Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 18

áður komið til hugar. Sveitapilt-
arnir, sem komu I Laugaskóla á
þessum árum, voru ekki mjög
lífsreyndir menn, og sú regla gilti
hjá skólastjóra okkar, að láta sér-
hvern þeirra ráða krossgátur sínar
sjálfan. Glíma mín í leit að far-
angri mínum var einn þátturinn
í því uppeldi.
Laugardagurinn leið, og enn var
sofið í gisnu loftherbergi i gisti-
húsinu. Á sunnudagsmorgun var
ekkj um það villzt, að vegir yrðu
ekki bilfærir þann dag, en við átt
um að koma í kennslustund í skól
anum klukkan átta næsta morg
un. Það varð þvi að ráði, að við
skildum bílinn og útvarpstækið
eftir á Húsavík, en öxluðum byrð
ar okkar og legðum af stað gang
andi suður i Laugar. Frá Húsavík
að Laugum munu vera um fjöru
tíu kílómetrar. Veður var orðið
úrkomulítið, en sunnanstormur í
fangið og hálka á vegum mikil.
Heldur mun þetta hafa verið fyr
irhyggjulítið ferðaleg. Enginn var
á almennilegum gönguskóm, /eng
inn hafði brodda á fótum eða staf
i hönd. Án matar var farið frá
Húsavík, og enginn nestisbiti var
með í ferðinni. Ekki er ég viss
um, að við höfum alltaf farið beina
leið, þri að við reyndum að forð
ast svellgjána og leituðum að
auðri jörð, fjarri þjóðvegi. Dags
birtan entist okkur stutt, svo að
ég kann fátt af örnefnum að
segja. Ég var þarna alveg ókunn
ugur. Þó minnist ég að hafa far
ið fram hjá bæjunum Saltvík og
Laxamýri, en þar var Jón Þor
bergsson að láta ærnar sínar á
beit, og i dagsskímu fórum við í
gegn um Aðaldalshraun og þar
niður í einhverja leyninga, sem
hraunið virtist auðugt af. Á Garði
í Aðaldal áttum við skólabróður
frá vetrinum áður. Sá hét Heimir
Sigurðsson, og var ætlunin að
nema staðar hjá honum og hvílast
þar stutta stund. Við hittum Heimi
á beitarhúsum, stuttan spöl frá
bænum, og tjáðum honum, að við
værum að örmagnast af hungri,
en heim á bæ hans færum við
ekki, nema hann ábyrgðist okkur
spi-kfeitt hangikjöt að borða.
Heimir fylgdi okkur til bæjar
og bauð okkur inn í þverhús, sem
hvorki var hátt til lofts né vítt
til veggja. f öðrum enda þess var
litið eldhús með kolakyntri elda
vél. f hinum endanum var svefn
hús fólksins og tókum við okkur
þar sæti á rúrnum, sem stóðu und-
ir lágri súð sitt við hvorn vegg
á húsinu. Meðan við hvíldumst
þarna, sagði Heimir okkur kátleg-
ar sögur, sem léttu okkur lund
ina, og þreytan hvarf. Brátt kom
húsfreyjan, Bergljót Benediktsdótt
ir frá Auðnum í Laxárdal, inn með
lítið trog, fullt af hangikjöti, rauð
seydda pottbrauðsköku og smjör
sköku á fjöl, en á eftir var okk
ur borið skyr og rjómi. Ekki minn
ist ég þess, að okkur væru bornir
neinir lausir diskar eða hnífapör,
en við röðuðum okkur kringum
trogið og mötuðumst úr því með
vasahnífum okkar. Engir veiziu-
siðir voru þarna viðhafðir, en gest
risni fólksins yljaði okkur inn að
hjartarótum. Þarna tóku hraust
ir og matlystugir sbólapiltar hressi
lega til matar síns og skiluðu víst
litlum leifum. Þessarar máltíðar
minnist ég með meira þakklæti í
huga en nokkurrar annarrar mól
tíðar, sem ég hef annars staðar
neytt. Er við fórum frá Garði, var
myrkur að skella á, en veðrið var
milt. Fram í Laugaskóla komum
við seint um kvöldið, þreyttir og
fótsárir, og trúað get ég, að við
höfum átt húsmóðurinni I Garði
í Aðaldal það að þakka, að ferð
okkar endaði giftusamlega.
Egill í Víðikeri var fyrirliði þess
arar ferðar. Hann fór fyrstur af
stað frá Húsavík um morguninn,
var leiðsögumaður okkar um dag
inn og varð fyrstur í hlað í Lauga
skóla um kvöldið. Nú er hann
lagður upp í aðra för, sem okkar
allra bíður að leiðarlokum. Ég ef
ast ekki um, að honum endist vel
þrek á þeirri göngu.
Á næsta degi átti ég símtal við
afgreiðslu ríkisskipa í Reykjavík
og fékk þar þær fréttir, að í pakk
húsi afgreiðslunnar væri að veikj
ast ómerkt og illa leikið koffort
og sængurfatapoki. Mér tókst að
sanna eignarrétt minn á þessu öllu,
þar sem í því voru föt og náms
bækur með nafni mínu.
Otvarp Reyk^avík
Sunnanáttin hélt áfram að fara
mjúkum vindum um þingeyska
dali og heiðar. Brátt leysti ísa af
vegum og eftir fáa daga ók raf
virkinn af Húsavík gamla Ford
Egils ^Tryggvasonar í hlað á Laug
um. Útvarpsstöngin stóra var reist
sunnanvert við skólann, og útvarps
tæki sett í suðautsurhorn A-deild-
arinnar. Að kvöldi 21. desember
1930 barst fyrsta reglulega útvarps
sendingin á öldum ljósvakans út
um íslenzkar byggðir, og kom
fram í fyrstu dagskránni þingeysk
ur bóndi, Hallgrímur Þorbergsson
á Halldórsstöðum í Laxárdal, sem
las sögu Jónasar Hallgrímssonar
um það, þegar drottningin í Eng-
landi fór að heimsækja kónginn
í Frakklandi, og kóngurinn í Eng-
landi og drottningin í Frakklandi,
ásamt heimilisfólkinu öllu horfði
hugfangið á, hvernig kóngurinn í
Frakklandi og drottningin í Eng-
landi fóru að því að leiðast heim
túnið, sem var flughált og slétt
eins og Hólmurinn í Skagafirði.
Þá var mörgum Þingeyingum glatt
í sinni, er þeir kynntust mætti
þessa undratækis, og sumir sögðu,
að vel hefði mótt heyra norður
yfir heiðar, þegar Hallgrímur á
Halldórsstöðum var að taka í nef-
ið frammi fyrir hljóðnemanum i
Reykjavík. En meðal hlustendanna
í A-deildinni sat skólapilturinn úr
Hornafirði og nærri gleymdi raun
um sínum í fögnuði kvöldsins.
Svo komú útvarpstruflanir til
sögunnar og rufu allt samband á
útsendingu ríkisútvarpsins. Þá lék
strákurinn úr Hornafirði Gamla
Nóa einhent á orgelið í A-deild-
inni, en Kristjana kennslukona
hallaði eyra sínu upp að útvarps-
tækinu í þeirri von, að þetta gæti
verið byrjun á messu hjá séra
Bjarna.
Einhverja næstu daga barst mér
sú fregn, að koffort mitt og sængur
fatapoki stæðu í eigin persónu f
sláturhúsinu hjá Breiðumýri. Kaup
félagið á Húsavík hafði ráðstafað
þessu þangað, mér að kostnaðar-
lausu. Nú var víst rokin úr kaup-
félagsstjóranum þar þykkjan og
þverúðin frá haustnóttum, og Ein-
ar Olgeirsson kominn til Akureyr-
ar og hættur að kynda verkfalls-
glóðina'á Húsavík.
Ég hélt þennan dag hátíðlegan
með því að fá leyfi úr skólanum
eftir hádegi. Bragi Sigurjónsson
lánaði mér Laxa, gamla vagn-
hestinn á Litlu-Laugum, ásamt
kerru, út í Breiðumýri. Þótt dagur
væri stuttur, sendi sólin nokkra
geisla yfir heiðarnar í kring þenn-
an dag. Þegar ég stóð frammi fyrir
farangri mínum, var ég að velta
þvi fyrir mér, hvort ég ætti að
lesa honum lexiu fyrir allt gabbið
og gjálífið að yfirgefa mig og þjóta
suður í þéttbýlið og glauminn við
66
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ