Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 16

EGILL FRÁ VÍÐIKERI
— bíleigandi og herbergisfélagi greinar
höfundar. Á samveruárum þeirra not-
uðu menn hvorki snjókeðjur né frost-
iög á bíla í vetrarferðum í Þingeyjar-
sýslu.
varið ráðnir ^til þess að flytja
kækninn út í Breiðumýri. Frá skól
anum niður að Reykjadalsá er.ekki
nema steinsnar, en vegurinn þang-
að hallandi og viðsjáll, þegar á
nonum er ís og fönn. Hemlar voru
vitanlega engir á sleðanum og var
þvi sterk taug fest aftur af hon-
um, og skyldu piltar búnir mann-
broddum halda í taugina og hemla
fftir þörfum. Brátt birtist læknir,
klæddur þykkum loðfeldi. Haltr-
aði hann niður stigann af miðhæð
skólans. Nú bárust þær fregnir
út úr skólanum, að læknirinn
væri svo illa haldinn af fótarmeini
sínu, að hann treystist ekki tii að
ganga niður útitröppurnar, og
skyldi því sleðinn fluttur inn í
ytri forstofu. Hljóp þá einhver
galsi í skólapilta, sem töldu karl-
mennsku læknisins ekki vera á
marga fiska eða fullmikið gert úr
fótarmeininu. Báru þeir nú sleð-
ann inn í innri forstofu, fast að
stiga miðhæðar. Nú taldi læknir
virðingu sinni misboðið og varð
all gustmikill. Sparkaði hann í sleð
ann með heila fætinum og skipaði
að fjarlægja hann úr innri for-
stofunni. Var svo gert, og settist
Iæknir þar í sæti sitt, en piltar
báru hann út. Þegar niður af
tröppum skólans kom, var þegar
gripið til hemlataugarinnar til
að koma i veg fyrir slys, en á
hana var raðað öllum rólfærum
skólapiltum, nærri sjötíu að tölu,
og héldu þeir hver í annan eins
GUÐMUNDUR FRÁ GNÚPUFELLI
— kom úr kafinu meS sjóhatt og gler
augu á viðkunnanlegum stað.
Einbjörn í Tvíbjörn, en margradd-
aður karlakór song: „Táp og fjör
og frískir menn“. Skyldi fátækur
skólapiltur ekki hafa gleymt raun
um sínum á slíkum stundum?
Enn er mér líka í minni, þeg-
ar Guðmundur frá Gnúpufelli
réðist í að flytja á völl fjóshaug-
inn á Litlu-Laugum og klæddist
við það tækifæri olíubuxum, kápu,
vaðstígvélum og sjóhatti. Þegar
Guðmundur hafði lokið þessu
verki, kom hann klæddur þessum
skrúða eftir brautinni milli skól-
anna og mætti þar hópi glaðværra
skólapilta, sem sögðu, að nauðsyn-
legt væri að þvo mykjuna af mann
inum.
Nú var sundlaug skólans í kjall
ara austan megin, og voru náms-
meyjar beggja skólanna þar í sund
námi, þegar Guðmund bar að, og
stóð vænggluggi sundlaugarinnar
opinn, til að veita inn hreinu lofti.
Þrifu nú skólapiltar Guðmund á
loft, báru hann inn um gluggann
og köstuðu honum í laugina, þar
sem hún var dýpst.
Flestar námsmeyjar forðuðu sér
á þurrt land með skelfingarópum,
að einni undanskilinni. Hafði hún
verið að iðka baksund og sá efcki
tilræðið í tæka tíð. Hvar Guð-
mundi skaut upp, þegar hann kom
úr kafinu með sjóhatt og gler-
augu, má ég efcki segja frá, því
að það þykir ekki hæfa að segja
á prenti. En stúlkan, sem baksund
ið þreytti, hefur hlotið að hafa
óvenju sterkt hjarta, fyrst hún
fékk ekki slag, enda lifir hún enn
og kvað vera blómleg húsfreyja
norður á Tjörnesi. En sundlaug-
ina varð að tæma og sótthreinsa.
Það var líka nokkur glaðværð
á ferðum daginn, sem Jóhannes
„sævetta" kom í skólann til okk-
ar og spáði í spil fyrir alla, sem
þess óskuðu. Tók hann fyrir það
tvær krónur á nef, sem var all-
mikið fé meðan tímakaupið var
aðeins sextíu aurar. Ég held þó,
að Jóhannes hafi ekki verið mik-
ils metinn spámaður í átthögum
sínum í Þingeyjarsýslu. Hann var
fremur óglæsilegur í útliti og
blestur á máli og hafði fengið auk-
nefni sitt af því, að hann sagði
jafnan: „sæ vettu góinn“, er hann
ávarpaði fólk. Jóhannes var marg-
reyndur maður, sem meðal ann-
ars hafði komizt í kast við drauga-
bíl, sem ók Ijóslaust í náttmyrkri
um þvert og endilangt Aðaldals-
hraun og sat um að villa vegfar-
endur. Kvenfólk hataði Jóhannes
eins og pest og kvaðst hafa var-
azt allar tálsnörur, sem það hafði
lagt fyrir sig um dagana. Hjóna-
bandstilboð hafði hann fengið
mörg, en hafnað þeim öllum af
stakri háttvísi.
Ég var einn af þeim, sem lét
Jóhannes spá í spil fyrir mig, og
galt ég honum fyrir það tvær
krónur. Valdi hann mér til eigin-
konu fagra og föngulega mey í
heimabyggð minni. Var það hjarta
drottningin í spilinu, en sjálfur
var ég hjartagosinn. í fyrstu lotu
var laufgosinn milli mín og hjarta
drottningarinnar, og líkaði okkur
Jóhannesi það ekki vel. En Jó-
hannes kunni ýmsa galdra, sem
mér voru framandi, og þegar
hann lagði spilin i annað sinn,
kom hann laufgosanum af sér í
stokkinn. Og nú var hjartadrottn-
ingin alveg við hliðina á mér og
brosti elskulega til mín. Og enn
lagði Jóhannes spilin á borðið og
með lágkortunum úr spilinum
tókst honum að seiða fram fimm
agnarlitla krakkaanga. Það var
ekki fyrr en löngu seinna, nánar
tiltekið eftir að börn okkar hjón-
anna voru orðin sjö, sem ég fór
mjög alvarlega að efast um spá-
dómsgáfu Jóhannesar sævettu. En
þá stundina, sem hann spáði ungu
fólki í Laugaskóla lífshamingju,
milduðust margar mannraunir.
64
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ