Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 8

„Það var erfiSast alls í gönguferðinni að komast að þessum
sérkennilega drangi."
inn, og komum til baka mjög lyst-
ug, að ágætum morgunverði í
ekíðaskálanum. Þar voru smurðar
ihanda mér fáeinar brauðsneiðar
til þess að maula um daginn. . .
Við lögðum af stað um tiuleyt-
ið, og í hópnum var drengurinn
fimm ára gamall með móður sinni.
Tveir piltar og tvær stúlkur tóku
sig fljótt út úr, því að þau ætl-
uðu að klífa þann tind Kerlingar-
fjalla, sem hæstur er. Við hin ská-
&neiddum hlíðar fjallsins, þar sem
snjórinn náði lengst niður, í fylgd
með fararstjóranum. Eftir skamma
■göngu blasti við nýtt umhverfi.
Milli fjallanna, sem voru flekk-
ótt af' snjó, risu gufumekkir upp
úr heitri og litauðugri jörð og
Vöfðust um dalverpin eins og þoka.
í læk, sem við fórum yfir, var
volgt vatn. Gufa þeyttist með
hvæsi og sogum upp úr ryðrauðri
þúfu. Gult augað, sem hún
streymdi upp um, minnti á kan-
ínuholu, og brennisteinsþefinn
'lagði langar leiðir að vitum okk-
ar. Leirinn var volgur og svo seig-
ur, að erfiðleikum var bundið
að komast yfir eitt af þessum
rauðu flögum. Mest bar á ljós-
brúnum lit í þessum litauðugu dal-
verpum — fagurskærunr. undir
bláu heiði og miili hvítra fanna.
Litbrigðin voru margvísleg, og
sums staðar var jarðvegurinn bæði
svartur og dökkgrænn...
Við gengum allan daginn 1 glaða
sólskini — yfir fannir í hlíðum,
eftir hraunhryggjum og um grýtta
hálsa. Hvergi sást runní eða nokk-
ur gróður, sem næði upp yfir
steinana. Loftið var svo tært, þar
sem ekki lagði upp gufu, að ekk-
ért fór forgörðum af sólarhitan-
um. *nvel hjarnbreiðurnar geisl
uðu honum frá sér. Þykkar þeys-
urnar voru allt of heitar, og þess
vegna fórum við úr þeim og bund-
um þær um mjaðmirnar með því
að hnýta saman ermarnar að fram
an. íslenziku stúlkurnar, sem van-
ar eru svölu loftslagi, voru ekki
í öðru að ofan en brjóstastúkun-
um einum og kipptu sér ekkj frek-
ar upp við það að ganga þannig,
nálega berar, en kvenfólkið á bað-
ströndum okkar í efnisrýrum bað-
fötum sínum. Líkt og kynsystrum
þeirra annars staðar á Norðurlönd
um var þeim nálega helgiathöfn
að láta sólina skína á bert hör-
undið.
Við mötuðumst þar sem útsýn
var fögur um gufudali og fanna-
hliðar og héldum síðan áfram, þar
til við komum að rauðgulri hlíð,
sem alsett var augum, er engin
gufa streymdi lengur upp um.
Seinna komum við að djúpu
gljúfri, þar sem furðulegir kletta-
drangar sköguðu upp í loftið eins
og vígtennur. Um gilið hlykkj-
aðist á milli steina, og niður í hana
fossuðu lækir hér og þar.
Héðan var viðsýni mikið, og
handan dalsins var riakið, litskrúð
ugt fjall. Fjallið var snarbratt nið-
ur í dalbotn, en í miðri hlíðinni
reis hár steindrangur. Að þessum
einkenrtilega drangi áttum við að
ganga, sagði leiðsögumaðurinn.
Hann hélt þó, að það væri ofviða
litla drengnum, sem hafði haldið
f við okkur allan daginn og aldrei
kvartað, þótt honum skrikaði fót-
ur eins og oft henti okkur öll.
Þau mæðginin sveigðu því fyrir
fjallið niðri í dalnum.
Það var erfiðast alls í þessari
gönguferð, að komast að drangin-
um einkennilega. Fjallshlíðin var
skriðurunninn og hvergi fast fyrir
fæti. Við kjöguðum þetta í hægð-
um okkar í sporaslóð, svo að ekki
ylti grjót undan fótum þeirra, sem
á undan fóru, á hina, er neðar
voru. Þessi furðulegi drangur
reyndist úr hraungrýti, um það
bil sextán metrar á hæð...
Leiðsögumaðurinn sagði, að við
hefðum gengið þrjátíu kílómetra.
Litþ drengurinn var dauðuppgef-
inn, enda hlýtur hann að hafa geng
ið meira en tuttugu og fimm kíló-
metra. Það var laglega af sér vik-
ið. Öll vorum við þreytt, en þetta
var eftirminnilegur dagur.
Á heimleiðinni þurftum við lí.t-
ið að klifra. -Leið okkar lá um
heiðaland, sem teygði sig á milli
grýttra auðna, og þar sást hvergi
trjákenndur gróður. Lækjarbakk-
ar voru víða prýddir fegursta
mosa, sem ég hef augum litið.
Breiðurnar voru svo sem þuml-
ungur á þykkt og liturinn fagur-
grænni en nokkur grænn litur,
sem kenndur er við írland. Þetta
var eins og flos á hörðum virkj-
Framhald á 69. síðu.
56
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ