Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 10

dag suður að Bóndhólsskarði, sem
er í fjallgarðinn á móts við Þeista-
reyki, en þar er gangnamannakofi,
og þar átti að gista næstu nótt.
Hjarn var yfir öllu, og sá ekki
á dökkan díl nema einstaka kletta,
sem upp úr stóðu. Var því lítil
von 'kinda, því þótt einhverj-
ar hefðu verið á þessum
slóðuiin. mundu þær ekki
vera uppistandandi, enda urð-
um við ekki varir við neitt lífs-
mark nema hrafna. Skíðafæri var
það hart, að skíðin mörkuðu ekki
í snjóinn. Héldum við svo suður
heiðina og gekk greiðlega. Þegar
suður á móts við Bóndhólsskarð
kom, stanzaði ég og beið eftir
þeim, sem austar voru. Komu þeir
von bráðar. Hiittum við svo aðra
þrjá, sem næstir voru við okkur
að vestan héldum svo upp í skarð-
ið, og var þá farið. að snjóa í
logni. En fram að þessu hafði ver-
ið fjallabjart, en þykkt loft. Gerð-
um við ráð fyrir, að hinir, sem
vestan fjalla voru, væru komnir í
kofann á uridan okkur, því að þeir
áttu styttri leið.
Þegar við komum þangað, var
þar þó enginn maður, en þangað
voru komnir nokkrir nestismalir,"
svo aðsjáanlegt var, að menn
höfðu komið þar. Skildum við
ekkert í, af hverju þetta stafaði.
Við vorum þyrstir af göngunni,
svo að við fórum í brunn, sem er
fyrir neðan kofann að svala þorst-
anum. En ekki vorum við fyrr
komnir inn í kofann en brast á
stórihrið.
Skömmu seinna komu þrír
menn, sem farið höfðu í Mælifells-
haga sem fyrr getur. Voru þeir
með nokkrar kindur, og settum
við þær í kofann. Gátu þeir sagt
okkur, hvað tafði hina. Um morg-
uninn voru tveir ménn sendir frá
Sæluhúsmúla með allt nestið á
skíðasleða, og áttu þeir að fara
beint á Þeistareyki og ekkert að
hugsa um fjárleitir. Höfðu þeir
lent í hrauni og brotið sleðann,
svo að honum .varð ekki lengra
komið, tóku svo það, sem þeir
gátu borið, en það, sem eftir var,
voru hinir að sækja. Þetta var um
klukkustundargangur hvora leið,
og lientu þej-r þess veg-na í byln-
um. Komu þeir samt litlu síðar.
Stórhríðin hamaðist á kofanum
alla nóttina, og varð okkur ekki
svefnsamt, því að kait var í hon-
um. Þó munum við hafa sofið eitt-
hvað, en urðuim að fara á fætur
til að berja okkur til hita. Gerð-
um við ráð fyrir, að við myndum
verða yeðurtepptir næsta dag og
þangað til upp birti. En klukkan
að ganga tíu um morguninn, birti
hríðinni upp. Var þá sn-arlega
búizt til ferðar. Voru nú allir
komnir að undanskildum einum
manni, sem aldrei kom. — Þeir
sem vantaði um monguninn, þeg-
ar fyrst var sent í leitirnar, komu
stuttu síðar — höfðu gist í Brekkna
koti, sem er nokkru sunnar i
Reykjahverfi en við vorum, og
farið norðaustur heiði.
Nokkur trippi voru á Þeista-
reykjum, sem nú átti að taka. Bað
gangnaforinginn Ingimar Stefáns-
son í Hellulandi að sjá um flutn-
ing á nesti og trippareksturinn, og
mátti hann taka hvaða mann, se-m
hann vildi sér til aðstoðar. Kaus
hann mig. Aðrir tveir áttu að sjá
um kindurnar.
Við Ingimar settum a-llan flutn-
ing í poka, bjuggum til langsekki,
sem við settum svo á trippin, og
bundum undir kvið. Rákum við svo
allt stóðið, og gekk það sæmilega,
þótt eitthvað hafi þurft að laga á
fyrsta kastið, því að ekki voru
hrossin vön böggum.
. Gert hafði töluverðan nýjan snjó
um nóttina, svo að skíði gengu
ekki, því að þá þekktist ekki skíða-
áburður, sem nú er notaður. Urð-
um við því að kafa snjóinn, og
var það þæfingsófærð. Nokkrar
kindur f-undum við uim dagmn á
svokölluðum Röndum, svo að
kindurnar urðu alls nítján, jafn-
margar og mennirnir, sem í göng-
unum voru. Sóttist f-erðin hægt
vegna færða-rinnar,
'Við hittumst allir við Gæsafjöll
og urðum allir samferða að Geita-
felli í Reykjahverfi. Þá bjó í Geita-
felli Sigfús Björnsson, faðir þeirra
Bjöms magisters og Halldórs ska-tt-
stjóra. Hið fyrsta, sem Sigfús sa-gð’
er við höfðum heilsað honum var:
„Eruð þið allir“? Verstu hr-íð hafði
gert í byggð, og þá vissu allir,
að verri hafði hún verið á afrétti.
í Geitafelli skildum við eftir
hross og fé, en allir, sem gátu,
reyndu að ná hei-m til sín, því að
við vi-ssum, að fólk mundi vera
orðið hrætt um okkur.
F-rá Geitafelli var um tveggja
tíma gangur í góðu færi h-eim til
mín. En nú var versta færð, þúfna-
fyllir af snjó, og gangfæri upp á
það versta. Heim kom ég klukk-
an eitt u-m nóttina. Man ég ekki
eftir að hafa verið þreyttari í ann-
að sinn, búinn að kafa ófærð frá
því klu-fckan að ga-n-ga t-íu um m-o-rg
uninn. Tíðarfar til áramóta var
sæmilegt, og um jól og nýár voru
stillur og frostlítið. Þá var á
Breiðumýri í Reykjadal sláturhús,
útibú frá Kaupfélagi Þingeyinga,
þar sem slátrað var fé úr upp-
svei-tum Þingeyja-rsýslu. Kjöt va-r
þá allt saltað í tunnur til útflutn-
ings, og va-r það flutt á hestvögn-
um til Húsavíkur. Tóku menn að
sér að flytj-a kjötið, eftir því sem
þeir höfðu hentugleika á. En vegna
ótíðarinnar um haustið, höfðu
flutninga-r tafizt.
Sigimu-ndur heitinn í Árbót, föð-
urbróðir minn, hafði tekið að sér
að flytja nokkurt magn af kjöti,
en átti e£tir að flytja sextán tunn-
ur. Nú fengu allir, sem áttu kjöt-
flutning eftir, ströng boð frá K.Þ.
að flytja kjötið, því að von va-r á
skipi til Húsavíkur til þess að taka
það. Fékk hann því mig og tvo
aðra með sér með hest og sleða,
og fórum við 2. janúar í Breiðu-
mýri til að sækja kjötið. Var sleða-
færi svo gott, ísar og hjarn. að
við tókum allt kjötið á fjóra sleða,
fjórar tunnur á sleða, en hver
tunna var tal-i-n ver-a þrjú h-undruð
og tuttugu pund. Venja var að
hafa þrjár tunnur á vagni eða
sleða. Frá Breiðumýri fórum vig
fyrsta daginn heim, annan daginn
til Húsavíkur og þriðja daginn til
baka heim. Þegar til Húsavíkur
kom var skipið, sem átti að taka
kjötið, á höfninni, svo að ekki
mátti tæpara standa.
Daginn, sem við fórum heim frá
Húsavik, var þíða, en daginn eftir
var komin norðanstórhríð, og stóð
hún í marga daga með 20—25 stiga
frosti. Þegar upp stytti. sást hvergi
í auðan sjó fyrir öllu Norður-
landi. Var hálf ömurlegt að líta
til hafsins — all-t samfelld hvít
breiða — óendanleg.
Þá var unnið að kolanámi á
Tjörnesi, og va-r kolunum ekið á
sleðum eftir ísnum til Húsavíkur.
Stillur voru oft eftir að ísinn
varð landfastur, en þó gerði stór-
hríð á milli. En f-rostið var mikið,
fór yfir þrjátíu stig, og m-un hafa
farið í þrjátíu og sex stig á Gríms-
stöðurn á Fjöllum.
Vandræði voru með geymslu á
matvælum, því að fá hús voru upp-
hltuð þá til sveita. Varð víða að
höggva með öxi súrmat úr tunn-
um, því að það botn-fraus í þeim.
154
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ