Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 10

Ihundrað og sex árum, upphaf
hins nýja myndlistarlífs.
En nú var Sigurjón Jóhannsson
pop-málari búinn að læða inn hjá
mér vissri myndrænni forvitni út
fyrir takmörk blárra fjalla. Og
skyndilega var ég kominn í snert-
ingu við atburðarás, sem allir
kannast við, þú ert kynntur fyrir
áður ókunnum manni (eða í þessu
tilfelli fyrirbæri) íog allt í einu
sérðu nafn hans í hverju blaði,
þó þú hafir aldrei tekið eftir því
áður.
Nema það, að ég hef ekki fyrr
kvatt Sigurjón en hér í bænum
er opnuð, ekki málverkasýning,
heldur ljósmyndasýning, sem höfð-
ar að yfirgnæfandi leyti til form-
skyns áhorfandans. Það vantaði
bara, að ég færi ekki þangað!
Ljósmyndarinn, Leifur Þorsteins
son, bláeygur, ennisbjartur, 34 ára
Reykvíkingur, er varla sú mann-
gerð, sem almenningur er vanur
að gefa listamannsnafnið. Hann
vinnur alla vikuna frá morgni'til
k’völds við að taka auglýsingaljós-
myndir og framkalla þær. Allir
héldu, að eina áhugamál hans þar
fyrir utan væru vélar. Kunningj-
arnir og jafnvel eiginkonan henda
gaman að því, að bezta sunnudags-
skemmtun hans sé að leggjast und
ir litla, franska bílinn sinn, Sítr-
ónuna, tína hann allan suridur í
smáparta og setja hann aftur sam-
an. Og enginn veit, hvort það er
hann eða tíu ára gamli sonurinn,
sem hefur meira gaman af stóru
leikfangajárnbrautinni, sem smátt
og smátt hefur lagt undir sig heilt
herbergi í íbúðinni. Þeir feðgar
hafa smíðað undir hana geysistórt
krossviðarborð, þar sem þeir
gera hæðir og brýr og raða upp
pínulitlum húsum, og meira að
segja ljósmerkjum, sem kvikna og
slokkna í alvöru.
Jæja, en svo er það með þenn-
an mann, að sem hann,hefur lagt
bílnum sínum einhvers staðar í
bænum og stígur út, kannske til
að hitta atvinnurekanda, sem þarf
að fá góða mynd af sápustykki
eða lýsisflösku, þá getur það hent
hann að sjá allt í einu tvo hús-
gafla bera þannig hvorn við ann-
an, að hann fær ekki við sig ráð-
ið fyrr en honum hefur tekizt að
festa þá á . filmu. Og hafi hann
einu sinni tekið það í sig, þá get-
ur hann ekki hætt, fyrr en hon-
um finnst hann hafa náð þeim
þannig á filmuna, að þeir spegli
þau áhrif, sem hann varð fyrir,
þegar hann sá þá fyrst. Það getur
tekið margar klukkustundir, og
marga metra af filmu, en það
skiptir hann ekki máli.
„Starfsbræður mínir eru marg-
ir hissa á mér“, segir hann. „Þeir
flýta sér út úr bænum um helg-
ar til að ná myndum af fjalla-
tindum eða gullnu sólarlagi, þeg-
ar ég er að lóna kringúm gamla
húskofa. Þá kemur upp í mér
þrjózkan, og ég hugsa sem svo,
að ég skuli sýna þeim, að þök
og gluggar eru líka töfrum gædd,
ef rétt er að þeim farið. Ég veit
ekki nema þessi sýning mín stafi
meðfram af löngun til að halda
þessu sjónarmiði fram. Og gó,

-■ s'

Strákarnir með þríhyrnda Indíánatjaldið mynda skemmtiiega a ndstæðu við stóra, kuldalega fieti húsanna i bakgrunninum.
Þv( miSur sljókka andstæðurnar I prentunlnnl.
58
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ