Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Page 14

MÍKAEL SOSTSJENKÓ:
HUNDURINN
MEÐ MJÓA TRÝNID
öl, án þess að snjóinn leysti En
um næstu helgi brá til hlýinda,
og -hvarf snjórinn ,þá fljótt, Mánu-
daginn 13. maí, ellefu dögum eft-
ir að Villi iagði á Skörðin, er svo
safnað liði á ný, og finnst Villi
þá fljót'lega. Var hann í áðurnefnd
um Háhyrningsdal, rétt við göt-
una, M á grúfu, með hægri hand-
legg eða hönd undir enninú og
var því líkast, sem hann hefðj la-gt
sig snögglega eða fallið áfram. og
virtust mönnum stellingairnar
benda, til þess, að hann hefði
skvndilega fengið aðkenningu i
höfuðið eða svima.
Þannig lauk þá Vil'li ævi sinm.
Hann hafðj marga erfiða för far-
ið um dagana og oft komizt í hann
krappan í hriðum og ófærð Nú
urðu þa?5 örlög hans að leggjast
til hinztu hvíldar milli bæja á
auða jörð á vorbjörtum degi.
Frásögn þessi gefur nokkra hug
mvnd um, hvað komið gat fyrir,
meðan enginn sími var kominn
um landið Þá var ekki hægt að
hringja milli bæja og spyrjast fyr-
ir Uim hvaðeina. Þá gat það oft
tekið langan tíma, að fréttir bær-
ust mil'li bæ.ja. Nú fá menn fréttir
af atburðum hinum megin á hnett-
inum samdægurs og þeir gerast
Yngra fólkið getur tæplega gert
sér grein fyrir þeim mun. sem
er á allri aðstöðu nú og fyrir m
sem fimmtíu árum Menn veita þvi
naumasf athvgli, hvers virði öi]
þau þægindi eru og tæki, sem
menn hafa nú fengið í hendur.
Þetta er orðinn eins s.jalfsagður
hlutur og m'átur og drvkkur
Veturinn 1937—1938 lá við, að
svÍDaður atburður endurtæki sig
á Skörðunum. Maður fór frá Kópa
skeri síðari hluta dags og ætlaði
út í Leirhöfn. Var hann fluttur
á bíl út undir svokallað Krossholt,
sem er á miðjum Skörðunum Þeg-
ar þangað kom. var færð orðin
svo þung, að bíllinn komst ekki
lengra. Hugðist þá maðurinn
ganga það, sem eftir var leiðar-
innar. Veður var milt, en hríðar-
mugga. Nú var sími kominn á milli
og var grennslast eftir því frá
Kópaskeri, hvort maðurinn hefði
komið í Leirhöfn. Þegar það dróst
lengur en eðlilegt þótti, að hann
kæmj fram, var hafin leit, og
fannst hann um kvöldið. Var hann
þá uppgefinn orðinn og lagztur
fyrir í fönninni. Hefði hann áreið-
anlega ekki lifað næstu nótt. og
Framhald á 166. sí3u.
Ég er hálf hlákulegur i dag,
félagar. — Það er hundur, sem
á sök á því.
í fyrradag gerðist smávægileg-
ur atburður. Einn af iðnaðar-
mönnunum okkar, lítill fyrir
mann að sjá og hversdagslegur,
varð af með vetrarfrakkann sinn.
Honum hafði bersýnilega verið
stolið frá honum. Og auðvitað
gerði hann heljar uppsteit.
„Það var góður frakki, frakk-
inn minn“, sagði hann. „Mér þyk-
ir meira en sárt að missa hann.
Ég skal líka hafa uppi á þjófn-
um, hvað sem það kostar.“
Svo símaði hann til lögreglunn-
ar og krafðist þess, að hún sendi
menn á vettvang með sporhund.
Hundurinn kom og leynilög-
reglumaður í slagtogi með hon-
um. Hann, leynilögreglumaðurinn,
var með kollháa húfu á höfði og
hafði mörg handjára meðferðis.
Hundurinn var með langt og mjótt
trýni og hnusaði af öllu, sem á
vegi hans varð. Þetta var ódensi-
legur hundur.
Leynilögreglumaðurinn keyrði
trýnið á hundinurjn niður í spor,
sem hann fann við húsdyr manns-
ins og sagði „irr“ og beið síðan
átekta.
Hundurinn nasaði úr sporunuim,
teygði síðan ófélegt trýnið upp í
loftið og glápti á fólkið, sem
safnazt hafði saman kringum þessa
tvo þjóna réttvísinnar. — Þvi að
auðvitað hafði safnazt þarna sam-
an sægur manna til þesis að sjá
hverju fram yndi.
Hann glápti um hríð á fólkið,
og svo hljóp hann allt í einu beint
til Teklu frænku, sem bjó í íbúð
númer fimm. Og upp undir pils-
in hennar byrjaði hann að þefa,
dóninn sá arna.
Tekla frænka ætlaði vitaskuld
að fela sig bak við hitt fólkið,
en hundurinn fylgdi henni eftir.
Þá reyndi Tekla að forða sér
brott, en kvikindið glepsaði bara
i pilsfald hennar og var ekki á'
því að láta hana sleppa.
Þá kastaði Tekla frænka sér á
kné fyrir framan leynilögreglu-
manninn.
„Ég er glötuð manneskja“, vein-
aði hún. „Það þýðir ekki neitt að
þræta. Já, óg stáll fimim skeppum
af hænsnakorni og einni mynda-
vél. Það er alveg satt. Þið getið
fundið þetta allt í baðklefan>um
undir vatnsgeyminum. Og nú skul
uð þið setja mig í svartholið.“
Vitaskuld göþtu allir viðstaddir
af undrun.
„En hver hefur þá hnuplað
frakkanum?“ sagði einhver.
„Mér er ókunnugt um þenna
frakka“, svaraði Tekla. „Hann hef
ur ekki komið fyrir mín augu.
Hiítt e>r ég sek um. Þar hefur
hundrýjan rétt fyrir sér.“
Síðan fóru þeir burt með Teklu
frænku.
Leynilögreglumaðurinn þreif
nú í hnakkadrambið á hundi sln-
um og rak trýnið á honum að
nýju niður í spor og sagð ,irr“
og beið þess enn, er verða vildi.
Hundurinn rýndi á fólkið, nasaði
og hnerraði og trítlaði síðan beint
til húsvarðarins.
Húsvörðurinn náfölnaði og
fleygði sér til jarðar.
„Þið getið farið með mig beint
í tukthúsið,“ sagði hann. „Setjið
þið járnin á mig. Ég játa á mig
stórþjófnað. Ég hef heimtað vatns
skatt af íbúunum og stungið hon-
um í minn vasa.“
Vitaskuld ruku aiffir upp
til hamda og fóta og tijálp-
uðu til að fjötra þrjótimm.
Á meðan slamgraði humd-
urinn um þefandi og stökk síð-
an öllum á óvart á húsbóndann
í íbúð sjö og læsti tönmurum i
buxnaskálm hans.
Vesalings maðurinn fölnaði upp
og varpaði sér á kné í allra aug-
sýn.
„Víst er ég sekur“, hrópaði
158
Jt-Í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ