Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 12

Maður sá, sem sagt verður írá
1 þessurn þætti, hét fuilu nafni
Vii'hedim VaJdimair Hansson, en var
i dagJiegu tali jafnan kailaður Villi
Hansarson, og verður svo gert í
iþessum þætti.
Viii.i fæddist á Hali'bjarnarstöð-
um á Tjörnesi 7. febrúar 1854.
Faðir hans var Hans Níels Níels-
®o»n, kaiUaði sig Níelsen, og fékkst
hann við verzlunarstörf framan
af ævinni og var verzlunarstjóri
urn skeið. Móðir hans hét Hólm-
fríður Guðmundsdóttir, Sveinsson
ar frá Hallbjarnarstöðum á Tjör-
nesi.
Á unga aldri fluttist Villi með
foreldrum sínum að Bangastöð-
um, sem er yzti bær á nesinu
austanverðu og tilheyrir Keldu-
neshreppi. Þar andaðist móðir
hans, og var Villi þá sextán ára
giamali. Árið eftir fór hann í vinnu
mennsku að Lóni í Kelduhverfi.
Villi kvæntist aldrei, en var hér
og þar, mest í Axarfirði og Keldu-
hverfi, fyrst sem vinnumaður, en
sdða-r lausamaður. Lengst var hann
til heimilis að Lækjarseli í Ax-
arfirði, fyrst hjá þeim hjónum
Sigurði og Kristínu, sem þar
bjuggu, og síðar þeim Birni, syni
Siigurðar, og konu hans, Viiborgu
Guðmundsdóttur frá Grjótnesi, og
með þeim mun hann hafa fiutzt
að Grjótnesi vorið 1906.
Þegar Villi var á barnsaldri,
varð hann fyrir því óhappi, að
brennast svo illa, að honum var
vart hugað líf. Mun hann hafa
dottið í sjóðhei-tt vatn. Læknir sá,
sem græddi hann, lét svo um
mælt, að honum yrði varla sjúk-
dómshætt upp frá því, ef hann
lifði þetta af. Reyndist það og svo,
að honum varð sjaldan misdægurt
og tók hann ekki farsóttir, þótt
hann væri á heimilum, þar sem
þær geisuðu.
Vílla er svo lýst, að hann hafi
verið hraustmenni, hægur og stillt
ur í finamkomu, greindur vel, trúr
og ábyggilegur í öllu starfi og við-
skiptum. Smdður var hann og
hestamaður og nokkuð ölkær hin
síðari ár, vinsæll og vel látinn.
Eftir að Villi gerði9t lausamað-
ur, voru srníðar hans aðalatvinna.
Fór hann þá á milli bæja og vann
að smíðum á heimilum, húsabygg-
ingurn og fleira. Þóttu það jafn-
an þarfir menn, er að slíku unnu,
og voru eftirsóttir.
Ratvís var Villi með afbrigðum
og þótti næstum óskeikull á því
sviði. Vil ég tilfæra hér eina sögu
því til sönnunar.
Eitt sinn að vetrarlagi var Villi
við smíðar á prestsetrinu Skinna-
stað í Axarfirði. Þar voru þá til
heimilis Þórður læknir Pálsson og
frú hans. Meðan Villi dvelst þar,
ber svo við, að Þórðar er vitjað
austan úr Þistilfirði. Milli sveit-
anna, Axarfjarðar og Þistilfjarðar,
er heiði alllöng, svonefnd Axar-
fjarðarheiði, og var yfir hana að
fara.
Daginn, sem búizt var við lækni
aftur, vestur yfir heiðina, brestur
á aftaka stórhríð, þegar kom fram
á daginn. Hélzt hún það, sem
eftir var dagsins, og næsta dag.
Verður nú kona Þórðar mjög ugg-
andi um mann sinn, ef hann skyldi
hafa lagt á heiðina, en um það
varð ekki vitað, því að þá var ekki
kominn sími. Á miðri heiðinni var
sælu'hús og þótti mönnum ekki
örvænt, að þeir læknir og fylgd-
armaður hans kynnu að hafa náð
í það, ef þeir hefðu lagt á heið-
ina. Býðst Villi til að fara austur
í sæluhús og vita, hvers hann verði
vísari. Segir nú ekki af ferð hans
fyrr en hann kemur austur í sælu-
hús og eru þeir læknir og fylgd-
armaðuí hans þar við góða líðan.
Hafði Villi þar skamma viðdvöl,
en hélt til baka aftur og náði heilu
og höldnu niður í Skinnastaði.
Þótti för ha-ns hin frækilegasta.
Eitt sónn skeikaði Villa þó með
ratvtsina. Komst hann þá í raun
allmikla, ■ enda bar hann merki
þeirrar ferðar æ síðan. En sú saga
er á þessa leið:
Vetuirinn 1880—81, frostavetur-
inn svonefnda, var Villi við smíða-
nám í Efiri'hólum í Núpasveit hjá
Þórarni Benjamínssyni, sem þar
bjó þá. Þá var póstleið frá Efri-
hólum út yfiir svokallaðan Hóla-
stig, um Grashól tii Raufarhafnar.
Er það löng leið og slæm að rata
í dimmviðrum, því að lítið er um
kennileiti.
Svo bar við í skammdeginu, að
ViUii réðst tii að fylgja pósti út
yfir Stíginn. Ekki er annars get-
ið en þeim gengi vel út yfir, og
leggur Villi af stað inn yfir Stíg-
inn aftur daginn eftir. Brestur þá
á hann grimmdar stórhríð, og lend
ir hann framhjá bænum Efrihól-
um og sömuleiðis bænum Kata-
stöðum, sem stendur nokkru neð-
ar. Berst hann út á svokaliaðan
Klapparós, sem sprettur upp rétt
sunnan við túnið á Katastöðum, og
fellur til sjávar um einn kíló-
metra sunnan við bæinn Brekku.
Blotnar Villd þarna í fætur, en
hefur sig þó til lands og heldur
nú niður með ósnum, þar til hann
bemur að netja'hjöllum frá Brekku,
sem voru þar niðri undir sjónum.
Þar sezt hann að og gengur þar
um gólf um nóttina. Morguninn
eftir er farið að hleypa út sauð-
um frá Brekku, sem voru á beit-
arhúsum niðri við sjóinn. Heyrir
Villi þá hundgá og nær ti'l sauða-
manns og fer með honum heim
i Brekku. ar Villi nokkuð kal-
inn á tám, en óskemmdur að öðru
ieyti.
Ekki lét Vili'i þetta á sig fá,
en fór heim í Efrihóla og tók til
við smíðanámið. Eftir áramót gekk
hann svo inn á Húsavík, og þar
voru teknar af honum þær tær,
sem kalið höfðu. Þóttj_ Villi sýna
hina mestu karlmennsku í þessu
öllu.
Hestamaður var Villi, eins og
áður er sagt, og sóttist eftir góð-
um hestum. Eigmaði'St hann tvö
hross, sem þóttu bera af öðrum
hrossum hér um slóðir og þó víð-
ar væri leitað.
rr SÖGUMAÐUR: STEFÁN KR. VIGFÚSSON
156
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ