Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 19

Faxaflóa. En mér rann öll reiði,
þegar ég sá hvar sængurfatapok-
inn drúpti þögull í einu horni
sláturhússins, en koffortið mitt
mölbrotið í miðju og bundið sam-
an með snærisdræsum.
„Hann var lítið geinn fyrir drukkinn ogekki dnasmaður heldur."
BJÖRN DANÍELSSON:
Nætursvefninn varé ekki alltaf
eins mikill. Enda er bmI
svefn að gera, ekkert me* umh
gera heldur, þegar ásrcín f« «ldj
um sálina, hold og taugar. — Þá
er hún nóg viðurværi.
Þannig streymdi þetta sumar
áfram, þykkt og heitt, mótt og-
æst og fullt af fyrirheitum.
Foreldrum hans fannst vlst ekki
mikið um þetta stúss, en þau létu
kyrrt liggja.
Leið svo fram til gangna, að
ekkert bar til tíðinda öðru merk-
ara. Heyin komust í hlöður og
tóftir, og síðasta rakið var tekið
í poka og hrífur og önnur amboð
sett inn í skemmu.
Svo fór hann auðvitað í göng-
urnar. Þær stóðu f heila fimm
daga, og hann hlakkaði til heim-
komunnar allan tímann. Það stóð
heldur ekki á kossum og þess leið-
is, þegar hann hitti hana góðu sína
kvöldið, sem gangnamenn komu
ofan.
Daginn eftir var svo réttardag-
urinn.
★
Ákveðið hafði verið að halda
ball í samkomubúsinu að kvöldi
réttardagsins, og þangað streymdi
unga fólkið. Auðvitað fóru þau
þangað bæði. Hann hafði að vísu
nagandi kvíða undir bringspöiun-
um, vegna þess að seinni hluta
dagsins hafði einhver fjárans
Reykjavíkurbíll komið að réttinni,
og með honum voru strákar, sem
hún þekkti. Og honum fannst sem
.... ]N
- SAGA í GÖMLUM STÍL -
Þið, sem búið við Hlíðarstíginn,
hljótið að muna eftir honum.
Ekki vegna þess, að hann væri
svo stór, myndarlegur eða aðsóps-
mikill. Onei. Hann var tæpur með-
almaður á hæð, gekk álútur, vana-
lega með hendur á baki. Oftast
var hann í gömlum og slitnum
vinnufötum, venjulega bláum. Þau
voru sjaldan hrein. Hattkúf hafði
hann, ljótan og upplitaðan, og oft-
ast héngu tjásulegir lokkar niður
á ennið — fram undan hattbarð-
inu.
Ef maður mætti honum og kast-
aði á hann kveðju, tók hann að
vísu undir, en leit tæpast upp, og
ef hann gerði það, var augnaráð-
ið flóttalegt og skimandi. Sjaldan
sást hann vel rakaður, nema á
helztu tyllidögum. Úfnir brodd-
arnir stóðu út í loftið, og kring-
um munninn og niður hökuna
voru þeir aðeins dekkri en ann-
ars staðar, sem virtist stafa af ó-
hóflegri neftóbaksnotkun. Var það
sá eini munaður, sem hann veitti
sér.
Hann var ókvæntur og barnlaus,
en sú saga gekk í plássinu, að
endur fyrir löngu hefði hann átt
sitt ævintýr. Þá var hann ungur
og snotur maður. Það var óra-
löngu fyrr en hann flutti á Hlíðar-
stíginn. Þá átti hann heima upp
í sveit, var einkasonur bóndans á
Eyri og stóð til, að hann tæki við
jörð og búi af foreldrum sínum.
Að vísu var ekki við miklu að
taka. Efnin voru aldrei mikil, en
þau höfðu haft vel fyrir sig og
aldrei verið upp á aðra komin.
Þá var það, sem hún kom, kaupa
konan að sunnan. Hún kom að
vísu ekki að Eyri, heldur að Mel,
næsta bæ. Það var örstutt milli
bæjanna, og tún og engi lágu sam-
an. Þess vegna var það ofur eðli-
legt, að ungu hjúin hittust fljót-
lega, enda varð það svo.
Henni leiddist víst, stelpunni.
Á Mel var ekkert af ungu fólki,
sem hægt var að eiga samleið með.
Þar voru bara hjónin og krakkar
innan við fermingu. Þess vegna
æxlaðist það einhvern veginn þann
ig, að hún fór að gera sig líklega
við unga manninn á Eyri.
Hann var blessaður sauður og
sakleysingi og tók öllum blíðuhót-
um með hrifningu og þakklæti,
sannfærður um, að þarna hefði
hann nú hitt elskuna sína, eina
og sanna.
Allt þetta sólríka sumar lifði
hann sem í draumi. Sérstaklega
varð síðsumarið gjöfult, þegar
kvöldin urðu rokkin, og þau kann-
ski samferða eins og af hendingu,
þegar komið var heim af engjun-
um, Þá var ekki örgrannt um, að
hvislað væri mörgu loforði, bæði
heitu og stóru.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
67