Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 5

air, sem þær telja, að konan hafi
vierið beitt ‘Him þúisundir ára, til
að fiá hana til að dýrka karlmann-
inn sem herra sinn og yfirboðara.
Nú vilja þær efna til byltingar
á þessu sviði, se-m á að jafnast
á við þau sögulegu tímamót, sem
urðu í mannikynssögunni, þegar
ihætt va-r að Hta á verkalýð og
bændur sem skynlausar skepnur,
þær Mkja baráttu sinni við frelsis-
sókn blök-kumanna um allan heim
og þykjast ekki min-pá ofrí-ki beitt-
-ar e-n þei-r.
—Það er aldrei. Og-hve-rnig
1-íz-t s-ænskuim ka-rlmönn-um á þetta?
— Mörguim meinilla. Hugsunar
báttu-r, sem rík-t hefur margar al-d
ir, breytist e-k-ki á fáum árum. En
persónuiega er ég mjög ánægður.
Mér finn-s-t það nefnilega misskiln-
ingu-r hjá kve-nþjóðinni, að við
ikarlme-nn lifum eftirsóknarverðu
-sældarláfi. Það erum þó við, s-e-m
verðu-m að berja-st til sigurs á vet-t-
vangí atvinnu-l-ífsin-s, t-il þess að
konan o-g börni-n ha-fi m-at, föt,
húsa-s-kjól, sjónvarp, bíl og ryk-
sugu. Við greiðum skatti-nn. Við
kostum börnin til náms. Og við
kaupum lí-ftryggingu, svo konan
og börndn fari ekki á von-a-rvöl, ef
okkar aumu ævi lýku-r fyrir tím-
-ann. Húsbóndavaldið er samt ekiki
meira e-n svo, að á flestu-m heimil-
u-m ræðu-r húsmóðiri-n því, sem
'henni sýnist inn-anstokks. Hún lif-
ir í skjóli, í smáveröld h-eimi-M’SÍ-n-s,
þa-r sem öryggi og friðsæld sættir
-hana við þröniga-n sjóndeildar-brin-g.
Og hún ei-gnast vináttu barn-a-nna.
Milli hennar o-g þeirra skapas-t of-t-
ast ei-nlægúr trún-aður.
En fað-irinn er þeim oft ókun-n-
u-gu-r maður alla ævi. Þá sjaida-n
hann er heima, er hann kannski
hálffeiminn við börnin. Það er
æ-tlazt til þess, að hann sé s-trang-
a-ri við þau en móðiri-n eða er
nokkurn tíma taiað um móðurle-g-
an aga? H-ann se-tur upþ myndug-
leika svip, sem gerir .ha-n-n en-h
meiri gest á heimilinu. Þegar börn
in stækk-a, læðist ótti við þa-u in-n
í hugs-kot han-s, hann skilur þau
aðei-ns tii hálfs og milli þeirra skap
ast óyfirstíganleg gjá. Kærlei-kis-
bönd barn-a og föður eru s-t-erk,
og báðir aði-lar finna sárt tiil þ-ess
a-ð geta ekk-i brúað bi-lið m-iilli s-í-n,
en é-g held, að eina ráðið sé, að
faðirinn taki virkan þátt í uppeld-
inu, helzt frá því að ba-rnið liggur
í vöggu!
Ég er orði-nn dauðþreyttur á við-
ikv-æðin-u „mamima s-kilur dreng-
inin sinn“, eins og við feðurnir sé-
-um ekki mann-eskjur, heldur pen-
in.gafcassar, seim opnast u-m mánaða
mó-t. Reyndar er ég efeki sériega
fnu-mleigur í 'þessu. Ágúst Strind-
berg réðist harkalega á móðurrétt-
inn í leifcri-ti'n-u „Faðirinn“, jæja,
h-efur það verið sýnt á íslandi?
Vesli-n-gurinn va-r settur í spenni-
treyj-u, þega-r hann ætlaði að-fara
að skipta sér -af uppeldi dóttur
sinnar. Og förum við á annað borð
að vitn-a í skáldverk, þá manstu
kan-nsfci eftir m-ynd Ingmars Be-r-g-
m-a-ns „Að leiða-rloku-m“. j Gamii
maðuri-nn • (leikinn af Victor Sjö-
ström) o-g sonur han-s (leikinn a-f
Gunnari Björnstrand), geta ekki
t-aiað saman, o-g sonurinn er til-
fi-n-niingadaufur og stirfinn í um-
géngnd, sem að ein-hverj-u leyti hlýt
u-r að skrifas-t á reikning uppeldis-
in-s.
A-lveg án tillits til þess, hvað
börnunum sjálfum er fyrir beztu,
þá finnst mér harla undarlegt að
ætl-ast til þe-ss af foreldr-um, að
öðru þei-rra þyki vænt um börn-
in og ekfcert an-nað, hitt sin-ni þeim
lítið o-g sé með allan hugann við
einhverja starfsgrein. Þetta tvenn-t
er alltof ólíkt til að tala u-m val,
heldur er hvort tve-ggj-a áhugave-rt,
t o-g að vissu leyti nauðsynl-egt.
Það þýðir auðvitað ekki að láta
þar við s-itja að predika um bætt
þjóðfélag. Þeir, sem álíta, að fo-rn
veirka-skiptin-g ka-rls og konu sé i
iðnaðarþjóðifélagi úrelt orðin,
verða að sý-na trúna í v-e-rki.
Það er einmitt það, sem ég og
kona mín höfum hugsað okkur að
gera. Við yiljuim bæði bergja á
hverju-m hamingjubikar, sem lífið
hefur að bjóða. Þeir eru sjaldnast
of margl-r!
Það er sannað mál, að forelir-
a-r hafi meird gíeði if börnum sín_-
uim e-n bör-nin af for-eldrunum. í
lífi nútímamanneskju er þaS ekki
ýkja lengi, varla nema helminguir
fuliorðin-sár-anna, . sem foreldra-
skeiðið vari-r. Þegar maður hefur
náð því að verða afi og amma,
eru önn-ur áhug-amál orðin svo tíma
f-rek. að ekki gefs-t tóm til að hossa
börnum'svo neinu nemi.
En þangað til það verður, ætl-
um við hjónin auðviiað ekki að
. . . nema mamma skjótist i nokkra
aukavinnutíma. Hún þarf ekki að hafa
áhyggjur af krökkunum, þvf . . .
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
149