Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 20

sem tæpast sást í gegnum, þnátt
fyrir Ijós á smálampa, sem stóð
þar úti í horni og sendi daufa,
njósnandi geisla gegnum hávað-
ann.
Og með hjálp þessa daufa bliks
sá hann, hvar hún þeyttist áfram
í fanginu á einum stráknum að
sunnan.
Þetta var annað reiðarslagið.
Og hið þriðja lét ekki lengi
standa á sér. Þegar hann sá sér
færi, er hún losnaði andartak,
gekk hann til hennar og bauð
henni upp.
—Já, elskan, en þú kannt ekki
að dansa, þú hefur sagt það sjálf-
ur, sagði hún, og var aftur komin
út á gólfið með delanum, þar sem
þau dönsuðu og slógu fótunum
upp í loftið, alltof hátt fannst hon-
um, af almennilegri stúlku.
Hann var enginn bardagamað-
ur. Þetta reið honum að fullu.
Samt fór hann ekki. í einhverri
örvita þrákelkni hélt hann áfram
að fylgjast með. Hann bjóst alltaf
við, að hún mundi koma, bráð-
um, og þess vegna beið hann.
En hún kom ekki. Hún settist
stundum við borð með þessum
strákum, og hann sá ekki betur
en að hún léti þá hella vini í glas-
ið sitt. Og hún dansaði við þá til
skiptis, aðallega einn 'þeirra. Þau
dönsuðu fram hjá honum, litu á
hann og pískruðu.
Síðan hurfu þau út í nóttina
og týndust.
Og nú hætti hann að fylgjast
með. Hann fór heim og átti enga
stúlku.
Hann sá eftir henni, ósköp mik-
ið, en hræddastur var hann við
fólkið í sveitinni, sem mundi hæð-
ast að honum.
Þau sáust nokkrum dögum síð-
ar, og hún lét sem ekkert hefði
í skorizt, en hann sagði ekki neitt.
Nú var hann harður og stoltur
og vildi ekkert við elskuna tala.
Skömmu seinna fór hún burt,
suður.
En hann hélt áfram að vera
heima, allt haustið og allan vet-
urinn og miklu lengur. Hann varð
ósköp fámáll, að vísu hafði hann
aldrei verið neinn málskrafsmað-
ur, en nú sagði hann varla orð
og fór ekkert út af heimilinu. Ef
hann hitti jafningja sína, áttu þeir
til að spyrja hann svona hinsegin:
— Hvernig er það með stelp-
una að sunnan, ertu búinn að lána
hana? Og stundum kölluðu þeir
hún gæfi sig fullmikið að þeim.
Samt voru þeir óprúttnir í tali
og jafnvel hálffullir, eða svo sýnd
ist honum. En kannski voru þetta
fjarskyldir Síttingjar, og varð þá
að láta kyrrt liggja, enda mátti
hann hafa sig allan við að draga,
því hann var einn um það að
mestu. Faðir hans hafði farið sem
réttamaður í aðra sveit.
En þegar kvöld var komið og
hann búinn að reka fé þeirra feðg-
anna heim, gleypti hann í sig mat-
inn. Hann kiæddist í spariflíkurn-
ar og gréiddi sér og snurfusaði
framan við spegilinn. Síðan snar-
aðist hann af stað á ballið, og auð-
vitað kom hann við á Mel, svo
hann gæti orðið elskunni samferða.
En þá dundi á honum fyrsta
reiðarslagið.
Hún var nýlögð af stað á ball-
ið — í bílnum — með delunum
að sunnan. Og honum fannst
krakkasmánirnar, sem sögðu hon-
um fréttirnar, brosa eitthvað sivo
neyðarlega og meinfýsið, að hann
komst strax í slæmt skap. Og ekki
batnaði heilsan, þegar hann var
loksins kominn á samkomustað-
inn.
Hvarvetna heyrðist ískur og
pískur, hlátur, hávaði og fylliríis-
söngur, og grenjandi harmónika
tengdi allt saman.
Hann var lítið gefinn fyrir
drukkinn, og ekki dansmaður held
ur, nema rétt svona á ungmenna-
félagsböllum, þar sem allir þekkt-
ust og enginn var að stríða. Hann
olnbogaði sig samt áfram gegnum
forstofuna og inn í salinn. Þar var
allt í fullu fjöri, og dansinn dun-
aði með ósköpum, svo að hann
varð hálfruglaður i ríminu, stöðv-
aðist við dyrnar og starði inn í
þennan óskapnað, sem iðaði fyrir
sjónum hans, án þess hann gæti
greint nokkuð sérstakt til að byrja
með. Loftið var mettað róbaksreyk,
„En ég var einu sinni kaupakona á Mel“ sagði konan og dró seiminn.
«8
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ