Tíminn Sunnudagsblað - 24.12.1967, Síða 20

„ekki skil ég í þvi, að ég eða þorp-
ið hafi breytzt við þessa suðurferð
hennar.“
„Nei, það segirðu þó hverju
orði sannara,“ svaraði Sigriður ,þú
og þorpið eruð alltaf sjálfum ykk
ur lík, en Stinu hentar bara akki
það sama og þegar hún var smá-
barn og þurfti þinnar umhyggju
við og hafði ekkert séð nema þessa
húskofa hérna, fjörðinn og fjöllin
Nú er hún búin að kynnast fleira
og löngu orðin fullþroskuð stúlka,
sem ætti meira að segja að vera
gift og búin að eignast nokkra
króga til að annast!“
„Gift! ekki tíSma það þó, petta
barn!“ Árnýju ofbauð nú alveg.
Sigríður hló. „Ja, sér er nú hvert
barnið’ Ætli þessu sé ekki h'ildur
þannig varið, að stúlkan hafi hitt
pilt í suðurferðinni, sem hún hafi
orðið skotin í Hér kynnist nún
aldrei neinum — þú sérð um það!"
Árný hafði nú fengið nóg af
hreinskilni vinkonunnar og hypj-
aði sig heim. £n eft-ir þetta gaf
hún dóttur sinni enn nánari gæt-
ur en áður. Og brátt þóttist hún
viss um það. að ekkúværi allt með
felldu um hennar hag, þótt viðmót
stúlkunnar væri nú að vísu fallið
i fyrri skorður. að heita mátti.
Þetta var annað — og alvarlegra.
Áhyggjur Árnýjar jukust með
hverri viku, sem leið, og það var
hún orðin viss um. að annað hvort
væri telpan veik eða — eða hún
hefði kynnzt pilti — eins og Sig-
riður hafði verið að fleipra með
— og það helzt til náið. Hún
reyndj að spyrja Kristínu, en
græddi ekkert á þvi, hún kvaðst
hvergi kenna sér meins, og þegar
Árný drap á hitt — þennan ótta-
lega grun sinn — þá sneri „barn-
ið“ bara upp á sig og svaraði út í
hött. Að lokum stóðst Árný ekki
mátið og skipaði Kristínu að koma
með sér til læknis. Þegar þang-
að kom, hafði hún orð fýrir dótt-
ur sinni og lýsti því, sem að var,
og ótta sínum við að „barnið"
yæri veikt.
Læknirinn sagði fátt við því, en
lét Kristínu koma inn fýrir með
sér til rannsóknar. Að henni lok-
inni kom hún út kafrjóð og skömm
ustuleg, en hann brosandi, og
sagði Árnýju, að ekki gæti hanh
betur fundið en stúlkan væri stál-
hraust — hún myndi einungis
sennilega gera móður sína að
ömmu að vissum tíma liðnum.
Árný var svo ofan dottin yfir
því að fá þarna sinn versta grun
staðfestan, að hún varð rétt orð-
laus í bili — aldrei. slíku vant.
Hún bara skipaði Stínu að koma
sér í kápuna og þrammaði síðan
heimleiðis með hana, hnarreist og
fasmikil. Þegar heim kom, leiddi
hún Stínu inn í svefnherbergi sitt
og læsti að þeim, áður en hún
baðst skýringar á þessu ástandi
hennar með viðeigandi vandlæt-
ingu í fasi og raddblæ.
Kristín guggnaði alveg fyrir þess
um aðförum móður sinnar og
fleygði sér skælandi upp í rúm.
Árný kvað henni lítið gagna að
grenja, úr því sem komið væri —
nær að segja sér, hver væri faðir
að barni hennar.
En grát Stínu herti, og hún
stamaði: „Þa-það get ég ekki.“
Árnýju rak í rogastanz, og lá við,
að hún stamaði líka: „Ha — get-
urðu ekki? Áttu kannski við, að
þú vitir ekki, hvar eða hvenær þú
hefur verið með karlmanni?
„Jú, jú, í skipinu. Á leiðinni suð-
ur.“
.„Jæjai Og hver er hann þá?“
„Það veit ég ekki — skilurðu,"
stundi Stína milli ekkasoganna.
„Veiztu ekki?“ Árný var nú al-
veg agndofa. „Veiztu ekki, hvað
hann heitir? Hvernig leit hann út?“
„Það — það veit ég ekki! Það
var myrkur."
„Alltaf batnar það!“ Árnýju var
nú orðið þungt um mál. Hana
yfirþyrmdi svo, að reiðin varð að
víkja. „Þú veizt þá líklega ekki
heldur, hvort þetta hefur verið
skipsmaður eða farþegi?“
„Það var — var víst skipsmaður.
Hann átti klefann. Óli kallaði hann
Brand."
Árnýju létti ofurlítið, hún horfði
hugsandi út um gluggann um
stund, en skipti sér ekki frekar af
Stínu. Það þýddi víst lítið að tala
meira við hana, hún — Árný —
yrði ví.st að taks þetta mál í sín
ar hendur.
Með næstu skipsferð suður fór
þykkt bréf frá Arnýju til dóttur
sinnar í Reykjavík. Jóhanna þekkti
iÓla — og hún væri þá ekki eins
lík henni móður sinni og sagt var,
ef hún reyndist ekki manneskja
til þess að kornast til botns í þessu
máii. Og þetta fannst Árnýju enga
bið þola — hún ætlaðist svo sann-
arlega ekki að bíða þess, að barnið
fæddist, áður en hún kæmi öllu
í kring, hvað faðernið snerti. Hysk-
ið hérna í Skálavík gat haft sér
annað til bragðbætis á borðum
slúðursins en að barnið hennar
Stínu væri föðurlaust — Árný var
allt í einu hætt að kalla Kristín u
„barnið“.
Loks rann sú stund upp, að Ár-
nýju barst bréf frá Jóhönnu dótt-
ur sinni: Kafli úr því var á þessa
leið:
„. . . Það var alveg rétt af þér
að fara ekki að eltast við Óla þarna
um borð í Keili, þar sem þorps-
búar eru alltaf að þvælast. Það
hefði verið fljótt að nasa það uppi,
að eitthvað sögulegt væri á seyði.
En mér finnst nú nog samt með
þetta ástand hjá Stínu, þótt al-
menningur viti ekki af því. Ég
skil bara ekkert í stúlkunni að
steypa sér út í þessi vandræði og
verða sér og sínum svona
til skammar! Og verra hefði þáð
getað orðið, ef ég hefði ekki kunn-
að að haga orðum mínum, þegar
ég átti tal við Óla. Auðvitað varð
ég að segja honum, hvernig komið
væri fyrir Stínu, og svo fór ég að
minnast á Brand og lét sem ég
vissi heilmikið! Þá varð hann eitt-
hvað skrýtinn á svipinn, og svo
glopraði hann út úr sér iullu
nafni hans — hann heitir Híldi-
brandur Árnason og var vélstjóri
á Keili, en er nú hættur þar og
kominn í siglingar á einum Foss
inum. Ég fékk líka heimilisfang
hans og var þá ekkert að tvínóna
við það að fara beint heim til nans.
En hann var þá ekki heima, svo að
ég gerði mér lítið fyrir og las
kellu hans pistilinn — hann er
nefnilega kvæntur og á tvö oörn.
Ég lét hana hafa greinagóða !ýs-
ingu á lifnaði manns hennar, þegar
hann væri skroppinn frá augunum
á henni, og ég sá það alveg á
henni, að hana langaði til að re-<a
mig út. En auðvitað þorði hún bað
ekki, þar sem ég hafði þó vit á að
segja henni strax í byrjun, hver
ég væri. En ég skildi þannig við
hana, að ég er illa svikin, ef
Brandur fær ekki bágt, næst þeg-
ar hann kemur heim! Svo tala ég
nú auðvitað við hann sjálfan seinna
og þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur út af því. að barnið henn-
ar Stínu verði föðurlaust, þótt
ekki hafi hún mann upp' úr
þessu krafsi — sem mér sannar-
lega fyndist þó kominn tími til hjá
henni. En það er víst sem mig hef-
ur grunað, að þú haldir hana held-
ur strangt, og líklega hefur hún
einmitt grætt þetta á því . .
1148
T f « » iM N - SUNNUOAGSBLAÐ