolbínu,
það sem eftir var dags, auk þess sem
ég hlýddi á Jón syngia mitt eftir-
lætislag á leiðinni norður að Dingle
flóa, hafði sem sagt, eina rós með
við vinstri hönd, en heyrði lofgjörð
um aðra í fögrum óði og söng.
Ðkið var alla leið til bæjarins Cah
irciveen, vestasta staðar sem heim-
sóttur var í ferðinni, og tafðiist hóp
urinn þar góða stund, því að þarf
ir fólksins og áhugamál voru ýmiss
konar. Svo að dæmi séu nefnd,
kcyí>ti sumt eitthvað smávegis til
minja, annað fékk sér lítinn svaia-
drykk í sólarhitanum eftir langan
akstur, örfáir, og var sá, er þetta
ritar, meðal þeirra, skoðuðu fagra
kirkju í nýjum stíl, sem helguð er
minningu Daníels 0‘Connels, hinnar
miklu frelsishetju íra og. stendur í
bænum, en skammt frá honum eru
rústir fæðingarheimilis 0‘Connels, og
var ekið fram hjá þeim, en þar heit
ir að Carhan, sem hann fæddist.
Heldur fannst mér gróðurlítið og
jafnvel hrjóstrugt i vestanverðu Suð-
ur-iKerry, eða nánar til tekið á norð-
urströnd Iveraghskaga og í nánd
við hana. Alit öðru máli gegnir um
suðausturhluta héraðsins, kringum
Killarney og umhverfis vötnin, þar
sem allt er vafið trjágróðri og biótn
um í skjóli fjallafaðms á alila vegu.
GóðLátleg, roskin hjón veittu öll-
um hlýjar viðtökur á fanfugiaiheim
ilinu við Killarney, þegar lokið var
leiðangrinum um vestanvert Kerry
laugardagskvöldið 27. maí. Aðsetrið
SÍÐARI HLUTI
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAi)
917