Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Blaðsíða 15

/
Mannfagnaður é Laugum í Þingayjarsýslu. Af þessum h úsum mun ekki hafa verið búið að reisa annað árið 1930
en burstahús kvennaskólans. Aðalskólahúsið sést ekki á myndinni.
gröf eða gufað upp úr lest skips-
ins.
Verkfallið á Húsavík lék mig
og farangur minn allhart, þó
hélt ég lífi og limum. En vetur-
nóttahríðin var þó nærri búin að
fara enn hrjúfari höndum um
mann þann, sem skipulagði Húsa-
víkurverkfallið. Var það ungur
Akureyringur, sem síðar átti eft-
ir að koma nokkuð við sögu ís-
lenzkra stjórnmála. Hann hét Ein-
ar Olgeirsson.
Þegar Einar hafði lokið erind-
um á Húsavík, lagði hann af stað
landveginn til Akureyrar og varð
samferða einhverjum piltum úr
Þingeyjarsýslu. Munu þeir hafa
farið á bíl eins langt og komizt
varð, en snjór var kominn á heið-
ar og vegir þar ekki bílfærir. Var
þvi bíll yfirgefinn, þegar bílfæri
þraut, og lagt upp gangandi í átt
til Eyjafjarðar. Þegar upp á Vaðla-
heiði kom, var brostin á stórhríð
og gönguþrek Einars þrotið. Sam-
ferðamaður Einars, Haraldur Jóns-
son frá Einarsstöðum í Reykjadal,
þá nemandi í Laugaskóla, tók Ein-
ar Olgeirsson á arma sína og bjarg
aði honum til byggða í Eyjafirði.
Oft geta lítil atvik orðið snar þátt-
ur í örlögum heilla þjóða, og ekki
er ég í neinum vafa um, að hefði
skólapilturinn frá Laugum ekki
bjargað Einari Olgeirssyni til
byggða í Eyjafirði í þetta sinn,
hefði saga íslenzkra þjóðfélags-
mála getað snúizt á aðra sveif en
orðið hefur.
Norðlenzku stórhríðarnar geta
stundum orðið æði harðar og misk
unnarlausar og lagt farartálma á
vegi fólksins, sem þennan lands-
hluta byggir. Því til sönnunar skal
hér sögð örstutt saga úr skólalíf-
inu: Það var einhvern tíma
snemma vetrar, að illviðrl höfðu
geisað í marga daga og hlaðið
niður fönn. Rauðir hundar höfðu
stungið sér niður í skólanum, og
fóru einhverjir fylgikvillar í kjöl-
far þeirra, svo að vitja varð lækn-
is. Héraðslæknir var þá Haraldur
Jónsson, af ýmsum kallaður íbsen,
búsettur á Breiðumýri. Af einhverj
um ástæðum hafði læknirinn
meiðzt í fæti og átti mjög erfitt
um gangvist. En þar sem vegir
voru hvorkj bilfærir né hestfær-
ir, var gripið til þess ráðs, að
sækja lækninn á skíðasleða. Var
það fremur auðvelt verk, því að
milli Breiðumýrar og skólans eru
ekki nema þrír til fjórir kílómetr-
ar.
Það var laugardagur með logn-
kyrru lofti en mikillj fönn.
Kennslutíma pilta var að mestu
lokið um hádegi, nema í smiða-
deild, en þar komust ekki að
nema fara í gönguferðir í nágrenn
inn var ónothæfur vegna harð-
fennis og ekkert athafnasvið úti
nema fara í g‘nguferðir í nágrenn
ið eða þá að hressa sig ofurlitið
á snjókasti. Þegar nemendur komu
úr borðsal frá hádegismat, stóð
skíðasleði fyrir dyrum úti. Á hann
var festur lítill kassi og loðskinn
ofan á til að hlýja setuna. Fjórir
af færustu piltum skólans höfðu
Nemendur á Laugum 1930 á gönguför að Brúum. Fremsfur fer „afinn' í skólan-
um, Halldór Jónsson frá Völlum i Svarfaðardal. Fjórði maður fyrir aftan hann
með enska húfu og göngustaf, er Konráð kehnari Erlendsson.

T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
63