Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 3

/
rr.jj;:.::;

1 • 'i nv: i.

T í M I N N - SUNNUDAGSBLA£>
Óviða er harðari iífsbarátta háð en í sjónum. íbúar
hafsins éta aðra og verða sjálfir étnir. En þó að flestir
fari að ránum, ber það líka við, að tvær fisktegundir
lifa saman i sátt og samlyndi og veita jafnvel hvor
annarri gagnkvæma þjónustu. Um slíkt má finna mörg
dæmi meðal dýra, jafnt í sjó sem á landi.
Það er lifsbjörg sumra smáfiska að éta lýs og fleiri snikju-
dýr af öðrum stærri. Virðum þessa tvo fyrir okkur. Þegar
litli fiskurinn vill fara í lúsaleit, syndir hann að hinum
stærri og hnyllir hann, svo að hann verði ekki étinn í mis-
gripum. Stóri fiskurinn sperrir þá út uggana þakklátur
þeim, sem vill þrífa hann.
Sumir fiskar geta sogið sig fasta á
aðra. Þeir eru þá með sogskálar ein-
hvers staðar á skrokknum. Þessl er
með þær ofan á krummanum. Hann
lætur hákarla og skötur flytja sig
víða um höf.
Þegar gestgjafinn sem hér er hákarl,
hremmir bráð, sleppa litlu fylgifiskarn
ir taki sínu og taka þátt i máltiðinnl.
Þegar þeir eru mettir, sjúga þeir sig
fasta á ný og haida áfram ferðinni.
Þannig verða hinir stóru fiskar að
fara ferða sinna með fylgifiskana
hangandi utan á sér, hvort sem þeim
er það Ijúft eða leitt. Það er endur-
gjaldið, að smáfiskarnir éta óværð
af gestgjafanum.
T"-> f ' i:>)ui:iiiuiuiimii -i .1 ii t 1 •<íi
4 £ i *í "lii r i II
lillilni llilifflllil J:iii! li
,13 ff/. f _
v/ i ■ - & rf*
- w;i
.... _ ' I
i i „níi. 'l'ii •
Til er ránfiskur einn, langur og
mjór, og hefst við i miklum sjávar-
gró^íri. Afkvæmið vefur sig utan um
snoppuna á föðurnum, sem ella
myndí éta það.
Lúðurfiskurinn lætur fyrirberast á Stundum dyljast lika lúðurfiskar mitt
baki friðsamra fiska. Þegar slíkir i torfu smáfiska, er aðrar sjávarverur
ferðafélagar nálgast bráð, gerir lúð- óttast ekki. Þannig á hann oft auðvelt
urfiskurinn leifturárás og hremmir með að komast að eftirsóttri bráð.
hana.
Teikningar og lesmál: Charlie Bood.