Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 7

Helgi Kristinsson: RÚSSNESKUR KÓSAKKADANS Er kvöldar á sléttunum, kveikjum við bál og kverkarnar vætum og hressum þreytta sal
r ■■ f Til ásta f>á laðar oss ungra meyja fans, í eldskini fölu þær stíga villtan dans.
ÞRJÁR SÖNGVÍSUR Og nóttin svo líður við ást og glasaglaum. — Vor gæfa er hverful og ævitíðin naum.
> UM SKAMMA STUND -
BRIM (Tileinkað stúlku, sem hryggbraut höf. flissandi 1964).
Þín ekkasog rjúfa rökkurþögn, svo reika fer hugur meö kvíöa og hrylling um heljarslóð víða. Hvort boöar þú farmanni banastund og bugar hans þrek af grimmri lund, eða ertu gegn vá hann að vara? — Ó, véittu mér ró þinna svara. Um skamma stund vort æskuyndi hlær, en ellin jöfnum skrefum þokast nær, því skaltu meðan létt er spor og lund í leik og dansi eyða hverri stund. Því enginn kallar augnablik úr aldasjóð. — Með öldungsblóð má dapur hugur þrá og sakna. í dag þér gleðibikar borinn er. hann boðinn aldrei framar verður þér.
ur, las ég í blöðunum, að þetta
Ihafði í raun og veru gerzt — ná-
ifevæmlega eins og mig dreymdi
það.“
íslendingum þykir gaman að
segja drauma sína.....
Á Hvítárvatni var jaki á floti.
Jökullinn hafði kelft eins og þeir
segja —stórt flykki hrapað úr
honum niður í vatnið, og nú
sveimaði það þarna. Ég hafði ekki
búizt við, að sjá slíka sjón óra-
leiðir inni í landi.
„Ég minnist þess“, sagði leið-
sögumaðurinn, „að fyrir þrjátíu
árum voru margir jakar á vatn-
inu. M var jökullinn stærri. Það
sést utan í fjallinu, hvar jökull-
inn hefur legið. Veður fer hlýn-
andi hér á íslandi.“
Handan Hvítárvatns fórum við
yfir Svartá. Sléttlendið, sem við
komum nú á, teygði sig upp að
flötum fjöllum. Eri hér beygðum
við út af veginum og stefndum
til Kerlingarfjalla...
Klukkan var um átta, og það
var skýjað. Sólin gægðist þó fram
úr skýjarofi og varpaði gullnum
lit á nakta tinda dökkra fjalla.
Hér og þar um örfoka landið
voru gulgrænar mosabreiður.
Langt í norðri glitti í sporð ann-
ars jökuls. Og nú kom á í aug-
sýn — það var eins og silfur-
strengir hrísluðust um svarta
grjótauðnina.
Við fylgdum ánni, og þegar við
komum upp á brekkubrún, sáum
við búðirnar í Kerlingarfjöllum.
Skíðaskáli með svo bröttu þaki,
að hann líkist bókstafnum A, stóð
þar á skjólgóðum stað í dalverpi
neðan við skíðaslóðirnar. Nær veg
inum var skálinn,|sem við áttum
að gista í. Allir flýttu sér út úr
bílnum og seildust eftir farangri
sínum uppi á þakinu. Það var nfst-
andi kalt að koma út úr hitan-
um í bílnum. í einu herbergi skál-
ans, sem mér hafði verið sagt, að
væri harla íburðarlaus, voru
rekkjur meðfram veggjum og borð
á gólfi. Þar var þægilegt fólk, sem
kveikti þegar á lampa og olíuvél
— méðal þess Haraldur Haralds-
son, húsameistari úr Reykjavík,
sem iðkaði fjallgöngur næstu daga.
Ég fór niður í skíðaskátoiin, og
kom þaðan aftur með mat, sem
mér hafði verið ætlaður, og kaffi-
fcönnu. Þessu deildi ég með
sænsku stúlkunni. Þetta var
greind stúlka, gulfreknótt í and-
liti, hugfangin af náttúrunrii og
sagðist oft hafast við ein sín liðs
í kofa í skerjagarðinum úti fyrir
Leginum. Hún hét Britta Lind-
blad.
Þegar við höfðum satt hungur
okkar, fórum við niður í sfeíða-
skálann. Hann var prýðisgóður og
hitaður með vatiji úr laug, sem
var skammt frá. Þar sat ungt,
syngjandi fólk með gítara sína á
gólfinu, og þar var dansað af
slíku fjöri, að allt lék á reiði-
skjálfi. Ef ég hefði verið yngri
og ætlað mér á skíðaslóðir í Mið-
Evrópu í stað þess að fylgja
straumnum suður á Majorka (ég
hef ekki stigið á skíði í tuttugu
ár), hefði ég breytt áfcvörðun
minni og kosið Kerlingarfjöll á
íslandi og skíðaskólann þar, sem
stjórnað var af þrem ágætum
mönnum, sem allir kenndu íþrótt-
ir í skólum landsins, auk einnar
bóklegrar greinar: Valdimar Örn-
ólfsson frönsku, Eiríkur Haralds-
son þýzku og Sigurður Guðmunds-
son sögu. Sumarlangt er nóg af
snjó uppi í hlíðum Kerlingarfjalla,
þótt ganga verði nokkurn spöl,
sem ekki er bílfær.
Okkur var nógu hlýtt, og við
sváfum ágætlega í svefnpokunum
í skála Ferðafélagsins, fórum á
fætur klukkan sjö og brugðum
okkur í bað — í ánni. Þetta var
fagur sólskinsmorgunn, andvarinn
fremur hressandi en hann væri
napur. Sænska stúlkan kom á
vettvang, og við gengum upp á
fjallsöxlina, þar sem sá yfir dal-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
55