Tíminn Sunnudagsblað - 24.12.1967, Side 15

IndriSi og Guðrún með dóttur sína í lystikerru við Sundhöll Reykjavíkur, skömmu
fyrir 1930. Lystikerran kom að margvíslegu gagni. í henni var ýmist ekið mjólk
eða útlendum ferðamönnum eftir ástæðum. Á fridögum skrapp fjölskyldan í
henni upp að Rauðavatni sér til skemmtunar.
inu allt fyrra ár. — En þegar ég
var barn, langaði mig lifandis
ósköp í Miðbæjarskólann til að
læra leikfimi hjá Ingibjörgu
Brands. En skólaskylda var enn
ekki lögboðin og ég var snemma
látin fara að vinna og gat ekki far-
ið í skóla.
Ég var tíu ára gömul, þegar
ég keypti mér fyrstu munnhörp-
una í Breiðfjörðsbúð, hjá mann-
inum minum tilvonandi. Síðan hef
ég oftast átt munnhörpu. Þótt
lítilfjörlegt hljóðfæri sé, er það
betra en ekki neitt. Ég hof alltaf
haft gaman af söng og tónlist, en
það voru ekki aðstæður til að
læra neitt.
Sumarbústaður Indriða og Guðrúnar i
Laugardal.
Þá óskaði ég mér þess, að öll
börn gætu fengið að læra það,
sem þau hefðu hæfileika til.
Nú liggur mér við að gráta, þeg-
ar ég, eins og kemur fyrir, mæti
unglingum, sem hafa tækifæri til
að gera hvað sem hugurinn girn-
ist, svo dauðadrukknum, að þeir
geta varla staðið á fótunum. Fólk-
inu hérna liði alveg dásamlega, ef
það bara kynni að stjórna sér.
Það hefur svo margt, sem við fór-
um á mis við, og því þyrfti aldrei
nokkurn tíma að leiðast, ef það
bara hefði réttan og góðan hugs-
unanhátt. Vinnan þrogkar mann-
inn.
— Við skiptum einum fjórum
sinnum um jarðnæði, segir Indr-
iði og alltaf fannst mér ég fyllast
nýjum áhuga í hvert sinn. Og allt-
af fannst mér ég vera að græða!
Ætli ég sé ekki eini bóndinn á
landinu, sem finnst hann hafa
alltaf verið að græða?
— Veturinn 1919-1920 dvöldum
við í Reykjavík. Þá sáum við alla
sjónleiiki, sem sýnd voru. Ó, hún
var dásamleg hún Stefanía Guð-
mundsdóttir! segir Guðrún.
— Loks fengum við okkur jörð
í Reykjavík, Eskihlíð C, segir Indr-
iði. En vöxtur bæjarins flæmdi
okkur þaðan og þá komum við
hingað í Þingiholtsstræti 15 og
[höfum verið hér í 26 ár. Ég á
hér tvær húseignir, að vísu ekki
ný hús. Verzlun opnaði ég, og
stóð í búðinni sjálfur. Það var
ekki íaust við', mð nágrannakaup-
mennirnir brostu að sveitakallin-
um, sem allt í einu var orðinn
innanbúðarmaður, en þeir hættu
fljótt að hlæja. Indriðabúð gekk
prýðilega, unz ég fékk slæma lær-
taugargigt, og þoldi ekki lengur að
standa við afgreiðslu. Síðan hef
ég leigt húsnæðið.
Ég á 26. hlutabréfið í Loftleið-
um, og ég hefði haft gaman af
að segja þér, hvað ég á í banka-
bók, bara til þess að þú gætir
borið það saman við eignir okkar,
þegar við komum í hellinn.
— Hundrað þúsund?
Indriði er dálítið drjúgur, en
vill ekkert láta uppi.
— Okkur hefur gengið vel, en
það er svo sem ekki mikið ríki-
dæmi á nútíma vísu, allra sízt á
reykvísku.
— Við höfum alls staðar reynt
að laga til í kringum okkur, þar
sem við höfum komið, segir hús-
freyjan. Hún sýnir mér út um
gluggann fullvaxið reynitré, sem
hún hefur plantað fingurháu.
— Hefði ég bara ekki verið svo
óheppinn að detta í fyrri viku í
hálku á Amtmannsstígnum og
handleggsbrotna, segir Indriði. En
það var lí.ka bending frá guði.
Hann stjórnar öllum mínum gerð-
um. Ég ætlaði nefnilega að fara
að óhlýðnast honum Kristjáni
Sveinssyni, og fá mér veikari gler-
augu. Hann sagði, að ég mundi
venjast þessum, en ég var öþolin-
móður. Nú veit ég, að ég átti að
hafa sterku gleraugun, segir Indr-
iði brosandi.
— Ég hef ævinlega beðið guð
fyrir mér og öðrum, segir Guð-
rún hýrlega. — Og ég elska allt,
sem er gott og fagurt.
TtMINN - SUNNUDAGSBLAi)
1143