Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 14

stýri og Björn Eymundsson við
hlið hans, vita Hornfirðingar, að
öllu er óhætt, þótt sjór sé viðsjáll>
Úti fyrir Hornafirði var þung
alda, og Esja gamla vaggaðist á
söltum báruföldum austan við
Sker. Reynt var að leggja vélbátn-
um að skipshliðinni, en gekk frem
ur illa. Lagi var sætt við að flytja
póst og farþega milli vélbátsins
og skipsins og þurfti mikla að-
gætni, svo að ekkert slys yrði. En
allt tókst þetta án nokkurra óhappa,
sem vafalaust hefur mátt þakka
snilldarstjórn þeirra, sem á bátn-
um réðu. Ég hafði merkt koffort-
ið mitt og sængurfatapokann „far-
þegaflutning“ til þess að forðast
óþarfa útgjöld og sparaði mér með
því nærri tuttugu krónur. Slíkt
var algengt á þeim órum. En meira
öryggi var í að kaupa farangur
sinn í frakt. Ég beið á þilfari
Esju, þar til ég sá farangur minn
í skipstalíunni. Svo reið alda und-
ir bátinn og lyfti honum svo hátt,
að ég sá skrúfuna þurrka sig úr
sjó, ólag reið yfir, en farangurinn
komst inn á þilfarið, blautur og
hrakinn. Mig iðraði þess þegar, að
hafa ekki keypt hann í frakt og
hugðist gera það á næstu höfn,
en það varð aldrei annað en ráða-
gerð, því að ég hrökklaðist þegar
undir þiljur og átti þaðan ekki
afturkvæmt vegna sjóveiki fyrr en
ég kom til Húsavíkur. Þegar til
Húsavíkur kom, var allþungur sjór
af norðaustri, og Esja lagðist úti
á víkinni alllangt frá landi. Engar
hafnarbætur voru komnar á Húsa-
vík og höfnin óvarin fyrir haföld-
unni, sem byltist óhindruð inn að
SIGURDUR BJARKLIND
— lét ekki skólastráka ráða skipa-
afgreiðslu á Hósavík.
strönd Skjálfandaflóa og myndaði
þar hvíta brimskafla. Esja lá þarna
alllengi án nokkurs sambands við
land, og voru ýmsir farnir að
halda, að áfram yrði haldið án
viðkomu á Húsavík. Laust fyrir há-
degi kom þó lítill vélbátur úr
landi og tók farþegana, sem til
Húsavíkur ætluðu. Voru það nærri
tuttugu piltar og stúlkur af Aust-
ur- og Norðausturlandi, allt vænt-
anlegir nemendur við Laugaskóla.
Á Húsavík var yfirstandandi verk-
fall, og slík var harkan þar þenn-
an svala haustmorgun, að bannað
var að flytja nokkrar vörur úr
skipinu nema þær, sem fahþegar
gætu sjálfir tekið með sér.
Á bryggjunni stóð kaupfélags-
stjórinn, Sigurður Bjarklind, og
skipaði fyrir verkum. Ég mun hafa
verið einna elztur í hópi nemenda,
og brátt hóf ég samningaviðræð-
ur við kaupfélagsstjórann um að
fá lánaðan bát hjá kaupfélaginu
og manna hann skólapiltum frá
Laugum til að sækja flutning okk-
ar út í skipið. En kaupfélagsstjór-
inn var ósveigjanlegur og sagði,
að hér réði Kaupfélag Þingeyinga
skipaafgreiðslu, en ekki farþegar,
og brátt sigldi Esja út flóann í
átt til Akureyrar. Sú var bót í
máli, að strandferðaslhpið Súðin
var á austurleið og átti að mæta
Esju á Akureyri. Hringdi ég nú
þegar til kunningja míns þar og
bað hann að fara í lest Esju og
fá allan farangur okkar Lauga-
manna fluttan yfir í Súðina. Var
það gert með aðstoð skipsmanna,
EINAR OLGEIRSSON
— áttl Haraldi á Einarsstöðum
i Reykjadal tíf aS launa. Þá var
enn sá timl að menn komust I
mannraunir i verkalýðsbaráttunni
en þrátt fyrir samvizkusama leit,
fannst ekkert af farangri mínum,
enda munu vömr frá Hornafirði
hafa lent neðst í lest skipsins.
Ég skal alveg sleppa því hé-r,
að lýsa hugrenningum mínum, þar
sem ég stóð á hlaði Laugaskóla,
sviptur aleigu minni, að undan-
skildu sumarkaupinu, rúmlega
fjögur hundruð krónum. Mér var
skapi næst að hverfa burtu úr
iskólanum þegar á haustnóttum,
en ég ákvað þó að þreyja við
þröngan kost og bíða átekta.
Margt getur skemmti-
iegt skeð
í Þingeyjarsýslum var sólfar og
blíða fyrstu dagana eftir að við
komum norður, og voru það mik-
il viðbrigði fyrir okkur, sem kom-
um þangað úr niðdimmri Aust-
fjarðaþokunni og einu mesta rign-
ingarsumri þessarar aldar á Aust-
urlandi.
Enn v«r rúm vika til skólasetn-
ingar, og notuðum við þessa daga
til að hjálpa til við ýmis störf,
sem leysa þurfti af hendi, áður
en skólinn tók til starfa. Nokkrir
skólapiltar kölkuðu innan gömlu
sundlaugina, sem þá var í norð-
austurhorni kjallarans, ýmsir tóku
upp kartöflur úr garði Áskels Sig-
urjónssonar í brekkunni fyrir of-
an Ástarbrautina, og aðrir slátr-
uðu hestum, söltuðu kjöt í tunn-
ur, gerður slátur og ótal margt
fleira, en inni ómaði skólinn af
fótataki fólks, mettuðu vinnugleði,
undir stjórn Katrínar, systur
Karls alþingismanns Kristjánsson-
ar á Húsavíkv En Katrín gekk
undir því virðingarheiti að vera
nefnd „ljósmóðir“ skólans vegna
eftirlits með steinolíulömpunum,
því að rafmagn var enn ókomið
þangað.
Brátt varð endir á sólfarinu og
blíðunni í Þingeyjarsýslum, og tvo
síðustu sumardagana var brostin
á stórhríð með frosti og fönn. Þá
klæddust sumir skólapiltanna
stormúlpum og lambhúshettum og
brutust út í hríðina til hjálpar við
að bjarga fé í hús á bæjunum í
kring. Vegna veðurofsans varð
að fresta skólasetningu fram á
fyrsta sunnudag í vetri. Alltaf
var ég öðru hverju að spyrja
skipaafgreiðsluna á Húsavík um
farangur minn, án þess að hafa
nokkur upp úr þvi, og helzt leit
út fyrir, að þetta hefði lent i vota
Í2
flHINN — SUNNUDAGSBLAÐ